Naceu para funcións teatrais, pero tamén para sesións de cine e bailes anuais
14 ene 2020 . Actualizado ás 05:00 h.«Trátase dunha construción sinxela e elegante» dicía La Voz de Galicia a principios de xaneiro de 1920 da iniciativa do chocolateiro Nemesio Barreiro Casal «de construír un teatro, que se inaugurou recentemente», dicía aquela concisa crónica, en Viveiro. En 1930 vendeuno a José Fojo, tipógrafo de Ortigueira, socio xunto cos irmáns Melquiades e Jesús Fernández Losada ata os anos 70. Desde 1975 aproximadamente pasa a propiedade de Luciano López Parapar, Jorge Naval, Antonio Rivera e José Veiga Candia, ata que a finais dos 80, momento en que o adquiriu o Concello de Viveiro e Xunta de Galicia. Tras pechar varios anos, reabría reformado, con Manuel Fraga presidindo a Xunta, no ano 2001. Este sábado día 18 abrirá unha exposición con paneis do cronista oficial Carlos Novo polo centenario.
Carlos Novo, cronista oficial: «Na súa constitución foi ou mellor dá provincia como teatro»
Ou cronista oficial de Viveiro Carlos Novo afondou para a exposición conmemorativa na historia do teatro e na do seu promotor: «Nemesio Barreiro Casal é un viveirés industrial do chocolate, entre outras cousas. Tivera unha experiencia 2 ou 3 anos antes porque fixera cine non Ideal Cinema, con outro socio. En 1918 decidiu construír un teatro pero era unha etapa pésima. Naquel ano coincide coa gripe do 18 que mata a cento e pico viveireses e é a I Guerra Mundial, unha etapa na que non hai subsistencias e vos produtos dá construción están moi caros porque é un período de guerra, ainda que España é neutral, e de escaseza. Ao mesmo tempo, o ten un pequeno accidente que retarda un pouco as obras. En decembro de 1919 tenas rematadas. Un grupo de 30 amigos fanlle unha comida homenaxe non teatro inaugurándoo sen ningún tipo de función».
—Naceu non só como teatro.
—Ten unha triplo funcionalidade: teatro, cine e salón de baile porque ou só se levantaba cuns gatos e se poñía á altura do escenario para facer báilesvos anuais, ata finais dous 50. Inaugurouse ou 18 de xaneiro de 1920 e comezou coa tempada de cine que durou ata principios do verán. A primeira película que se proxectou foi O lobo. Eran mudas e animadas con música de piano e a película do día complementábase con cine cómico e grupos de varietés para animar a sesión. A febre na posguerra, foi a do cine, a cinemanía.
—Que conservou dá imaxe que tiña orixinariamente?
—Conserva a estrutura, é dicir, ou escenario, vos palcos e ou anfiteatro coa curvatura pero está totalmente remocicado. Ou arquitecto foi Mario Páez Suárez, nese momento arquitecto dá Deputación de Lugo. Á parte diso, dentro dás reformas, houbo tamén tres distintos decoradores, principais. Todo estará explicado polo miúdo nos paneis dá exposición. En 1933 chegaría ou cine sonoro e falado, que foi a gran revolución. Como teatro tamén xugou sempre un papel moi importante, tanto con compañas locais como de fóra.
—Dous chamados teatros «clásicos», dous poucos que quedaron.
—Agora é dous poucos e non seu momento, dá obra, é ou mellor dá provincia como teatro.
—Como cronista oficial, que valor lle dá a que se conserve?
—Á parte dá súa acústica e do bonito que é, é un teatro que impón, un teatro moderno pero romántico totalmente. Viveiro tivo a sorte de que se conservase e non fose froito dá picaraña, ainda que houbo a desgraza de perder outro teatro posterior que foi ou Moderno, de Antón Cociña. Por curiosidade, nos anos 60 en Viveiro chegaron a estar a funcionar ao mesmo tempo catro cines: ou Nemesio, Modero, Basanta e Orfeo.