Ignacio Muñoz: «O mexillón galego é unha das nosas puntas de lanza para converternos nunha multinacional»

O día 1 Marisco Linamar, a empresa cambadesa de transformación de mexillón fundada en 1998 pola actual presidenta do Consello Regulador Mexillón de Galicia, Lina Solla, pasaba a formar parte do grupo Angulas Aguinaga, con sede en Irura (Guipúzcoa) e o fondo de capital francés PAI Partners o seu accionista maioritario. Entre mans, unha relación que arrincou no 2014 coa adquisición por Aguinaga do 50 % dunha das firmas que máis apostaron pola innovación e a mellora do valor engadido do mexillón en Galicia. De visita en Cambados, falamos co director xeral de Angulas Aguinaga, Ignacio Muñoz, do encaixe e a importancia da factoría arousá no plan do grupo para erixirse en multinacional duplicando en seis anos a súa facturación ata os 450 millóns de euros en 2025. Muñoz abre a posibilidade de seguir crecendo pola vía da compra en Galicia e do papel fundamental da familia Solla na nova matriz de Mariscos Linamar.

—Para quen non coñeza ao grupo Angulas Aguinaga, que é hoxe en grandes números?

 —O 2020 rematamos con 250 millóns de facturación e crecemos en facturación o ano pasado. Exportamos un 36 % das nosas vendas. Temos fábricas en Galicia, Burgos, Palencia, Irura (sede do grupo, na provincia de Guipúzcoa), Barcelona e unha en Milán, de produtos marinados. En canto ás familias de produto, temos surimi, mexillóns, salmón, polbo, untables… temos un rango de produto bastante amplo. Desde o punto de vista de marcas, aínda que temos moitas, as máis coñecidas son A Gula do Norte, Krissia e Aguinamar. E somos uns 800 traballadores.

 —Que levou en 2014 a unha firma como Aguinaga a fixarse nunha pequena empresa como Linamar e por que decidiu incorporala agora ao seu patrimonio e estrutura?

—Fixámonos por dúas razóns fundamentais. Desde un primeiro momento vimos que Mariscos Linamar compartía uns valores moi parecidos aos nosos na innovación e a calidade. E iso é superimportante nas relacións entre empresas, que haxa feeling, no sentido de ter os mesmos principios e valores. E por outra banda, Angulas Aguinaga quere ser unha multinacional da alimentación, e para selo necesita centrarse naqueles produtos que teñan máis potencial. Un deses produtos é claramente o mexillón, e para traballar con el non atopamos mellor partner que Linamar.

—Fala de aposta común pola innovación. Que papel xoga a factoría arousá en Aguinaga e o seu plan estratéxico para dobrar a súa facturación do 2020 no 2025?

—Angulas Aguinaga é unha empresa que inviste tres veces máis que a media do sector en I+D. Linamar foi a primeira en vender mexillón en atmosfera. Parte da miña visita a Cambados esta semana foi para revisar os proxectos en innovación que temos en marcha, en combinación con xente que está aquí e a dos nosos laboratorios centrais de I+D. O I+D do mexillón é unha parte fundamental para nós. Unha das nosas puntas de lanza para converternos nunha multinacional é o mexillón galego, o único que traballamos. Estamos a falar de moitos proxectos a longo prazo, de melloras de todo o proceso do mexillón. Hai tecnoloxías, sen contar cales, que están a viaxar de Galicia a outras fábricas de Angulas Aguinaga e á inversa. É unha das vantaxes de formar parte dun grupo.

—En abril do ano pasado informou o Concello de Cambados da intención de Aguinaga de investir na fábrica arousá 28 millóns de euros e aumentar o seu persoal nuns 200 empregados. Cales son os parámetros do plan estratéxico para Linamar?

—O noso compromiso é exactamente o mesmo que trasladamos ao Concello entón. O mexillón galego segue sendo un dos alicerces de crecemento para Angulas Aguinaga, tanto en España como a nivel internacional. É un produto que viaxa moi ben. E nós, que estamos aquí, sabemos que o mexillón galego é dos mellores. Se cadra a burocracia non sempre nos axuda e os permisos para a ampliación non van todo o rápido que nos gustaría, pero o compromiso de facer que Galicia sexa para nós un hub no que invistamos en mexillón e outros produtos é o mesmo. Máis aló do mexillón, en Galicia hai moito coñecemento sobre o mundo do peixe e iso atrae máis coñecemento e facilita moitas cousas. Este é un moi bo sitio para crecer.

—Abre a posibilidade de ampliar a gama de produtos en Cambados. En cales están a pensar?

—Poden ser produtos da gama que traballamos no grupo e outros que non están nela.

—En que estadio atópase o proxecto de ampliación da factoría arousá? 

—Estamos traballando sobre todo a parte de permisos, que esa é a que, insisto, non vai todo o rápido que nos gustaría. Basicamente, nós temos que expandir fisicamente a fábrica, e para iso necesitamos permisos para os terreos de ao redor, e aquí non falta unha soa institución, Portos, que é Xunta, Concello… Moitas veces cando se fala do arraigamento das empresas, o arraigamento é moito máis sinxelo. É facilitar ás empresas que poidan investir, que poidan crecer, e hai veces nas que a burocracia non axuda. Alguén se pregunta por que non está esta empresa aquí, pois se cadra porque non puido facer o que quería facer. Non estou a dicir que nós esteamos nese caso, pero é verdade que as cousas de palacio van amodo e esas son as cousas que ás empresas moitas veces non lles axudan. 

—Neste contexto, teñen algún horizonte temporal para acometer a ampliación da súa fábrica de mexillón? 

—O plan do que queremos facer témolo. Hai cousas que podemos facer xa co espazo que temos, baleiro ou non techado; evidentemente esas son as menos. Pero para seguir crecendo e ampliando necesitamos tirar de espazo que temos ao noso lado. Estamos a falar de duplicar a superficie da fábrica e traer máis familias de produtos.

—Desde a entrada como socio maioritario de PAI Partners, Aguinaga vive no último ano un rápido e voluminoso proceso de crecemento a través de compra de empresas en España e Italia. Teñen en cola algunha outra operación en Galicia?

—Temos un plan estratéxico e entendemos que para cumprilo e converternos nunha multinacional da alimentación temos dúas formas de crecer: orgánicamente e inorgánicamente. Cando a inorgánica axúdenos a acelerar ese crecemento cunha boa opción, mirarémola.

—Imos, que non descartan máis compras en Galicia...

—Non. Nin en Galicia nin en ningún sitio. Miramos o que máis axude a acelerar o noso plan estratéxico.

—Que papel agarda agora á familia Solla na antiga Linamar?

—Mariscos Linamar como sociedade xa non existe, pero para nós o importante non é a sociedade, é a súa xente, a cadea de valor. A familia Solla mantén o mesmo papel que tiña ata agora, ou máis. Lina e Dori —a súa filla— son dúas persoas fundamentais en Angulas Aguinaga. Elas son agora accionistas e parte da familia de Angulas Aguinaga. Dori é a responsable da fábrica e Lina ten un dobre papel, na parte de compra e un rol máis institucional, que é todo o que ela achega a elevar o valor do sector do mexillón, desde Angulas Aguinaga e desde o seu posto de presidenta do Consello Regulador.

—Á marxe dunha participación minoritaria da familia fundadora, Azpiroz, Angulas Aguinaga é propiedade de dous fondos de capital, o español Portobello e o francés PAI Partners, este último accionista maioritario. Hai xente á que lle custa asociar fondo de capital e investimento de longo percorrido en empresas de economía física. Que lles diría a quen puidesen gardar reservas sobre o anuncio de grandes investimentos en Linamar? 

—Para o importante é sobre todo a estabilidade do accionariado. Os fondos moitas veces teñen mala fama. Pero a realidade é que Angulas Aguinaga leva participada por un fondo, Portobello, desde 2006; son moitos anos. Eu só podo falar da miña experiencia, tanto con Portobello como con PAI, e a miña experiencia é moi, moi boa. Evidentemente, os fondos o que che piden é como podemos rendibilizar o investimento que fan e que necesitamos para iso, como podemos crecer, que investimentos hai que facer… E eu só podo falar moi ben dos dous fondos no noso accionariado. Che chinchan un pouco en positivo para crecer máis e ir máis aló, que eu creo que é o que todo o mundo lle ten que pedir ao seu diñeiro, e sempre cuns principios e uns valores moi claros. Isto en ningún caso vai de facer o cabra. Por iso digo que a ancoraxe das empresas moitas veces non vai de quen é o accionista, vai do doado que é investir nun sitio. E se nun sitio é difícil investir, porque non hai talento, porque non hai infraestrutura, porque non hai… dá igual quen sexa o dono. E logo, o que toca ás administracións é axudar a esas empresas a que poidan crecer, a que poidan engadir valor… Iso vailles a requirir ás empresas investir e contratar a máis xente, que á súa vez vai xerar máis valor, vai xerar máis infraestrutura. Eu creo que se confunde moito quen é o dono coa ancoraxe. Para min son cousas completamente diferentes.

---

---

---