No Obradoiro sabemos cal é noso senón, o de sufrir, o de levar ter trankimazin a man. A pesar de chegar ao último cuarto nove arriba despois dun grandísimo terceiro cuarto, quen máis quen menos estaba preparado para sufrir. É normal que só miremos o noso, pero diante había un gran equipo que viña cun refacho espectacular. Para chegar con esa vantaxe aos últimos dez minutos, e para facela valer ata o final, tiveron moito que ver os dúas bases acompañados por Beliauskas, que deu un paso á fronte. Sen esquecer a Enoch, que leva varios partidos facéndoo moi ben. É unha vitoria de moito mérito, polo cansazo despois de xogar en Valencia e polas importantísimas baixas de Pozas e Robertson.
É unha vitoria con valora engadido, lograda cos acenos de identidade do Obradoiro, co empurre, a garra, o xenio e o decoro. Insisto no terceiro cuarto, enorme tanto en ataque como en defensa. E, ao final, os triunfos sufridos saben tres veces mais que cando se logran nos partidos máis controlados.