Manu Santos: «Antes os pais nin che ían a ver xogar, agora son demasiado protectores»

Bea Costa
Bea Costa VILAGARCÍA / LA VOZ

CAMBADOS

MONICA IRAGO

O psicólogo deportivo e adestrador falará este martes en Cambados sobre actitudes saudables no deporte escolar

27 ene 2023 . Actualizado ás 21:34 h.

Manu Santos é coñecido pola súa faceta de adestrador de baloncesto. Ademais é psicólogo deportivo, o cal o converte nunha voz autorizada á hora de falar de actitudes saudables no deporte en idades escolares. Con ese título celebrarase unha charla o vindeiro martes (18 horas) no colexio de Castrelo (Cambados) na que Manu Santos compartirá mesa con José Luis Bello , ex árbitro de fútbol e organizador de Arousa F7, e o mestre e adestrador Carlos Maceiras. Os tres darán as claves de como debe afrontarse a práctica deportiva a idades temperás no marco dunha actividade de a Escola de Nais e Pais de Castrelo á que poderá asistir quen o desexe.

—Na mesa redonda realizarase un diagnóstico sobre a situación de deporte en idade escolar. Adiántenos o seu.

—Antes teño que dicir que entendo o deporte como unha ferramenta básica para o desenvolvemento cognitivo, físico e emocional dos mozos. Co estilo de vida que temos agora, de estar diante do computador e movernos menos, o deporte é algo fundamental. A situación?, está a mellorarse moito, cada vez máis en canto á educación deportiva de todos os axentes — clubs, pais e profesores—, pero hai marxe para ir mellorando e pódense dar pasos cara a un deporte máis formativo e unha contorna máis sa.

—Que se entende por condutas pouco saudables?

—Comportamentos pouco adecuados dos adestradores ou dos pais, esas pelexas nos campos de fútbol que moitas veces non deixan de ser a expresión de emocións como a frustración.

—Como queda o corpo cando ve a un pai insultar a un árbitro ou a un xogador do equipo contrario nun partido de rapaces de dez anos?

—Mal, pero xa digo, está a mellorarse moito. Cando eu era mozo era peor. O deporte é unha ferramenta que pode axudar moito á xente a formarse, tamén aos pais, a aprender a como manexar as súas emocións cando ven que lle dan unha patada ao seu fillo ou cando o seu fillo chora porque perde.

—Hai demasiada presión no deporte infantil?

—Hai que diferenciar entre formar e competir, e creo que non son excluíntes. A competición é moi formativa. Que alguén dea o mellor de si, que perda e que sexa capaz de aceptalo, iso é o máis formativo que hai. O problema é cando esa esixencia é malentendida e só vale o gañar. A mensaxe é: faino o mellor que poidas, dá a túa mellor versión e con iso sentir satisfeito, e se non dáche para gañar, perfecto tamén. A competición malentendida xera unha presión e inquedanza aos nenos que non é sa. No baloncesto, no ámbito no que eu máis me movo, segue habendo presión polos resultados, pero onde máis hai é no fútbol e nos deportes individuais, como o tenis, nos que os nenos teñen que xestionar eles sos todo o que supón un partido e a frustración de perdelo. A través dos clubs, os técnicos e familias hai que construír un bo clima, como ocorre no ámbito laboral.

—A que idade debe un neno empezar a facer deporte?

Coa oferta deportiva e de actividade física que hai, canto antes fágano, mellor. Que proben varias actividades e despois que elixan.

—Os referentes do deporte máis mediático, un Messi ou ou Ronaldo, son saudables?

—Aí entramos noutro tema, no da comunicación e no tipo de modelos que chegan. É unha contorna profesional, co que todo o que o rodea, é algo distinto ao ámbito formativo. Ronaldo compórtase dunha forma correcta no campo e en redes sociais ten comportamentos de ostentación. O que non se pode obviar é que son uns referentes para os máis novos, como o son os músicos e os youtuber.

—Un consello para os pais?

—O meu primeiro consello é que os nenos fagan actividade física e o segundo é que os pais acompañen aos seus fillos, pero que non os sobre protexan. O deporte é unha contorna controlada no que o neno pode desenvolver todo o seu control emocional, frustrarse, aprender a gañar e saber comportarse, a ter empatía..., é unha contorna no que podes ir formándoche para a vida no que non hai perigo. Antes os pais nin che ían a ver xogar, agora son demasiado protectores.

—Cal foi o peor comportamento do que foi testemuña?

—Vin de todo, como xogador e como adestrador profesional. (...) O peor que recordo foi unha cousa que lle pasou ao meu pai nun partido. Eran os tempos nos que aínda deixaban beber nos pavillóns, un señor cun bombo deulle co pau.

—Que correctivo hai que tomar ante este tipo de comportamentos?

—O primeiro é preventivo, intentar educar, e xa se están tomando medidas como sancionar ou non deixar entrar nos recintos. Algúns clubs o que xa están a facer é non deixar entrar a pais aos adestramentos.

—Os pais teñen moito que aprender dos nenos?

—Eu creo que si. Os nenos son como unha folla en branco. Cando empezan nunha actividade aprenden moi rápido o que se pode e que non pode facer e de forma moi natural. Se ven que hai normas consistentes para todos, adáptanse. Os pais deberían aprender dos fillos esa naturalidade.