A illa de Tenerife é destino habitual das excursións arousás de fin de estudos
18 feb 2019 . Actualizado ás 17:24 h.A semana pasada estiven en Canarias. Fun a unha reunión de directores de escolas superiores de arte dramática (ESAD). Somos 14 en España. Pola ESAD de Vigo ía a subdirectora, Cristina Domínguez, unha muller encantadora que pon os puntos sobre as íes con suavidade e prudencia, é dicir, man firme en luva de seda, e que nestas reunións me conta como lle gusta A Illa de Arousa, onde ás veces ensaia e representa montaxes teatrais.
A viaxe era de traballo, pero cando dis que vas a Canarias, ninguén pensa que vaias traballar, senón que adoitan vacilarche coma se viaxar ás illas fose unha garantía de festa, galbana e sestas ao sol na praia. Durante a miña estancia en Tenerife, gustoume ver á vilagarciá Sara Villar, que traballa nun hotel de Adeje, e a outros antigos alumnos que viven na illa, pero as reunións non me deixaron moito tempo libre, aínda que iso si, entre debate e debate deume tempo a lembrar tantas excursións a Tenerife acompañando aos meus alumnos dos institutos vilagarcián Bouza Brey e Armando Cotarelo.
Naqueles tempos, a década dos 80, as viaxes en avión eran moi caros e para poder ir de excursión de fin de curso a Canarias había que organizar moitas festas nas discotecas Zao e Tótem e vender moitos polvorones e moita lotería con recarga. Pero sempre acababamos recadando os dous millóns imprescindible para que 50 estudantes e dous ou tres profesores saltásemos o charco e gozásemos dunha semana canaria.
Calquera docente sabe que o seu traballo nestas excursións é máis de negociador, enfermeiro e vixiante que de turista. Pasas a primeira mañá no vestíbulo, atendendo aos relacións públicas das discotecas, que veñen facerche ofertas «que non poderás rexeitar». Uns regalan o traslado en autobús e a segunda copa ou refresco, depende da idade dos mozos, o seguinte engade unha copa máis e un cátering ás tres da mañá, a poxa quéntase e o terceiro suma gorros, matasuegras e capitas de Superman mentres o profesor, aterrorizado, non sabe como reaccionar ante tanta promesa de desenfreo escolar e noite toledana. Nunca esquecerei unha negociación na que, ante a nosa reticencia a aceptar ningunha proposta, o relacións públicas dunha sala intentounos convencer coa súa oferta premier: «Se levan vostede aos seus alumnos á nosa discoteca, porémoslles unha mesa especial nun reservado con champagne francés, emparedados e unhas mozas ao seu servizo». Os meus alumnos son testemuñas de que expulsamos a aquel negociador do hotel tinerfeño e que nunca entramos naquela sala de perdición, senón que acabamos no paseo marítimo dos Cristiáns tocando unha gaita e unha pandereita e pedindo a vontade. A gaita tocábaa o meu alumno Eduardo Dito, a pandereita, un servidor, e sacamos uns duros cos que tomarnos uns zumes nalgún bar san e sen ofertas irrechazables.
Pero a pesar do coidado que puñamos, da vixilancia activa e dos consellos repetidos: «Non bebades, non vos perdades, coidado cos canarios, que son moi melosos...». A pesar dos avisos, a primeira noite era fatal porque sempre había algún alumno que bebía máis da conta e, ao non estar habituados (entón non se estilaba o botellón), púñanse fatal. Aínda que só unha vez acabei nunha ambulancia como acompañante e non foi tanto pola bebida, canto porque a alumna comía pouco para estar delgada, tomaba demasiado sol para estar morena, durmía pouco para saír de marcha e se a iso engádeslle un par de copas, o desenlace está escrito. Como ven, acompañar a alumnos de excursión é un perigo e nin dormes nin descansas porque ao volver das discotecas, tócache vixiar polos corredores para evitar que as festas de cuarto acaben como aquela primeira noite en que nos deitamos confiados e ás seis da mañá veunos a espertar o recepcionista. «Devólvolles o diñeiro e vanse agora mesmo», díxonos e tivemos que negociar duramente para non acabar durmindo na praia.
Outro oficio do profesor de excursión a Canarias era o de exercer de censor de excesos amorosos. A pesar dos avisos sobre os perigos da melosidad insular, os canarios facían estragos e os profes, sobre todo os de EGB, ían de mesa en mesa nas discotecas separando a quen se aproximaban demasiado. Pero claro, tampouco ías agarrar da orella a raparigas de 18 anos que se namoraban dun tinerfeño «grasioso».
Ao volver a Vilagarcía, no bus que nos levaba ao aeroporto, todos se conxuraban para calar descoidos e pecados ao berro de: «O que pasa en Canarias, queda en Canarias». Pero aos 18 anos custa ser discreto. Non esquecerei a que se montou cando, ao regreso dunha destas excursións a Tenerife, durante unha festa en Vilanova, varios noivos de alumnas viaxeiras preguntaron pola experiencia a un colega participante na excursión. A súa resposta provocou un terremoto que perdura: «Foi unha pasada, hai cornos para todos».
Como ven, eran moito máis divertidos aquelas viaxes como profesor que vixía que estas viaxes como director que debate.