Esta é a oitava tempada consecutiva na ACB para o Obradoiro, sempre cun dos tres presupostos máis baixos da categoría. Co tempo, a traxectoria irá cobrando máis valor. E, cando se busquen os argumentos que a sustentan, haberá un que non aparece nas estatísticas pero que probablemente suma máis que ningún outro: a forza dun vestiario, cos seus valores.
Un episodio illado pode ser máis indicativo que calquera reflexión respecto diso. Sucedeu días atrás, cando o cadro de persoal recibiu unha desas noticias que doen especialmente. Rafael García, un nova base andaluz da canteira, sufriu unha rotura de ligamento cruzado no verán. Recentemente restablecido, apenas tivo tempo de paladear a reaparición porque sufriu o mesmo contratempo, pero na outra articulación.
É un xogador que xa adestrara en máis dunha ocasión co primeiro persoal. E estaba chamado a participar en máis sesións ata final de tempada.
Desde o vestiario chegáronlle todo tipo de xestos de cariño, afecto e ánimo. Pero non quedaron aí. Ao día seguinte, Rafael García debía asistir a un exame na Coruña. E o capitán, Pepe Pozas, aproveitando que tiña libre esa mañá, levouno en coche, agardouno e tróuxoo de volta. Así tamén se gañan partidos, cando a forza está no colectivo, en saber que o grupo sempre está aí.