«Sentimos que fixeramos feliz a moita xente, iso foi o mellor de todo»

Un ano antes quedáronse ás portas. Por iso a obsesión de Alexander Mostovoi o 15 de xuño do 2003, no partido no que Balaídos recibía a unha Real Sociedade que se xogaba o título de Liga , era que a historia non se repetise. Que no duelo por facer historia fose o Celta quen conseguise romper o seu teito e clasificásese para a Champions League por primeira -e ata hoxe única- vez na súa historia. Foi exactamente o que sucedeu.

O Tsar presume de que nunca necesitaba motivación ante os grandes retos nin tampouco notaba presión algunha. Aquela noite demostrouno marcando os dous primeiros tantos dun partido tan máxico como épico, que finalizou 3-2. «Non se se son os meus goles máis importantes. Por sorte, marquei moitos. Pero si sei que ese día sentimos que fixeramos feliz a moita xente, a unha cidade. E iso foi o mellor de todo», lembra desde Rusia. «O Celta fai historia e entra na Champions», titulou La Voz na súa primeira páxina, cunha foto na que Mostovoi saía con Horacio Gómez no vestiario. «Tiñamos todos os xogadores, eu o primeiro, esa idea de gañar como fose: por un gol, dous, tres... E iso sabendo que a Real tiña moi bo equipo, pero non se nos podía escapar. Non lles tiñamos medo».

Mostovoi ten gravado a lume cada detalle daquel encontro no que máis de 30.000 persoas abarrotaron o municipal vigués. Destaca a presenza en fronte do seu amigo Karpin, céltico ata a tempada anterior, e de futbolistas de renome como Nihat, Kovacevic, Xabi Alonso ou De Pedro. Pero sobre todo lembra os instantes finais. «Cando marcan o segundo debían de quedar dez minutos, pero pareceron horas. Temía que fose como o ano anterior, que nun partido se fose á merda o traballo de toda a tempada», revela.

O exfutbolista acostumouse mesmo a pór por diante aos seus para logo acabar sufrindo reveses como o da final de Copa fronte ao Zaragoza ou o partido contra o Sevilla con outro billete de Champions en xogo no curso 2001/2002. «É unha pena que eu non poida dicir que os meus goles serviron para gañar isto ou o outro. No Celta tiven ao lado aos mellores futbolistas cos que xoguei en 25 anos de carreira e sempre digo que foi unha pena non conseguir un título. Pero aquela clasificación si tivo un significado moi especial», admite. Porque aínda botando de menos ter acadado cotas maiores, móstrase á vez orgulloso do que conseguiu como parte do Celta . «Pasan os anos e estráñame que me sigan chamando e preguntando por estas cousas. Digo: ‘Foder, é imposible que pasase todo isto comigo'».

Unha das grandes imaxes da celebración da clasificación para a Champions é a de Mostovoi entre bágoas no vestiario, tapándose o rostro coas mans. El pasa no bico dos pés. «Fixemos moitas mariconadas», solta entre gargalladas. E detense máis no colectivo. «Quedamos moito tempo no campo coa xente: bailando, berrando, facendo o tolo. E logo, no vestiario, máis do mesmo. Cando saímos fóra en convertible coa xente foi incrible. Vigo envorcouse connosco».

Por que ese ano e non os anteriores? Mostovoi non o relaciona co cambio de adestrador -«con Víctor Fernández foron anos buenísimos, e con Lotina, tamén»-. «Desde que cheguei ao Celta sempre dixen que había moitas cousas que mellorar, dentro e fóra do campo, se se querían conseguir cousas. Aos poucos foise logrando e ao final quedamos moi preto de todo. Faltou sorte para ter chegado máis alto», profunda.

Aquela primeira participación en Champions quedou vinculada ao descenso do curso seguinte, último de Mostovoi en Vigo. A campaña na que intercalaron xestas como a de San Siro con resultados moito máis mundanos na Liga . O Tsar achácao á xestión da directiva e insiste na falta de pagamentos que tantas veces denunciou. Pasado o tempo, pesa máis o bo. «Aínda que foi unha pena que acabase así, vivimos momentos moi bonitos. Cando pasan estas cousas hai que gozalo porque nunca sabes cando ou se se volverá conseguir. Por moito que pase o tempo, non se esquece».