Por primeira vez o Obradoiro Peleteiro estará na fase final do Campionato de España Júnior, con todo merecemento, nunha tempada na que boa parte dos seus integrantes simultanean a competición autonómica co equipo de EBA. Custoulle tres anos dar ese paso para relacionarse cos mellores equipos na loita polo título e é unha boa lombeirada para a canteira do club.
Pero a saúde desa canteira non se vai a medir pola presenza en fases finais nacionais. Os indicadores máis fiables son outros, como o número de horas de adestramento, a calidade das sesións, a posibilidade de facer traballo específico cos xogadores a quen se lles adiviña maior proxección ou a atención á actividade académica, porque baloncesto e estudos da man sempre mesturan mellor que se chocan. Son aspectos que teñen moito que ver coa dispoñibilidade de medios, o orzamento e como se xestiona. Por ese flanco acabarase vendo co tempo se a política de canteira enraíza ou queda na superficie, na cosmética.
E tamén hai unha parte que ten que ver coa boa imaxe, que entraña a súa dificultade. Porque, cando ao Obradoiro pon os seus ollos nalgún xogador doutro club, é entendible que a entidade de orixe póidase molestar ante a posibilidade de perder a un baluarte. Cuesta máis entender que ese malestar sexa menor se o interese chega desde outro equipo da ACB. En todo caso, adoita ser recomendable falar primeiro co club e despois co xogador e a súa familia. Por esa orde, porque a diferenza da multiplicación, o intercambio dos factores afecta o resultado. E nunca está de máis coidar as relacións coa veciñanza.
Nestes tres anos a canteira deu pasos á fronte. A presenza de mozas do equipo júnior e do EBA no traballo de pretemporada do primeiro equipo é gratificante. O mesmo que a participación no torneo de Zaragoza, en Semana Santa, que ademais se saldou con boa nota. E non estaría de máis ver ao Obradoiro na liga sub 22 que organiza a Federación Galega de Baloncesto na recta final de tempada e na que os participantes dispoñen de marxe para inscribir xogador invitados.
En todo caso, tres anos non son moitos para sacar conclusións sobre o traballo de canteira. Dentro doutros tres haberá bastante máis marxe para ver un perfil máis nítido da base do Obradoiro. Sen présas, sen atajos.