Baiuca, música para viquingos en tempos da quinta onda

Serxio González Souto
serxio gonzález CATOIRA / LA VOZ

CATOIRA

Un concerto «folkatrónico» recibiu á flota invasora nas Torres de Oeste

02 ago 2021 . Actualizado ás 12:31 h.

O primeiro domingo de agosto é, en Catoira , moito máis que unha simple escusa para o espalle. Para comprender o que aquí sucede é necesario deixarse levar. Facerse á idea de que o viño vai correr por dentro e por fóra, calzar un casco, se algún hai a man, desgañitarse conxurando á numinosa Úrsula, berro de guerra que resoa unha e outra vez baixo as Torres de Oeste, e abandonarse ao pracer anónimo e alleo por completo á culpabilidade que só a horda pode proporcionar.

Ou así era, polo menos, ata que o coronavirus impuxo a súa lei. Este domingo, a Romaría Viquinga, festa de interese internacional capaz de hermanar a galaicos e daneses ao redor dun puñado de drakkar e ás ruínas dunha lendaria fortaleza a beiras do Ulla, fixo o que puido dentro das estreitezas que anuda a pandemia. A diferenza do verán pasado, de puro secaño, as naves dos normandos si asucaron as augas finais do mar de Arousa en busca dos tesouros Compostela. Non eran moitos os invasores, 36, a razón de seis por barco, demostrando que o covid conseguiu o que non logrou aquel número da Garda Civil que hai uns anos abordou aos feros guerreiros co seu zódiac para —aquí déixolles a impagable crónica que de todo aquilo escribiu Nacho Mirás— pedirlles os papeis do drakkar: meter aos viquingos en cintura.

As cousas, en fin, son como son, e non queda outra que facer da necesidade virtude. Miolo e Manolón son dous curtidos catoireses que desde fai trinta anos reciben agosto enfundados nas súas peles, espada en man, ben protexido o caletre baixo un yelmo, cornúpeto ou non. «Non sei moi ben se isto volverá ser como antes», recoñece un deles mentres embarca no seu drakkar de liña desde a praia fluvial. A bordo, menos veu que nun secadero. E, aínda que nada que ver coas multitudes de outrora, algunhas decenas de persoas arremuíñanse ao paso dos navíos.

Aos poucos, as invocacións a Úrsula van quentando o ambiente. «Miúdas caixas faciamos. Vostede cre que volverán hoxe por aquí?», pregunta Miguel, doce anos en Catoira ao pé do canón, a cargo de unha furgoneta desas na que un pode atopar desde un xeado a unha cervexa, unha goma Milan ou un bote de colacao. Ante as dúbidas que expresa o seu interlocutor, o noso home anuncia que acabará a xornada tentando ao público de Raphael, no Monte do Gozo.

MONICA IRAGO

Só a posesión dunha das duascentas entradas que despachou o Concello permite acceder ao recinto das torres, onde, de todos os xeitos, tampouco haberá desembarco. Os invasores navegan, pero quedarán coas ganas de zambullirse en barro e tinto. Baiuca agarda baixo a fortaleza. A verdade, é un dos achados desta edición a medio corno. As melodías tradicionais flúen sobre percusións de corte electrónico, cuxa monotonía telúrica exerce un poderoso meigallo. Un influxo que nin a incipiente choiva poderá xa romper. Á espera de tempos mellores, os viquingos descubriron a súa música. Tampouco está mal.