O xuíz atribúe a Charlín unha «reiterada e constante» actividade no narcotráfico
AROUSA
A investigación subliña que mantén a súa actitude a pesar de ter sido apartado do alixo
14 ago 2018 . Actualizado ás 12:03 h.Unha cousa é que Manuel Charlín Gama e o seu fillo Melchor teñan quedado en situación de liberdade provisional, tras ser detidos no transcurso da operación Barranca Bermeja, e outra moi distinta que o titular do Xulgado de Instrución número 4 de Vigo considere que o clan arousán nada tivo que ver coas reviravoltas do alixo de 2,7 toneladas de cocaína interceptado a semana pasada fronte ás illas Azores. Todo o contrario. Nas súas conclusións o maxistrado sostén que, á vista da investigación desenvolvida polo Grupo de Resposta Especial contra o Crime Organizado (Greco) da Policía Nacional, o veterano capo arousán fai gala dunha constante e reiterada actividade delituosa no ámbito das organizacións dedicadas ao narcotráfico. Como queira que un dos seus colaboradores, Víctor Manuel Pérez Santos, xogoulla e conseguiu apartar ao patriarca deste negocio en concreto, tanto el como o seu vástago ven pasar os días hoxe no chalé que comparten en Vilanova e non contando telarañas nunha cela. Pero a súa situación de investigados por pertenza a unha organización criminal mantense.
É máis, o xuíz aprecia que a tenaz procura de Charlín dunha operación de narcotráfico que lle reporte un bo beneficio económico é constante. E que se mantén na actualidade, por moito que a xogada de Pérez Santos supúxolle ao clan unha freada temporal na súa contumaz persecución dun golpe que lle devolva as súas ás perdidas.
A investigación conclúe que, nos seus movementos, a familia Charlín apóiase, sobre todo, nos contactos que conserva en Portugal . Foron precisamente estas conexións as que o clan activou mentres se mantivo na partida do alixo incautado en alto mar. As conversacións interceptadas pola policía deixan bastante claro este punto. As referencias ao «Vello», termo que os narcos empregan para aludir ao patriarca, son constantes. Nalgunhas delas toma parte o propio Melchor, cuxos viaxes alén da raia son continuos. Dalgunha forma, os diálogos intervidos suxiren unha inquedanza crecente no comportamento do fillo do capo, a medida que Víctor Pérez se vai gañando á trama lusa e viaxa en persoa a Sudamérica, pechando o círculo e rompendo a última amarra que ataba aos Charlines a unha operación que resultase enormemente lucrativa. Colocados en Galicia, os 2.700 quilogramos de cocaína aprehendidos reportáronlles aos organizadores do alixo uns 67,5 millóns de euros. Aínda por riba de infortunios, a Policía Judiciaria lusa písalle os talóns ao grupo portugués. Eles non o saben, pero a forzas de seguridade controlan xa cada un dos seus pasos.
Dous alixos simultáneos
A partir de marzo, o Vello e Choujón, mote que o resto dos membros da trama empregan para falar de Melchor, se esfuman do expediente. Ata entón, a idea que se desprende das investigacións é a contratación en Portugal dun pesqueiro co que cruzar o Atlántico para o transporte da cocaína. Na súa falta, unha embarcación con base en Muxía coa que traballar desde Cabo Verde. En todo caso, hai dous alixos en marcha. Leste, de corte clásico, e outro, camuflado nun colector de mercancía legal. Paralelamente, Víctor Pérez estaría xestionando un envío de maletas cargadas de sustancias psicotrópicas a través dalgún aeroporto portugués. Ben para buscarse a vida pola súa conta, ben para financiar a operación principal. A irrupción no taboleiro de Pedro Rodríguez, armador do remolcador Titán III, descarta as opcións anteriores e intensifica o illamento dos Charlines.
Un apuntamento. Se o maxistrado non obriga ao capo a comparecer periodicamente no xulgado é só en atención á súa idade. Charlín cumprirá 86 anos en novembro.
O remolcador, que arribou a Canarias, só se utilizaba para o transporte masivo de cocaína
Unha semana despois de ser abordado, o Titán III arribou onte ao porto de Las Palmas de Gran Canaria, escoltado polo Fullmar, o buque de operacións especiais do Servizo de Vixilancia Aduaneira que permitiu aos GEO executar a interceptación. A bordo viaxaban os catro tripulantes que trataban de aproximar o alixo a 80 millas da ría de Arousa: ademais do armador, Pedro Rodríguez, Antonio Rull e dous cidadáns senegaleses. A droga distribuíase en fardos de trinta quilogramos cada un.
O remolcador ten a súa historia. A investigación, tamén. Aínda que a súa última fase foi materializada polos grupos Greco e Udyco do Corpo Nacional de Policía, nela interviñeron tamén a Garda Civil, Vixilancia Aduaneira e mesmo a Ertzaintza. Foi, de feito, a policía vasca a que, baixo a dirección dun xulgado de San Sebastián e a colaboración da Garda Civil, iniciou as pescudas ao redor da embarcación. Aquilo sucedía a finais do 2016. O barco chamábase entón Zumaia II e operaba desde Bilbao. En realidade foi construído nun estaleiro de Xixón en 1972 e o seu primeiro nome era Sertosa Catorce. As primeiras indagacións revelaron que o Titán non tiña outro labor que o transporte de droga e que tanto o seu armador, Pedro Rodríguez, como a estrutura que lle daba apoio asentábanse no sur de España para ofertar desde alí os seus servizos ao mellor ofertante.
Entre A Coruña, Vigo e África
O Titán cambiou de nome e de pavillón, agora panameño, para trasladarse ao porto da Coruña, primeiro, e ao de Vigo, a continuación. Movíase constantemente entre Galicia, Andalucía, Libia, Marrocos e Senegal, desde onde partiu na súa última viaxe, que fixo levantar a cella aos axentes encargados do seu seguimento. Non moitos patróns proponse cruzar o Atlántico cun remolcador, como tratou de facelo Pedro Rodríguez, contratado desde maio pola trama galaico-portuguesa para facer o traballo e orillar aos Charlines.
Á vista das dilixencias, ese último servizo foi un verdadeiro desastre. O Titán III sufriu dúas avarías e quedou sen combustible en Senegal, antes de soltar amarras en busca dun alixo que recibiu preto do Caribe. Non só cargou máis material do previsto, obrigando á rede a cambiar os seus plans, senón que, aínda por riba de males, quedou sen máquina nos Azores, días antes de facer a entrega. Un final de esperpento.
