Trasplantado de fígado hai 20 anos, Celso García divulga a importancia de doar
29 jun 2017 . Actualizado ás 05:00 h.Fai vinte anos que Celso García iniciou unha nova vida. Un transplante de fígado deulle unha segunda oportunidade. El, agradecido, dedícaa en corpo e alma a prolongar a dos demais. É o fundador da Asociación de Doantes e Receptores de Órganos de Vigo, que actúa en toda a provincia e coa que leva dez anos tomando prazas e rúas, visitando colexios, hospitais e organizando campañas destinadas a aumentar o número de doantes. Tal é o seu compromiso que nin os seus problemas renais e pulmonares, nin a insistencia da súa familia en que dea un paso ao carón, apartáronlle do reto no que se embarcou: conseguir os 30.000 doantes na área de Vigo antes de que finalice o ano. «Desde que me operei, sempre me dediquei a isto, saía á rúa e ía facendo doantes por aí. Non teño outra cousa que facer», explica con naturalidade. Quedar no sofá, non é unha opción. «Era o que me faltaba», descarta entre risos.
Exerceu de obreiro e cociñeiro ata que unha cirrosis hepática estivo a piques de acabar coa súa vida cando só tiña 43 anos. «Gustábame moito a champaña e o viño, saía moito de noite, había veces que non durmía, era un abuso tremendo», admite García en ton autocrítico. Non foi a única agresión que soportou o seu órgano. «De pequeno caeume manzanilla fervendo e pasoume dentro, tiña un lóbulo atrofiado e xa me traballaba mal», puntualiza o voluntario vigués. A súa saúde empeorou tan rápido que «se non me chega a aparecer un fígado en dez días, estaba morto. Todos os días dou grazas por que me salvaron a vida»», agradece.
Pero os seus problemas non acabaron coa operación. «Estiven a piques de morrerme na UCI porque o medicamento que me daban para o rexeitamento facíame dano. quedei sen defensas, collín un virus e tiven unha parada renal que case me leva ao outro mundo», relata García que logrou salvarse grazas a un fármaco que aínda estaba en fase de probas.
Desde entón, a súa vida é outra. «Eu nunca fun mala persoa, pero agora, por exemplo, vexo a unha persoa que vai cargada coa compra e se podo axúdoa. Antes non me preocupaba tanto. Cando estás alá e volves para acá, dásche conta de moitas cousas e cambias moitísimo», confesa un García que aprendeu a valorar e gozar dos pequenos praceres da vida.
Pero nada disto é comparable ao que sente cando imparte charlas nos colexios. «A satisfacción é grandísima, algúns collen moi a peito o que lles digo e moitas veces veñen e danme un abrazo. Iso enche moito», recoñece emocionado. A cambio de tantas mostras de cariño, ofrece un importante consello. «Que non abusen do alcol, é malísimo», recalca.
Con todo, tantas horas de dedicación á causa están a empezar a afectar na saúde deste vigués, ao que lle gustaría dar grazas en persoa á familia do seu salvador pero cuxo respecto polas normas impídello. «O ril empezoume a fallar un pouquiño, teño unha agresión ao pulmón, collín algo de anemia e parece que me falta o aire, iso si que me amola», explica preocupado Celso García, que non pensa abandonar a súa loita pero que reclama, no seu empeño solidario, unha man dereita.