Patrocinado por Patrocinadopor

Os sentimentos do polbo

José Ramón Alonso de la Torre
J.R. Alonso da torre REDACCIÓN / LA VOZ

SOMOS MAR

MARTINA MISER

En España, deféndese igual a 13 millóns de mascotas que a 6 millóns de nenos

26 oct 2021 . Actualizado ás 15:04 h.

O animalismo sómenos na perplexidade. Talvez chegue un tempo en que os animais sexan considerados persoas e os nosos descendentes avergoñaranse de que os seus tatarabuelos tratásenos como animais. Contaranse historias sobre a liberación dos bichos, que entón serán tratados como seres con sentimentos a quen se debe protexer, cos mesmos dereitos que os mamíferos humanos, e non como bestas sen alma sobre as que actuar de xeito desalmado e violento se non nos obedecen.

Haberá películas sobre a loita das vacas e os coellos por ser libres e gañarán premios, do mesmo xeito que hoxe vemos con gusto e sentido de culpa as películas sobre o esclavismo. Pero todo isto sucederá noutro tempo, dentro duns anos. Mentres chega, seguiremos sumidos na perplexidade cada vez que leamos noticias como a protagonizada esta semana por Jane Fonda.

A actriz americana escandalizouse de que haxa xente que come polbo e cando se decatou de que en España existe unha rexión onde é prato idolatrado, hase rasgado as vestiduras e anunciou que fará unha campaña para que os cidadáns boicoteen os restaurantes onde se cociña.

O tema é serio porque as propostas animalistas teñen moito predicamento e moitos seguidores, aínda que parece difícil que os consumidores reneguen do polbo agora que se converteu en comida popular en todo o país. Se houbese que destacar un alimento destacado, un manxar sorpresa e un prato revelación da pandemia en España, gañaría o polbo de rúa.

Hai dous anos, só nas pescaderías selectas e nas liñas de frío dalgunhas grandes cadeas de alimentación podíase atopar polbo xa cocido e capaz de manterse fresco unha tempada no seu envase. Pero durante os meses da pandemia, por unha inexplicable razón, o polbo envasado e case listo para comerllo chegou aos supermercados populares de barrio de Albacete, Teruel e Cáceres e triunfou.

E non só iso: tamén ha ir aparecendo, aos poucos, nas cartas dos restaurantes e xa é oferta diaria e inescusable. Iso si, é un polbo con certo deixe sofisticado que chega á mesa sobre un leito de parmentier de pataca ou asado e con patacas á puñada: cocidas con pel e logo danlle un golpe forte. Como ven, segue sendo o básico: polbo e cachelos, pero cun toque diferente e, sen dúbida, non faltan o sal, o aceite de oliva virxe extra nin o sal gordo.

A revista Viaxar publicaba días atrás un mapa cos pratos tradicionais de cada rexión: marmitako en Euskadi, paella en Valencia, fabada en Asturias, faragullas en Estremadura, cocido montañés en Cantabria e polbo á feira en Galicia. Pero hoxe, xa digo, aquel polbo que só se comía en Galicia, saltou o pano de grelos e saboréase en toda España, o que quere dicir que o animalismo debe estender a súa mirada a todo o país se o boicot de Jane Fonda se sustanciara nunha campaña feroz.

Asegura a actriz americana que «os polbos teñen emocións, que son criaturas sensibles e tremendamente intelixentes» e que non deben acabar no prato. Ademais, son animais que asombran pola súa intelixencia, son capaces de predicir quen gañará o mundial de fútbol ou seducir a produtores e cineastas para protagonizar traballos dignos de Óscar. Conta The Guardian que, no Reino Unido, o Parlamento británico discute un proxecto de lei, en segunda lectura na Cámara dos Lores, que defende que polbos e lagostas son seres con sentimentos e, xa que logo, deberían protexerse.

Se Jane Fonda tivese un primeiro encontro co polbo como o que tiven eu hai 40 anos, seguro que intensificaba a súa campaña anti-polbo. Foi na Illa de Arousa, no peirao. Acababa de desembarcar da motora e fixeime nun hombretón recio e forte que baixaba dunha barca sostendo unha gran caixa de madeira chea duns animais viscosos de cor moi clara. O home empezou a golpear aqueles bichos contra as pedras do peirao. A escena era dunha violencia inaudita e eu non entendía nada ata que me explicaron que golpeaba os polbos para reblandecer a súa carne.

Esa escena, dentro de 50 anos, talvez desate a mesma indignación e sentimentos parecidos aos que nos embargan cada vez que vemos no cine una desas violentas escenas nas que un negreiro castiga as costas dun escravo a lategazos nunha plantación de algodón.

Pode ser que o polbo sexa unha criatura sensible, intelixente e con emocións, pero non imos facer agora distincións entre animais. Todos serán iguais entre si e iguais aos seres humanos. O outro día, nunha beirarrúa, vin a un pai cun neno rogar a un mozo con tres cans soltos que tivese coidado cos animais. O mozo replicou que quen debía ter coidado era o pai co seu fillo. En España hai máis cans que nenos: 6.265.153 menores de 14 anos fronte a sete millóns de cans. En total, mantemos 13 millóns de mascotas, é dicir, en España hai o dobre de mascotas que de nenos. E aínda que o animalismo súmanos a moitas na perplexidade, é o que hai.