En venda un pazo de 1584 convertido en gran hotel rural a estrear na Mariña

A espectacular fachada do pazo de Vilaxe, en Xudán (A Pontenova), asoma desde a estrada N-640 asentada nun val, rodeada de xardíns e a frondosidad estimulada polo río Mourín, afluente do Eo, que atravesa nun tramo duns 500 metros a leira da propiedade, de catro hectáreas. O tamén coñecido como Pazo de Trelles ou Pimentel ten unha dilatada historia que se remonta a 1583 (é a data que figura en dous escudos pareados con inscricións). O edificio principal é de planta rectangular e foi construído con laxas de lousa e jambas, dinteles e esquinales con sillares de granito. Sobresaen os seus tres torres, dúas delas octogonales do século XVI, unha capela do ano 1764 e un hórreo. Tamén conta cunha gran nave.

É unha máis das xoias da arquitectura civil que balizan Galicia, coa que se fixo un empresario andorrano, Benigno Murias, en 1991. Desde o Principado andorrano responde a La Voz de Galicia: «Nacín en Taramundi, pero vinme para Andorra sendo un rapaz. Cando pasaba pola estrada vía o palacio e chamábame moito a atención. Tiña diñeiro aforrado e un día, por casualidade, preguntei canto valía. Chegamos a un acordo, pero a reforma que fixen supúxome un investimento moi superior. Gastei moitísimo diñeiro neste palacio. Se o investiu en Andorra multiplicouno, pero ¡que lle imos facer!».

Restaurouno para abrilo como hotel de turismo rural e lugar de eventos. O palacio consta de dúas plantas, de catrocentos metros cadrados cada unha, totalmente rehabilitadas. A planta baixa distribúese na entrada principal, recepción, baños, dous grandes salóns, cociña, comedor e unha segunda entrada. A primeira planta ten oito cuartos con baño, unha delas con jacuzzi; un salón con cheminea baixo a torre de pedra octogonal e outro gran salón de estilo moderno. Ademais, conta cun apartamento axustado a unha das torres e cunha adega subterránea.

«No 2008 conseguín finalmente todos os permisos para abrir, pero como España entrou en crise decidín paralo e centrarme nos meus negocios en Andorra, porque aquí a situación estaba ben». O tempo foi pasando e finalmente, sen ter chegado a explotalo -só o cedeu para unha celebración privada, para a que se montaron os comedores-, decidiu pólo en venda: «O mantemento dun palacio como este me supón un gasto moi elevado. Eu teño a miña vida montada e agora non estou para meterme neste tipo de negocios. Tirábame moito, pero as cousas veñen como veñen», di. E engade: «Nestes anos tiven ofertas e non quixen vendelo. Pedía 2,5 millóns, pero agora, tal e como están as cousas, daríao mesmo por menos de dúas. O prezo é negociable».

Vivindo en Andorra non perde a relación con Galicia e co palacio. De feito tamén é propietario dunha pequena casa nas inmediacións, á que acode a pasar tempadas de asueto: «Ao palacio non vou porque é moi grande. Teño unha casiña ao lado e desenvólvome mellor».

«Recibo moitas chamadas preguntando polo palacio, pero este tipo de inmoble, polas súas características, é para un cliente especial, aínda que cada vez hai máis xente que busca sitios tranquilos para vivir», di. E aclara que nas condicións actuais, «non requiriría dun gran investimento para a posta a punto. O importante xa está feito, calefacción independente, cuartos con baño, salóns de comedor...».

---

---

---