O músico portugués Afonso Dorido presenta no Miúdo (domingo, 20 h) o seu proxecto de post rock
06 dic 2019 . Actualizado ás 05:00 h.Unha guitarra, un loop e a súa voz. Con esas ferramentas vai articulando Afonso Dorido (Barcelos, 1982) un discurso a base de incorporar unha serie de capas e texturas sonoras que evocan claramente ao post rock, e sobre as que, ocasionalmente, engade unha tesitura vocal na que resoan os ecos da canción tradicional lusa. Suxestivo, moi suxestivo. Intenso e introspectivo. Denso, escuro e ao tempo sedutor.
—Esa catarse da que fala, é súa ou do oínte?
—En primeiro lugar, é para min. Logo, pode selo tamén para quen me escoita.
—O seu último disco está gravado en directo. É aí onde realmente se percibe a esencia deste proxecto?
—Sin duda. O directo é moito máis intenso. De feito prefiro que a xente me descubra nos meus concertos e non a través dos meus discos.
—Nese disco só canta nunha canción. Os concertos son tamén basicamente instrumentais?
—A voz é unha forma de comunicarme pero tamén o é a guitarra. A guitarra é moi importante. O próximo disco, que sairá en xaneiro, por motivos de concepto será totalmente instrumental. Pero nos seguintes volverá haber voz. Homem em Catarse non é un proxecto instrumental. O que me interesa é transmitir, ben sexa a través da voz ou da guitarra, aquilo que sinto.
—Cando canta evoca á música tradicional portuguesa. Con todo cando toca a guitarra soa a post rock. É unha mestura pouco frecuente.
—Si, así é. E é perfectamente comprensible. Eu teño influencias de grupos post rock e do post punk dos 80 pero á vez son portugués e a miña voz transmite as miñas raíces. E esa mestura se engarza no resultado final da miña música. Pero non é algo buscado. É algo que simplemente sae.
—Interésanlle máis as atmosferas que as melodías?
—Si, iso ten que ver cos pedais e coas cousas que utilizo. O que intento é converter en sons todo aquilo por onde a música, a intuición e o sentimento lévanme. Pero si, o que caracteriza a miña música e o que a fai máis persoal son as súas texturas sonoras.
—Por que un proxecto en solitario?
—Eu tamén toco noutra banda, Indignu, que é un colectivo moi grande. E gústame saír de xira con músicos, con técnicos, cun road xestor… Pero tamén me sinto ben cando collo o coche eu só e vou por unha estrada ?nunca por autoestrada- para ir tocar. Homem em Catarse é un proxecto moi persoal. Para ben e para mal, teño toda a liberdade para decidir e para facer.
—Este formato permítelle improvisar en directo. Déixase levar?
—Sempre. Mesmo á hora de escoller as cancións. Nunca teño un set list. Só se cal vai ser a primeira e a última. Polo medio poden soar cancións do primeiro disco, do último… Si, é verdade que sobre o escenario improviso moito.
—Cada unha das cancións do seu segundo disco, “Viagem Interior”, está dedicada a unha cidade de Portugal . Todas do interior. Por que non inclúo ningunha do litoral?
—Ese disco é tanto unha viaxe ao meu interior como ao interior de Portugal. En Portugal, como pasa tamén en Galicia, as persoas concéntranse na costa, nas cidades do litoral. E o interior está despoboado, coas aldeas e as terras abandonadas. Con este disco quixen facer unha chamada de atención colectiva respecto ao feito de que as persoas vaiamos todas cara ao mesmo lado e esteamos dando as costas ás nosas raíces.
—Ademais da a xeografía tamén hai referencias ao cine. Cancións como “Febre de Sábado à Noite” “ou Teremos sempre París”.
—Si, o cine gústame moito. E creo que ademais a miña música encaixaría moi ben en proxectos cinematográficos. Adiántoche que no disco que sairá en xaneiro hai unha canción que se titula “Mar Dentro” que, loxicamente, está inspirada nesa película. Si, o cine, a poesía e a música son os meus principais fontes de inspiración para compor.
—Por desgraza coñecemos moi poucos músicos portugueses. A que cre que se debe que non haxa máis comunicación e relación entre Galicia e Portugal neste ámbito?
—É certo, non o entendo. Os galegos e quen vivimos no norte de Portugal deberiamos ter unha relación moito máis próxima, de irmandade. Pero se ti queres coñecer proxectos musicais portugueses tes que ir buscalos, non che van a chegar. E ao revés pásanos exactamente igual. En todo caso non creo que vivamos de costas uns doutros porque queremos senón porque quen gobernan a cultura, dun e do outro lado do Miño, non fan nada por aproximarnos. Preocúpanse moito das comunicacións por tren ou por estrada pero esquecen por completo esa vía comunicación tan importante que é a cultura.
—Unha curiosidade, como deu co Miúdo?
—Eu coñezo toda Galicia porque me gusta moito. E algunha vez vin que algún músico portugués actuara no Miúdo. Así que en setembro, cando fun a Galicia, fun a Vilagarcía e coñecín a Óscar. Falamos, ensineille o proxecto e foi todo moi doado. En canto saíume unha xira por España (actúa en Madrid, León e Zamora) xa incluín o Miúdo nela tamén.