Barreiro segue ao pé do canón tras impulsar o tenis de mesa en Cambados a comezos dos 70
25 mares 2019 . Actualizado ás 16:01 h.Os milagres no mundo do deporte non existen. As grandes xestas, os fitos insólitos, son sempre a culminación do arduo traballo, dedicación e talento acumulados ao longo de anos por nomes con apelidos; cantas veces anónimos. Ás veces o enchufe que alimenta o éxito é tan longo, que esixe tirar de case medio século de cable ata dar coa súa orixe, desvelando a figuras que sempre estiveron aí, a modo de dinamos humanas ao servizo dun proxecto maior.
Explicar a presenza dun club como o Cambados Tenis de Mesa, dunha localidade de pouco máis de 10.000 habitantes, na elite do seu deporte, a Superdivisión, lévanos ata Enrique Barreiro Álvarez. Un dos impulsores nos primeiros anos 70 do século pasado do tenis de mesa na vila do albariño, coprotagonista dos seus primeiros grandes logros na seguinte década mentres asumía en paralelo o papel de xestor, e participante na fundación da Federación Galega do seu deporte en 1983 en calidade de tesoureiro. Un cargo este que ocupou todo este tempo, e ao que engadiu hai 11 anos o de vogal da Real Federación Española, onde é ademais membro das comisións económica e de veteranos, e fará 6 a presidencia do Comité Galego de Árbitros da Galega. Barreiro, que por un traslado laboral tivo que deixar a presidencia do Cambados T.M. en 2007, volveu asumir en 2017 tras a súa prexubilación unha parte importante da xestión do club, con cuxa camiseta non deixou de competir salvo as súas dous primeiros anos de matrimonio, a comezos dos 80.
Enrique lembra o seu noivado co tenis de mesa nun par de mesas de xogo artesanais que tiña a Sociedade Cultural de Cambados. Manolo Prado, que xa impulsara os primeiros torneos sociais da entidade, e Barreiro organizaron en 1973 a primeira edición do Torneo do Albariño de Tenis de Mesa, que salvo un par de anos, seguiuse disputando ata hoxe. En Vilagarcía outro grupo de afeccionados montaran o Torneo de Primavera «e non queriamos ser menos ca Vilagarcía, nin eles menos ca Cambados» explica noso outro rostro do deporte cunha gargallada final. O torneo veciño resultou efémero, ao contrario que a rivalidade entre o tenis de mesa das dúas localidades, elevada esta tempada aos altares da Superdivisión.
Prado e Barreiro quedaron coas ganas de acudir ao Campionato de España Xuvenil para o que se clasificaron, por falta de diñeiro. Pero non coas de seguir xogando e crecendo no tenis de mesa; e con eles o tenis de mesa de Cambados. Traballador da banca, Enrique ofrécenos un relato contable de case medio século cun discreto orgullo, case imperceptible, en cada fito que debulla. Fálanos de como empezaron a medir forzas cos seus veciños de Vilagarcía, Vilaxoán e O Grove, primeiro, o Mercantil de Pontevedra, despois, para acabar comprobando ante os potentes clubs de Vigo que «cada vez xogabamos mellor, e que queriamos chegar ás categorías nacionais», federando en 1975 a que seguiu sendo durante moitos anos unha sección da Cultural. Repasa os intentos frustrados de asaltar cada novo ceo por amais das súas cabezas, e como acabaron superando listón tras listón. Cun primeiro ascenso a Primeira Nacional en 1982, entón a segunda categoría en España, xogando Enrique xunto a Antonio Regueiro, Ramón Padín e os irmáns Alejandro e Manolo Prado. Xa en labores de despacho, acadando por primeira vez a actual División de Honra no 2003, e a Superdivisión hai un ano. Gozando dunha década prodixiosa nos 80, incluído un extraordinario grupo de canteirás capaces de encadear tres subcampeonatos de España Xuvenís por Equipos entre 1983 e 1985, e unha das súas xogadoras internacional con España. Separándose da Cultural para fundar en 1997 o Cambados T.M. «por diferenzas coa directiva», un divorcio entre cabaleiros con Enrique levar ao presidente da sociedade «a recoller o cheque da subvención da Deputación para que o cobrase, o lóxico cando a Cultural se fixera cargo esa tempada de todos os gastos do tenis de mesa», sostiene. Ou a fichaxe do primeiro estranxeiro no 2002, Fane Moraru, unha institución do tenis de mesa romanés, e un ano despois de Zhao Quiang, no seu día entre os oito mellores xogadores de China .
Aos seus 62 anos, Enrique exhala a forza do seu novo espírito. Na súa cabeza, revitalizar un club que chegou a multiplicar por dous os seus actuais 25 xogadores. E ten moi claro como: «Temos que volver fichar un xogador estranxeiro que viva en Cambados e adestre os nenos, como no seu día Moraru», para elevar a calidade e a cantidade da canteira. E «retomar o equipo feminino» unha década despois, «agora que todos os estamentos se están a volcar co deporte feminino, que Cambados non o teña ata me sabe mal». Cóntanolo Barreiro xusto tras inscribirse para xogar o Mundial de Veteranos do 2020 en Francia . Como unha dinamo, segue xerando enerxía do seu propio movemento.