Pecha a primeira volta con sete vitorias e tres partidos que se decidiron no último segundo
22 ene 2019 . Actualizado ás 05:00 h.O Monbus Obradoiro pechou a primeira volta cunha brillante vitoria ante o Unicaja de Málaga, a sétima deste curso, só unha menos que hai un ano no ecuador da Liga Endesa.
Por aquel entón o colectivo de Moncho Fernández sumaba oito triunfos, chegou a soñar coa Copa e tiña unha renda de catro sobre os postos de descenso. Actualmente, ese colchón é de só dous partidos, a carreira por escapar do soto da clasificación non dá tregua, hai atasco e empuxóns. As matemáticas e as sensacións non sempre discorren en paralelo.
Foi unha primeira volta de vertixe, especialmente nos tres últimos partidos, tres contendas que se decidiron, literalmente, no segundo final: vitorias en Sar ante o Andorra e o Málaga, e derrota en Fuenlabrada. Indo algo máis atrás no tempo, habería que engadir o choque ante o Valencia, cun triplo gañador de Van Rossom para os taronjas sobre a bucina, e o das Palmas, co tapón de Brodziansky a Hannah.
A gripe das lesións
As lesións foron, ata a data, como unha gripe continuada, con picos de febre e momentos algo máis desafogados, pero sen permitir que o Obradoiro puidese gozar dunha saúde plena en ningún momento. Máis aló de que nalgunha ocasión algún xogador non chegase a disputar un só minuto nun partido por decisión técnica, só catro tomaron parte nas dezasete contendas.
O peor parado é Maxime de Zeeuw, que se perdeu seis duelos. E, cando puido participar, fíxoo lonxe do seu mellor nivel. É o que menos minutos promedia, once, cando en óptimas condicións estaría, con total probabilidade, no dobre ou mesmo algo máis. Non reaparecerá ata marzo.
Benjamin Simons faltou a cinco xornadas por unha lesión de xeonllo. O balance do equipo nese tramo foi dunha vitoria e catro derrotas. E Pepe Pozas tivo que pór pé a terra no seu mellor momento de forma, polo golpe no ollo no encontro ante o Joventut. Durante aproximadamente un mes viuse obrigado a gardar repouso.
Así as cousas, o cadro técnico tirou dunha garda pretoriana na que Pozas e Sàbat repártense os minutos ao temón, mentres que Brodziansky e Llovet son os que absorben máis protagonismo na pintura.
No perímetro o veterano Kostas Vasileiadis emula a Benjamin Button e parece rexuvenecer co paso do tempo. É o máximo anotador do equipo e nas catro últimas xornadas está promediando máis de tres asistencias. Singler, que se incorporou co tren en marcha, ha ir atopando o seu sitio nos dous lados da cancha, sobre todo en ataque, máis preto do aro. E Simons completa o trío de exteriores con máis tempo en cancha. Entre os tres distribúese o 70 % dos minutos nos postos perimetrais.
Navarro, puntualmente tamén como base, e Obst, xunto con Hlinason e Spires por dentro, completan as rotacións.
En anteriores campañas, na Liga Endesa había unha norma que se cumpría con frecuencia nas vitorias do Obradoiro: cando conseguía deixar aos rivais por baixo dos setenta puntos as súas opcións de triunfo multiplicábanse. Esa tendencia xa empezou a cambiar o pasado curso. E en leste os números din que só gañou unha contenda por baixo dos 70 puntos, a do 69-68 frontes ao Andorra. Nas outras seis anotou entre 86 e 92 puntos, e só en dúas ocasións impúxose cunha diferenza de dobres díxitos. Curiosamente, en ambas as co mesmo resultado, 91-81, ante o Burgos e o Estudantes.