O gran asunto do verán cócese baixo a lámina vibrante do mar: o polbo hase marchado de Galicia. Contan os naseiros que os poquísimos exemplares que conseguen cazar son ananos e escurridizos. En Bueu, Cangas, Baiona e Aldán, O Grove, Cambados e Ribeira, en Muros, Corcubión e Fisterra as persoas do mar están a dar conta desde que se abriu a tempada da inquietante, repentina e drástica fuxida do polbo, que parece ter considerado estas augas un lugar hostil onde a súa supervivencia como especie está ameazada.
Sensibles como andamos estes meses, non deberiamos desatender o presaxio deste éxodo masivo que os máis agoreiros converten en inminente extinción. Unha Galicia sen polbo constataría a gravidade da nosa crise existencial, con todas as pulpeiras de Arcos definitivamente enredadas cos cefalópodos marroquís, a gran pesqueira galega, dejémonos de coñas.
O certo é que a pouco que se levante o fuciño unha enorme dúbida substancial maniféstase: de onde puñetas sae tanto polbo? Toneladas e toneladas de rabos cocidos se menean polas mesas do mundo nunha progresión xeométrica de velocidade inaudita. O polbo á galega hase convertido na gran referencia nacional. Nin Zara, nin o Celta , nin a catedral de Santiago, nin o futbolín de Finisterre, nin a empanada, nin o churrasco. O polbo á galega conquistou o mundo. A cuestión é que o bocado de moda, o influencer dos chiringuitos, o animal mariño que crece no Carballiño, non se deixa criar do todo.
A nosa CRIATURA MÁIS ESPECIAL
Non esquezamos que o polbo é listísimo, que ata lle fixo gañar un Mundial de fútbol a España, unha fazaña impensable sen o concurso de Paul, non nos enganemos. Así que deberiamos interpretar como deus manda este exilio masivo do polbo galego, a nosa criatura máis especial. Non atoparemos por estas terras do norte moitas outras con tres corazóns, cuxas femias se comen ao macho unha vez reproducidas, que desenrosca botes de conserva cunha pericia sobresaliente, camúflase, chospe tinta, ten sangue azul, oito brazos que rexenera se llos amputan, cambia de cor, ten unha intelixencia dun calado que aínda non foi medido como merece e escribiulle a The Beatles unha das súas cancións máis aclamadas.
No Carballiño levan décadas rendéndolle culto nunha festa case orgiástica, tal e como deslizou o exalcalde socialista Pachi Vázquez cando se lle requiriu para que resolvese a gran dúbida existencial que acompaña ao polbo:
-Pulpo ou polbo?
-Unha cousa non quita a outra.