O mellor xeito de integrarse en Vilagarcía é afiliarse a un partido político
14 abr 2019 . Actualizado ás 20:20 h.O mellor xeito de integrarse en Vilagarcía é militar nun partido político. Un forasteiro que chegue a esta cidade, pode facer pádel, vea ou running, apuntarse a un ximnasio, saír a cogomelos en grupo, facer cuadrilla no parque da Xunqueira cos pais doutros nenos ou facerse socio do Arousa e todo iso lle axudará a integrarse, pero o xeito máis sinxelo de pertencer a un grupo, sentirse acollido e partícipe dun proxecto en común e ata de conseguir apoios para un traballo ou para calquera problema é apuntarse a un partido, sobre todo ao PP ou ao PSOE. Non se trata de facer lobby nin de xogar ao caciquismo, trátase de coñecer xente, de ser aceptado e de ter un sitio ao que acudir para participar en actividades, proxectos, charlar, emocionarse e sentir, en fin, que uno xa é vilagarcián.
Hai uns días, o PSOE local presentaba un libro sobre os 110 anos de socialismo en Vilagarcía. Non lin a publicación, pero supoño que repasará o devir histórico e político desta formación política na cidade. Aínda que o máis interesante do PSOE, do PP, do BNG, de EU e dos novos partidos é como viviron e viven os seus militantes de base a política e o día a día.
O PSOE, por exemplo, sempre foi unha institución con moita vida social. Coa chegada da democracia, a súa magnífica sede da rúa Castelao outorgáballe unha presenza formidable. É máis, cando algún ministro ou líder nacional visitaba a cidade, quedaba asombrado ao descubrir ese local magnífico, amplo e tan excelentemente situado, que era cobizado por xestorías, consignatarias, financeiras ou clínicas de saúde. ¡Que estupenda fachada para unha clínica dental!, exclamaba hai anos un coñecido dentista cando empezaba a febre odontológica.
A sede do PSOE tiña un bar que facía as veces de casino vermello, un salón con vistas a dúas rúas onde á tardiña se reunían os militantes veteranos para facer faladoiro. O seu salón de actos permitía impartir conferencias e realizar asembleas moi concorridas e noutra sala ampla e cómoda organizábanse as noites electorais cando aínda non había computadores e os resultados escribíanse en grandes pregos de papel pegados na parede.
Aínda que o PP ou o PSOE asóciense cos nomes de Recuna, Rivera, Gago ou Fole, a alma dos partidos maioritarios vilagarciáns eran os seus militantes de base, que nunca ocupaban un cargo nin aspiraban a nada que non fose loitar polo partido e gañar canta elección celebrásese. Cidadáns anónimos excepto dentro do partido como Berete, Casteláns, O Estudante, David, Meléndez, Búa, a maioría xa falecidos, pero que converteran o PP e o PSOE nun modo de vida.
Cando chegaban as eleccións, pegar carteis convertíase máis nun acto moral e de amor que nunha destreza. Armados de cubos de cola, escobas e pósteres de Felipe ou de Fraga, partían das sedes a medianoite para gozar dunhas horas de febril actividade empapelando a cidade de fotos dos seus líderes e mensaxes xa históricas: «Polo cambio»… «Galegos coma ti»…
Nestes tempos de campañas telemáticas, pode mover ao riso lembrar as pelexas nocturnas entre militantes maduros e sensatos por un anaco de parede. Non era raro que nas noites de pegadas houbese algún escobazo e o feito de que un cartel do PSOE tapase un do PP ou viceversa se vivía como unha traxedia.
Despois estaban os mitins. A caravana electoral doméstica visitaba todas e cada unha das parroquias repetindo mensaxes parecidas campaña tras campaña. Recordo con tenrura a simpleza eficaz dos discursos de Miolo Giráldez e de Romay Beccaría. O primeiro baballoaba contra os poderosos e os millonarios do PP, culpables de todos os males, mentres algún simpatizante, vestido con mono e recentemente chegado desde o seu taller á taberna do mitin, apostilaba: «Iso, iso, vos ricos, vos ricos». Romay facíase cada tarde-noite un percorrido por media ducia de pobos do interior e en todos repetía o mesmo: animaba aos campesiños a non deixar de votar o domingo, non fóra a ser que por ordeñar a vaca un día, logo viñesen os socialistas e llas ordeñaran o resto do ano, e marchábase cara á seguinte aldea invitando aos asistentes a comer empanada, polbo e callos, convenientemente dispostos en varias mesas do bar-auditorio.
As xornadas electorais eran días de festa maior. E aí sempre había clases: por unha banda, estaban os interventores, ou sexa, os pringados, que pasaban todo o día nunha mesa electoral vixiando o que facía o interventor contrario. Doutra banda, estaban os señoritos, é dicir, os apoderados, que pasaban o día de mesa en mesa e de bar en bar, facendo vixilancia volante polas aldeas e as corredoiras. Aínda que todos, apoderados e interventores, do PSOE e do PP, tiñan un obxectivo: descubrir como traían votantes os do outro partido e denuncialo. Ao final, non se trataba só de gañar, senón de quen era máis listo. Agora, con tanta rede social, todo é máis aburrido, aínda que hai algo que non cambiou: o mellor xeito de integrarse en Vilagarcía é afiliarse a un partido.
A sede do PSOE era cobizada por xestorías, consignatarias e financeiras
Para Berete, Casteláns, O Estudante ou Búa, PP e PSOE eran un modo de vida