En 1999, o PP tiña o bastón de mando de sete concellos en Arousa e o Baixo Ulla; agora aguanta só en catro
16 jun 2019 . Actualizado ás 05:00 h.Toca desmentir a Carlos Gardel, que é moito desmentir. Vai ser que non. Vai ser que vinte anos si son moito, polo menos en termos políticos. As eleccións de 1999 son lembradas nos territorios de Arousa e o Baixo Ulla como unha auténtica exhibición de poderío do PP. A gaivota picoteó na inmensa maioría dos concellos e tomou o bastón de mando -en moitos deles con maioría absoluta- en Pontecesures, Valga , Vilanova, Cambados, Ribadumia, Meis e O Grove. Meaño era territorio independente, habilmente captado polos populares pouco despois, e na Illa foi tamén a forza máis votada o PP, aínda que un pacto PSOE-BNG colocou na alcaldía a Manel Vázquez. Da tiranía azul soamente escapábanse Vilagarcía -onde Gago cultivou unha maioría absoluta- e Catoira. Curiosamente é o territorio viquingo agora o único no que o puño e a rosa hase levado un pau.
O revés para a dereita é tremendo, e o cambio de cor, espectacular. O PP tense que conformar con mandar en Pontecesures, cun deses pactos tan peculiares que alí se estilan e que en calquera momento pode romper, en Meaño -onde o PSOE optou por non apoiar aos independentes por consideralos unha marca branca do PP- e cos incombustibles Bello Maneiro en Valga e Gonzalo Durán en Vilanova.
Hai casos realmente graves e que seguro que merecerán unha reflexión interna nos despachos máis notables do PP galego. Cambados é un deles. Alí, fai vinte anos celebrábase unha incontestable maioría absoluta, con preto de cinco mil votos, que se quedaron agora en 3.402. É dicir, un 28% menos de sufraxios. A gaivota, que presumía de partido cada verán con eses desfiles de autoridades e xantares de albariño, coa súa estatua de Fraga, a que podía permitirse o luxo de facer unha transición tranquila entre líderes -primeiro de Tirado a Tourís e logo de leste a Aragunde (o mesmo día e á mesma hora, once anos despois)- vese agora obrigada a pensar que pito debe alimentar para intentar retomar o voo dentro de catro anos. E non é doado, porque talvez a transición debería facerse antes. Vén no manual dos mozos castores que un alcalde destronado debe recoller as súas cousas e refacer a súa vida, sen exporse a perder por segunda vez. Aragunde perseveró e tivo un edil menos.
Ribadumia é outro dos exemplos. A terra de Louzán apoiaba sen miramientos a quen dominou o partido provincial durante moito tempo e onde soamente en Vilagarcía non se facía notar a súa sombra (demoledor foi aquel congreso que Tomás Fole gañou a Javier Puertas). Aquí os datos son aínda máis tremendos. Dous miles votos xustos en 1999 (e 9 concelleiros) por 788 e soamente tres edís nos comicios de fai tres semanas. Tamén funcionara a substitución tranquila polas terras do Umia, pero a transición postSalomé Pena foi moito peor levada.
Hai máis exemplos, por suposto. O de Meis é simbólico porque, por unha banda, apartou da alcaldía a un José Luis Estévez que era outro dos intocables da comarca. E, ademais, porque supón a chegada dunha muller á alcaldía. Marta Giráldez e Fátima Abal son as únicas alcaldesas dos once concellos do Salnés e o Baixo Ulla.
E falando de Fátima Abal, convén mencionar que se levou o primeiro asalto no combate amigable que en Cambados manteñen, e manterán probablemente, o PSOE e Somos. Estes últimos, a pesar do que anunciaran por activa e por pasiva, votárona a pesar de que se chegou ao pleno sen ter asinado un pacto de goberno. 1-0 para a alcaldesa.
O PP permitíase en Cambados o luxo de facer transicións tranquilas entre líderes. Xa non pode
O primeiro asalto do combate amigable entre o PSOE e Somos Cambados caeu ao lado socialista