Desde o País Vasco, Loli Couso «A Coca», encabeza ao grupo de mulleres que levan as rendas das festas vilaxoanesas
21 sep 2018 . Actualizado ás 05:00 h.Loli Couso, A Coca, é unha muller vehemente. Nótase en canto abre a boca, aínda que sexa a 800 quilómetros de distancia. Desde Guipúzcoa, a súa terra de acollida, esta vilaxoanesa de raza participa de forma activa na organización das festas do seu pobo. Cun teléfono e con Internet, asegura «todo se fai». E con esa vehemencia súa que logra desatascar problemas en Portos, no Concello, e onde faga falta.
A Coca, xa o dixemos, malgasta carácter e enerxía. E sabe traballar en equipo coas seis mulleres que, pegadas ao chan vilaxoanés, fan o duro traballo de chamar a portas e visitar empresas para conseguir os fondos necesarios para sacar adiante as festas. É a primeira vez que este grupo de seis máis un leva as rendas dos festexos. Colléronas porque os anteriores integrantes da comisión habíanse rendido. «E sabíamos que se as festas deixaban de facerse un ano, xa non se facían máis», remarca A Coca. Así que, aínda que coa coordinadora o grupo por centos de quilómetros, estas mulleres tan traballadoras como animosas, puxéronse ao choio para darlle ao Carmen e ao Rosario as celebracións que se merecen. «Son as festas grandes de Vilaxoán, da xente de Vilaxoán», di A Coca. Os seus argumentos son difíciles de desmontar: as imaxes das dúas virxes son moi antigas, e ademais foron pagadas polos mariñeiros da localidade, aos que nunca lles sobrou o diñeiro, pero si a devoción. Así que Loli Couso e as súas compañeiras de fatigas decidiron intentalo. A primeira proba, os festexos do Carmen, foi superada con folgura. A Coca, que estaba de volta en casa por vacacións, apenas puido gozalas: tanto ela como as súas compañeiras estaban ao quite de todo o que ocorría, pendentes de que nada fallase. Agora, o verso libre do equipo organizador está en Guipúzcoa, atando cabos a distancia e contando os días para volver a Vilaxoán, a celebrar o Rosario.
Empezaron a preparar esta celebración en canto apagáronse os ecos da última verbena do Carmen. E seguen a iso, que unhas festas non se preparan en dous días. «Estas cousas dan moitísimo traballo, porque hai que atender a unha chea de cuestións». Desde asegurarse que a megafonía funcione á hora do pregón, ata cerciorarse de que hai cadeiras para aqueles eventos nos que o público estará sentado, ata tramitar os permisos coas distintas administracións... «A verdade é que acabas toleando», di A Coca. Todo sexa por Vilaxoán.