Todo o mundo quere callos

Maruxa Alfonso Laya
m. alfonso MEIS / LA VOZ

AROUSA

Meis demostrou unha vez máis que a súa festa gastronómica non ten rival e que nin sequera un domingo de praia pode competir coas súas exquisitas racións

09 jul 2018 . Actualizado ás 05:00 h.

Domingo de calor, dos que aínda non se viviron este ano. Así que é doado comprender que boa parte da poboación arousá fixésese cunha antuca e unha toalla e elixise a praia como destino. O que talvez non sexa tan doado de entender é que ese plan se cambiase por outro que implique facer cola baixo un sol de xustiza cun único obxectivo: facerse cunha ración de callos. Con todo, foron moitos os que optaron pola segunda opción, e ao redor de únaa da tarde no Campo dá Feira de Mosteiro non cabía nin un alfinete. Uns agardaban pacientemente a que lles tocase a quenda de recoller a súa ración. Outros portaban grandes potas nas que levar a comida para casa. E os máis madrugadores daban xa boa conta dos seus pratos á sombra das carpas. Meis volveu demostrar onte que a súa celebración gastronómica non ten rival. E que nin sequera os incribles areais arousáns supoñen competencia algún para os seus callos.

As primeiras racións comezaron a servirse ás once e media da mañá. E os primeiros comensais chegaron ben pronto, talvez medorentos de que as dúas toneladas e media de produto cociñado fosen escasas para a demanda. A xulgar polo sucedido posteriormente, levaban razón. Dos seis mil pratos de callos que se serviron non deberon quedar nin as faragullas. Ao redor de únaa da tarde o ir e vir de coches cara ao recinto da feira era continuo. Uns buscaban sitio onde aparcar, mentres outros se marchaban xa con potas cheas deste suculento produto. O recinto festivo estaba ata os topes. A cola para facerse cunha ración era longa, moi longa, pero tamén rápida. Porque dentro da carpa, os traballadores non daban abasto a servir racións de callos, colocarlles o pan e acompañalas da correspondente bebida. Coa bandexa na man, os comensais lanzábanse entón á procura dun espazo no que comer tranquilamente. Tampouco isto era tarefa sinxela. Porque a esa mesma hora boa parte das mesas e cadeiras colocadas baixo as carpas tamén estaban xa ocupadas. Por fortuna tamén aquí había axilidade e os recentemente chegados ían aproveitando os espazos que deixaban libres os máis madrugadores. A ninguén parecía importarlle a calor, que a esa hora xa apertaba forte.

Así transcorreu a mañá e, entre os que levaron a comida a casa e os que optaron por degustala no recinto, non quedou nada. Nin gota. Os de Meis son «os mellores callos do mundo» e ninguén pode resistirse a eles.