O Obra confía na progresión xeométrica de Hlinason, un islandés que fai cinco anos axudaba na facenda familiar
12 ago 2018 . Actualizado ás 05:00 h.Poucos clubs dependen tanto do seu olfacto como o Obradoiro. Necesidade obriga. Obriga a anticiparse na identificación do talento, a confiar no potencial, a asumir riscos. Así recrutou, entre outros, a xogadores como Muscala, Waczynski, Pustovyi, Bendzius, Thomas ou Salah Mejri. Todos relanzaron as súas carreiras en Sar. E con esa idea chega Hlinason, aínda que neste caso foi o Valencia o que fixo a aposta e é o club santiagués o que confía en obter os primeiros réditos. Pelexou pola súa cesión, co convencemento de que, a pesar da súa mocidade, pode ser xa unha peza importante no colectivo.
Ten todo o tempo por diante. A finais de outubro cumprirá os 21 anos e apenas leva un lustro practicando un deporte ao que o levou a súa estatura. Juan Maroto, adestrador axudante do Valencia e un dos técnicos que mellor o coñece, apunta a esa excepción: «Creo que é o único islandés alto que vin. En xeral, son moi competitivos, en todo, a pesar de que non teñen moita poboación. Aí está o caso do fútbol. Tamén son bos en balonmán. Son incribles. Cando fun a ver á selección sub 20, o que me atopei foron xogadores máis ben baixos, excepto Tryggvi. Pero todos se matan. Esa é a clave do éxito. Combinan sangue latino e disciplina nórdica».
No radar da NBA
A ese perfil axústase Hlinason, ao dun guerrilleiro nun chasis que os americanos denominan sete pés (xogadores de 2,13 metros ou máis), que o sitúa xa no radar da NBA. Chega un granxeiro que creceu rodeado de neve, nunha pequena poboación do norte de Islandia, Pingeyjarsveit, que en apenas cinco anos cambiou o campo polo parqué, pasou de vivir entre temperaturas baixo cero e nunha contorna sen ningunha outra casa nun radio duns dez quilómetros a convivir coa calor do Mediterráneo e as présas da gran cidade. Agora tócalle a calidez de Compostela. E todo iso sen perder a súa esencia. Segue gozando máis da tranquilidade que do trajín.
Maroto lembra unha das anécdotas que lle contaron acerca de Tryggvi Hlinason na súa visita a Islandia para coñecer ao pivote: «A primeira vez que foi a un adestramento de baloncesto tivo que desprazarse nunha moto de neve».
O técnico axudante do conxunto taronja está convencido de que o pivote islandés chegará lonxe: «Non podo dicir nada malo del. É un mozo humilde, cunha gran capacidade de traballo, receptivo, cun físico privilexiado. Véselle mellorar mes a mes. Só lle falta coller experiencia. Agora ten que gañarse os minutos».
Con ese propósito recala en Sar, trampolín de pivotes nas últimas tempadas. A pesar da súa mocidade, chega xa sen pelusilla, tendo en conta que o pasado curso xa tivo algúns minutos tanto na Liga Endesa como na Euroliga. O desafío pasa por dar dous pasos á fronte para ser protagonista.
É o mesmo reto que se lle presenta ao corpo técnico. «Agardamos que continúe coa progresión iniciada o ano pasado e que desde a súa posición de cinco axúdenos na defensa interior, con intimidación e rebotes, así como no xogo ofensivo preto do aro», resume Moncho Fernández.