De picarse a pulsos cos colegas, todo o máis alto do podio nun nacional

Iván Díaz Rolle
IVÁN D. ROLLE REDACCIÓN / LA VOZ

OUROL

MONICA IRAGO

Tras nove horas de traballo, «nin un día» Francisco Rodríguez deixa de adestrar, case sempre só

02 dic 2021 . Actualizado ás 10:15 h.

«Que? Botamos un pulso?». É un desafío ao que, con mellor ou peor fortuna, case todos se enfrontaron. Francisco Rodríguez Duarte (Ourol, 1986), con todo, prestábase a ese pique con maior frecuencia. E case sempre gañaba.

«Desde que era pequeniño, sempre me gustou botar pulsos. Os nenos da aldea éramos así. Íamos tomar algo e picabámonos a ver quen tiña máis forza. Incluso mentres a moza estudaba miraba vídeos en Youtube. A verdade é que vía que ca xente do pobo se me daba ben; case sempre gañaba», relata un home que se animou a crear o Club de Loita de Brazos Ourol, que hoxe conta con 22 deportistas, para medir o seu potencial contra áselos españois. Seis anos despois e tras nove medallas de prata entre Campionatos e Copas, a pasada semana proclamouse ao fin campión nacional durante o certame que se celebrou en Pedro Muñoz (Cidade Real).

«A xente pensa que é fácil, pero alí había uns cen deportistas, e todos van para gañar. Estar no podio xa é un éxito», explica Fran Rodríguez, que reside en Cambados por razóns familiares e ao que coroou o seu brazo dereito na categoría de menos de 85 quilos.

Para fortalecerse, non por lucir

O seu éxito non é casual. Recoñece unha inmensa dedicación tras os seus feroces músculos: «Teño un traballo bastante físico. Paso nove horas movendo madeira nun serradoiro, chego á casa ás sete e pico, pero despois adestro sempre dúas horas ou dúas horas e media, ata os sábados e domingos. O corpo funciona segundo lle mande a mente. Se chegas á casa e te tumbas no sofá, afaise a iso, estás canso. Cando algo che gusta tanto, falo, non notas o cansazo».

Aínda que, na súa meteórica evolución cara ao top da loita de brazos tamén hai algo xenético: «De neno non fixen máis deporte que un par de anos que xoguei ao fútbol. Sempre fun de xenética grande, pero ademais son un rapaz da aldea que traballaba na casa e iso fortalécete. Logo cando puiden, aos 20 anos, comecei no ximnasio, pero sempre decantaba o traballo ao bruto, a facer forza, non por ensinar abdominais».

O seu próximo gran desafío está nun Mundial ao que acudirá en condición de campión de España, se as súas obrigacións laborais permítenllo. Quen sabe que podería facer alí cun adestramento adecuado. «Ao final como máis melloras é encima da mesa, pulsando contra xente forte, e eu aquí en Cambados estou só, aínda que si que vou adestrar de vez en cando a Asturias. Teño todo preparado para adestrar na casa e non só fago brazo, máis ben todo o tren superior: peito, costas... E tamén man e pulso, iso é fundamental na loita de brazos», relata un home practicamente autodidacta e que sostén que a súa especialidade deportiva ten moita máis ciencia do que parece desde fóra. 

Técnica e explosividad

«Cando empecei a competir non imaxinaba que fose tan difícil. Non todo é forza. Son importantísimas a técnica e a explosividade. A forza no pulso da man é vital, e todo se traballa. Todos os rivais nos coñecemos e nos estudamos moito», explica Fran Rodríguez, que venceu na final do nacional ao catalán Carlos Aguilar: «Foi un combate rápido porque o tiña ben collido e saín moi rápido. Ademais xa nos enfrontáramos antes e el quedara un pouco tocado».

A súa progresión desde a súa primeira experiencia en competición, no 2015, foi meteórica e practicamente autodidacta: «Neste deporte hai moito compañeirismo. Se ven alguén que está empezando e che pregunta como adestras, cóntaslle, e despois vas vendo que che fai ben a ti. Tamén vexo moitos vídeos. Cando comecei ía adestrar moito con Armando García Rama, en Asturias. El foi case como un adestrador e ensinoume case todo». 

«Non me privo de nada: como o que me poñan sempre»

A estas alturas, practicamente só os seus grandes rivais nos torneos atrévense a desafiar un pulso a Fran Rodríguez. «Algún si que mo di no ximnasio, e tamén antes se saía de festa un día, pero cada vez son menos», confesa cun sorriso o campión ourolense. Con 35 anos séntese en plena forma e capaz de competir cos mellores nun deporte que lle apaixona durante bastante tempo: «Está claro que a idade inflúe. Compito con rapaces aos que en algúns casos lles levo dez anos, e con esa idade recuperas moito mellor. Pero se as lesións me respectan, con gañas e sacrificio neste deporte hai quen segue competindo aos 60. Tamén hai categoría máster e gran máster».

«As analíticas din que estou perfecto», subliña un home entregado ao seu deporte, ao que dedica moitas horas á semana, pero pouco amigo de pór límites á súa dieta: «Non me privo de nada: como o que me poñan sempre. Durante a semana quizais si me alimento un pouco mellor, pero a fin de semana se hai que comer unha pizza, ou uns pasteis, tamén os como. E de vez en cando unhas cervexas tamén caen».

A suplementación alimenticia si entrou nas súas rutinas, aínda que moi recentemente: «Antes nunca tomara nada, pero por descoñecemento. Despois do confinamento noteime moito máis frouxo; adestraba moito pero non me sentía ben. Entón, asesoreime e a verdade é que o estou agradecendo moito. Non tomo nada raro, só proteína, creatina e glucosamina, que é un coláxeno para recuperar mellor os tendóns».

Pór Ourol no mapa

Sen grandes premios económicos polos seus títulos, Rodríguez Duarte sostén que o move a paixón e o orgullo. «Non levas nada, un diploma ou unha medalla. Ata se es campión do mundo. Cústache cartos polo desprazamento. É a miña paixón, fago moitos sacrificios e desfruto os avances. E ademais, levo o nome de Ourol por aí adiante. Moitos saben onde queda polos pulsos», proclama disposto a dar máis guerra.