Onde Julio Iglesias agardou por mesa

Bea Costa
bea costa REDACCIÓN / LA VOZ

CAMBADOS

MARTINA MISER

O salpicón de mariscos é o prato estrela e as súas vodas son soadas. Todo empezou hai 141 anos cunha humilde casa de comidas no centro de Cambados. Casa Rosita vai xa pola quinta xeración

24 ene 2020 . Actualizado ás 07:58 h.

Casa Rosita asistiu aos tempos nos que uns callos e un cabrito asado facían que unha voda fóra de luxo. Non fai tanto, cousa de medio século, que o marisco empezou a apropiarse dos menús, e este restaurante non só soubo adaptarse ás novas tendencias senón que foi un dos precursores á hora de converter as vieiras, as nécoras e os camaróns en marca da casa.

O noventa por cento dos seus clientes non perdoan ese salpicón de mariscos que tantos padais conquistou. Por 20 euros, e sen mancharse as mans, pódese gozar de todos os sabores do mar grazas a unha receita de Gardenia, a neta do fundador, que un día pensou que sería bo comer centola con tenedor.

O segredo do éxito está na calidade da materia prima e na paciencia que require separar a vianda da cuncha. Casa Rosita só traballa con produto fresco, comprado directamente nas lonxas de Cambados, O Grove, Pontevedra, Vigo, Marín..., e cando o volume do encargo obriga, recorre a provedores. Neste restaurante móvense inxentes cantidades de comida e, a pesar de todo, «non temos conxeladores, só un pequeno, para o polbo e pouco máis», segundo explica Rosa Montero.

Ela constitúe, xunto ao seu irmán José Ramón, a quinta xeración a cargo de un negocio que ten galóns dabondo para figurar nesta sección. Será por historia. O xerme foi unha pequena casa de comidas con fonda que abriu a súa tatarabuelo, recentemente chegado de Arxentina, hai 141 anos. Aquel emprendedor decimonónico bautizou o negocio co nome da súa filla Rosita, sen chegar a imaxinar que o diminutivo daría lugar a un referente da hostalería con maiúsculas.

O restaurante forxou a súa fama no antigo local, situado no centro histórico da vila, pero nos anos oitenta empezou a quedar pequeno e Javier Montero atreveuse a pensar ao grande e construíu un hotel-restaurante nos arredores do pobo. As listas de vodas empezaban a sumar tres díxitos e facían falta espazos máis amplos e modernos. Nos seus dous salóns para banquetes caben centos de comensais, e máis sitio que houbese. Houbo noivos que supeditaron a data da cerimonia á dispoñibilidade do restaurante. E para que a festa sexa completa, Rosita conta con 55 cuartos para pasar a noite despois do baile e das copas.

A súa última aposta empresarial é polos eventos ao aire libre. Rosita habilitou uns xardíns que invitan a dar o si quero arrolados pola brisa e a departir durante eses aperitivos cada vez máis longos e sofisticados.

A súa escalinata recibiu a miles de persoas. A maioría proceden da comarca do Salnés, pero non falta quen está disposto a facer centos de quilómetros cando se trata de quedar ben coa familia e os amigos á hora de organizar bautizos, vodas e comuñóns. E de máis lonxe tamén. A casa recibiu a noivos chegados de Cataluña, Madrid ou Palencia que remataron por casar en Galicia ao reclamo dun banquete con oito pratos no menú.

Con este cartón de presentación, tampouco os famosos resistíronse á tentación. A discreción imponse, pero Rosa Montero desvélanos algúns nomes. O primeiro que se lle vén á cabeza é Julio Iglesias, que nas súas visitas a Cambados non deixou de facer parada en Rosita, aínda que tivese que agardar por mesa, como ocorreu nalgunha ocasión. John Malkovich, Javier Bardem, José Coroado, Juanes e unha parte da saga de Operación Triunfo engordan a nómina de artistas.

O nobel Camilo José Cela tamén saciou a súa fame na casa e Forges debuxou sobre os seus manteis una daquelas viñetas que logo publicaba no xornal. Por suposto, no apartado das celebridades tampouco faltan políticos. Charles De Gaulle coñeceu as exquisiteces da ría de Arousa en Cambados e outros moitos seguirían o seu exemplo, como Fraga e Rajoy.

Seguro que as súas paredes foron testemuña de moitas historias que darían para escribir por extenso, pero ese artigo talvez nunca vexa a luz.