Os turistas en Galicia presumen de usar esta peza popularizada por Hitchcock
02 sep 2019 . Actualizado ás 07:58 h.Na Baldosa, xa non está a bóla do mundo, pero seguen véndose turistas con rebequita. A bóla do mundo estaba nun escaparate precioso coa lenda «Lloyd Norte Alemán» gravada ao ácido. Era unha bóla de madeira elegante e decadente que reproducía o mundo como era entre o Congreso de Viena e a Primeira Guerra Mundial, é dicir, nos mellores tempos de Vilagarcía, a época da Armada Inglesa e os transatlánticos prusianos.
Nesa bóla do mundo, aparecían Tanganika, Zanzíbar, Camerún e Namibia como posesións alemás, reflectindo a época de Memorias de África. Despois veu a Gran Guerra e o mundo cambiou. Chegou a Segunda Guerra Mundial e o mundo volveu cambiar. Pasou Franco, caeu o Muro de Berlín, instaurouse a democracia, derrubaron as torres xemelgas e o mundo seguía cambiando, pero o globo terráqueo da Lloyd Norte Alemán seguía aí, impertérrito, lembrándonos na Baldosa as esencias de Vilagarcía.
O verán pasado, os turistas con rebequita parábanse a admirar aquela bóla de madeira. Parecía coma se quixesen entrar naquel decorado da Belle Époque, tan vintage que pasaba por moderno. Pero a bóla desapareceu da Baldosa e na cidade xa quedan poucos atractivos para os turistas interesados polo pasado glorioso. Se seica, o Club de Regatas, que segue sendo a entidade social con máis encanto de Galicia e o único club do mundo do que me faría socio. Tamén é moi vintage o mapa de Vilagarcía que entregan nos hoteis, coa lenda «Arousa Bay» en grandes letras nomeando a ría. Aos turistas, que son case todos españois, chámalles a atención que para orientarse na cidade teñan que ler os nomes das rúas en inglés.
A intuición do veraneante
Aínda que aos veraneantes lles dan o mesmo os mapas e os idiomas, eles prefiren guiarse polo móbil, polos comentarios de Trip Advisor e, sobre todo, polo olfacto e a intuición. Non se que teñen os viaxeiros que, cando chegan ao Salnés, enseguida adiviñan onde se come ben e a bo prezo. Din que o equipo de baloncesto Alba Berlín vén xogar ao torneo EncestaRías ACB porque ao seu adestrador, Aíto García Reneses, lle pirran os percebes do Farturas. A Taberna non sae moi ben parada nas redes sociais, pero aos forasteiros dálles o mesmo: saben que se queren comer bo marisco sen arruinarse han de pasar por alí e non fallan.
Son felices sentados ante grandes bandexas de nécoras, centolas e percebes, facendo mil fotos que soben inmediatamente á súa Facebook, os maiores de 30, e ao seu Instagram, os veinteañeros, porque o importante non son os comentarios de Trip Advisor, senón a foto fundamental de agosto: unha mariscada en toda regra que certifica a calidade da túa veraneo, rubricada polo teu sorriso entre camaróns coa rebequita colgada ao pescozo.
E os mércores, empanadillas. O veraneante de Vilagarcía aprende nada máis chegar que os mércores, en cálea Arcebispo Andrade, na panadería A Despensa, Clarita e a súa irmá Eva celebran o Día da Empanadilla: dous polo prezo dunha... E alí velos, os mércores, na cola, coa rebequita, atentos para que ninguén se salte a quenda, non vaia a ser que queden sen ningunha das 2.000 empanadillas que Clarita saca á venda.
A rebequita: símbolo fundamental do turista do norte, sinal preclara de que a aposta polo veraneo setentrional merece a pena: no sur están asegurados os días de praia, pero no norte están aseguradas as noites fresquitas. A chaqueta de punto coñecida popularmente como rebeca ou, máis finamente, dependendo do grao de pijería, como cárdigan, é unha peza sen pescozo que se abrocha por diante, co primeiro botón á altura da garganta, e que recibe o nome de rebeca porque na película Rebecca (1940) de Alfred Hitchcock, a protagonista, Joan Fontaine, vestía unha chaqueta con este corte. O de cárdigan vén do británico Conde de Cárdigan, que dirixiu a suicida Carga da Brigada Lixeira na Guerra de Crimea. O temerario conde, que conduciu a unha morte segura a 400 soldados ingleses, vestía durante o combate unha chaquetilla de la que desde entón se chamou cárdigan ata que se estreou a peli de Hitchcok.
Nunca de noite sen ela
Os turistas de Vilagarcía non saen nunca pola noite sen a súa peza estrela, convertida en emblema dunha forma de vacación superior por elegante e intelixente: o veraneo de rebequita. O máis cool é levala ao pescozo, coas mangas anudadas sobre o peito. O máis discreto é atala á cintura, caendo a peza por detrás como unha saia. O máis snob é levala ao estilo italiano: enrolada e axustada cal cinto. Tamén se pode levar na man ou repousando nun ombro, pero mola menos. Sexa como for, esta peza é motivo de orgullo veraneante e recorrer a ela é o mellor xeito de humillar ao cuñado, ao compañeiro de oficina e ao colega de pádel. «Que tal, Manolo?, xa vin no Telexornal que estades a 40 graos... Pois eu, xa ves, paseando por Vilagarcía coa rebequita».