«O día que nos deron a medalla foi marabilloso, un dos máis felices»

Máis de medio século ofrecendo un dos grandes manxares da gastronomía galega a comensais de todo o mundo ben merece un recoñecemento. O mesmo que o Consello de Ministros concedeu no 2013 ás vendedoras de recoiro da Pedra ao concerderle a Medalla ao Traballo. «foi precioso, marabilloso, un día dous máis felices», lembra hoxe emocionada Isabel Seoane, a única ostrera que segue ao pé do canón e que recibiu o galardón, xunto á súa irmá María, de mans da vicepresidenta do Goberno, Soraya Sáenz de Santamaría, e da ministra de Traballo, Fátima Báñez.

«As últimas ostreras celebran a Medalla de Ouro ao Traballo», titulaba La Voz o día que se anunciou a concesión do premio. Antes de recibilo, Isabel ensinou e falou do seu traballo nun vídeo no que se sentiu como unha estrela de cine. «Estaba isto cheo de cámaras», relata aínda asombrada. «Despois fomos a Madrid, eramos catorce galardoar; pero abrandares, só eu, todo eran homes», lembra. «Ademais eu falei moi ben. Todos tingan ou seu papeliño para falar pero eu non levaba nada preparado, falei ou que me saíu dá cabeza», declara sobre un discurso no que non faltaron agradecementos nin un sentido recordo a todas as ostreras que desempeñaron o seu labor na Pedra, o que motivou as felicitacións por parte das ministras.

A nota divertida da cerimonia protagonizárona Isabel e o galán das táboas Arturo Fernández, que estaba tamén entre os premiados pola súa traxectoria como actor. «Alí había de todo para picotear e díxome Arturo Fernández: ‘‘Ou que faltan son as recoiro da Pedra''», desvela a vendedora deixando escapar unha sonora gargallada.

Pero o mellor estaba por chegar e ocorreu un día despois de recibir a medalla. «Así como saín dá casa, todas as amigas a felicitarme», revive Seoane con emoción.

A situación do sector naquela época non era a mellor. O número de vendedoras reduciuse a só dous -así segue sendo na actualidade- e o volume de vendas rexistraba mínimos históricos. «Leste verán vendeuse ben e nas festas hase de vender tamén», afirma Seoane con optimismo mentres anima a unha parella de turistas a probar un prato de recoiro na Pedra. «Antes vendíanse moitas máis, pero agora tamén vai ben», resume medio século de negocio.

Sen querer revelar a súa idade, esta vendedora, que leva preto de medio século despachando recoiro na rúa Pescadería, mantense firme na súa idea de seguir en activo mentres a saúde a respecte. Algo que xa afirmaba no ano 2013, días antes de recibir tan prezado galardón. «Non, non, non, non, de momento eu estou ben, trato con moita xente moi boa e quérenme, teño moitos clientes», responde ao ser cuestionada sobre a posibilidade de colgar o mandil.

Ao longo da súa traxectoria viviu en primeira persoa os múltiples cambios que sufriu a contorna da Pedra. Antes vendían á intemperie, agora fano baixo teito. Pero o máis notorio é a redución do número de ostreras. Isabel Seoane é a única e comparte rúa con Fernando Martínez, sobriño de Mari Carmen, unha icónica vendedora.

«Era moi noviña, este posto xa era dá miña nai, despois veu a miña irmá. Miña nai faleceu sendo moi nova e eu vin a axudarlle a miña irmá», explica Isabel os seus inicios. «Aquí sempre hai substitución», asegura a vendedora confiada de que o seu posto non quedará vacante o día que decida xubilarse. «Ademais teño un empregado que me axuda», puntualiza.

Algo que permanece inmutable co paso dos anos é a clientela. «Teño moitísimos clientes que despois de 40 anos seguen vindo a tomar as recoiro», asegura.

A de vender este prezado molusco é un labor moi esixente, no mercado da Pedra non se descansa nunca, aínda que desde hai varios anos Isabel reserva uns días, non moitos, para tomarse un merecido descanso. «Aquí trabállanse domingos e festivos, pero tamén teño vacacións. Antes as collía a finais de outubro, agora as collo a finais dás festas. Vinte días, non dá para máis porque hai que atender ou posto», explica sempre riseiro.

Leva toda a vida rodeada de recoiro pero para nada está aburrida delas. «A min encántanme e nunca me sentaron mal», remata.