Os candidatos han de estar nas redes sociais, pero non deberían descoidar os enterros
12 may 2019 . Actualizado ás 08:33 h.Miolo Giráldez aseguraba que as eleccións municipais non se gañaban na Baldosa, senón nos enterros. Pero os candidatos socialistas preferían non facerlle demasiado caso porque, reconozcámoslo, é moito máis divertido tomarse uns viños na Baldosa que pasar a tarde dando o pésame.
A visibilidade é un dogma de fe en calquera elección municipal que se prece. «Que nos vexan», é a consigna, os candidatos séguena cos ollos pechados e desde un mes antes da cita electoral, menos na súa casa, véselles en calquera sitio.
Só hai un caso de candidato invisible: Manuel Rodríguez Cuervo , que cando presentou a súa propia candidatura independente en 1991, estaba desaparecido, aínda que se sabía que non paraba de facer campaña. Cuervo , que era tan listo como Miolo Giráldez e Rivera Mallo xuntos, facía unha campaña doméstica e familiar: en lugar de grandes mitins, ía casa por casa, visitando ás familias, charlando nas mesas padiola, convencendo sen necesidade de megáfonos nin balbordo.
En 1987, houbo tamén moitas candidaturas en Vilagarcía e foi a campaña na que a radio e a prensa tiveron unha importancia como non se coñeceu ata entón. Era a primeira campaña con edición propia de La Voz de Galicia en Arousa e era tamén a primeira con Radio Arousa convertida en referencia radiofónica. A conxunción de dous pesos pesados como Julio Fariñas e Felipe Suárez dirixindo La Voz de Arousa-La Voz de Galicia e Radio Arousa foi algo parecido á transcendencia electoral das redes sociais de hoxe.
Os candidatos acudían a Radio Arousa para someterse ás preguntas dos cidadáns e os socialistas prepararon unha trampa para demostrar que Rivera Mallo non coñecía a fondo a cidade. Así que cando estaba ao micrófono, chamaron por teléfono e preguntáronlle que se asfaltaría o Camiño do Carro de Carril. Rivera, a quen alcumaban Sisí porque non negaba nada e afirmábao todo, respondeu que si, que si, que claro que asfaltaría ese Camiño do Carro de Carril, descoñecendo que en Carril se coñecía así o camiño que ía polo mar aos viveiros e a Cortegada .
En realidade, Rivera non dicía a todo que si, empregaba unha expresión máis prudente se lle pedías un favor: «Se está na miña man». Agora, coa irrupción de Rivera o de Cidadáns , hai moitos que en Vilagarcía se asustan cando len que Rivera ataca ao PP ou a Vox ata que caen na conta de que non é o noso Rivera, senón o outro, o de Madrid.
Por certo, a quen votarán Rivera Mallo e a súa xente e a quen votaron nas xerais? Velaí unha incógnita electoral que deberiamos desvelar nos próximos días. Nas primeiras Ruelas do Vento que escribín, dáballe moita cana a Rivera, pero logo acabei colléndolle cariño, admirando a súa constancia e a súa intelixencia política por amais da súa ideoloxía. Cando me fun de Vilagarcía, a súa nai regaloume un cobre toallas de gancho, unha peza de lencería do fogar que nunca vira, pero que gardo coma se fose unha reliquia, recordo surrealista e tenro daqueles anos de camiños do carro, enterros electorais, mitins de taberna e Baldosa Vice.
A Baldosa, efectivamente, sempre foi un vicio para os políticos. Se hai un lugar para presumir, sentirse querido, recibir palmadas nas costas e sentirse importante, nada como A Baldosa. «Imos tomar uns viños á Baldosa, que nos vexan un pouco», se autoconvencen os aspirantes inexpertos e alí vanse a invitar a canas e a recibir abrazos de Judas de votantes que xamais os elixirán, pero na Baldosa, ás tres da tarde e cuns albariños polo medio, todos somos de todo.
As eleccións gáñanse e gañábanse nas visitas casa por casa, chamando ás portas, unha por unha, charlando, entregando a papeleta, prometendo farois e colectores, aínda que ás veces che levases a sorpresa de que chamabas e saíanche a abrir Miolo, Rivera ou Cuervo , que levaban alí media tarde merendando viño do país con zorza. E naqueles mitins sen andrómenas, directos, nos que o doutor Tourón pedía o voto sen ambaxes e lembraba aos veciños que non podían ir pedirlle favores á consulta e logo votar aos socialistas. Escoiteille dicir iso no mesmo acto en que se descubriu que o doutor Culebras, insigne comunista, apoiaba a Rivera.
O ano do Camiño do Carro (1987), Rivera Mallo arrasou nas urnas. O ano do transvasamento de Culebras (1991) foi cando Cuervo fixo a campaña máis misteriosa da historia de Vilagarcía (os xornalistas buscabámolo por tabernas e corredoiras e non fomos capaces de atopalo en toda a campaña) e os seus concelleiros déronlle a alcaldía a Javier Gago.
Supoño que a María de la O, Andrea e Lucas, os novos candidatos de Marea dá Vila, todo isto de facer campaña na Baldosa ou nos funerais soaralles a carrocería política, a «vella política», pero non deberían descoidar os enterros. Na campaña do ano 87, os socialistas de Vilagarcía rebeláronse contra Giráldez, non foron a ningún e levaron o trompazo máis grande da súa historia.