Aluminio San Ciprián: inferno ou purgatorio

La Voz VIVEIRO / LA VOZ

A MariÑA

PEPA LOSADA

Análise da situación actual da fábrica de Alcoa pola escritora e socióloga Rita Morrigan

17 abr 2021 . Actualizado ás 23:35 h.

Durante os últimos meses a xente da Mariña contemplamos atónitos a situación de Alcoa , a fábrica que xera a maior parte da riqueza da provincia.

Mentres intentamos non ser ensordecidos polo ruído mediático, facemos auténticos esforzos mentais para comprender en que punto atópanse as negociacións de venda da última produción de aluminio do país á Sociedade Estatal de Participacións Industriais (SEPI).

Que pasou desde que en febreiro a SEPI informou os traballadores que iniciaba as negociacións con Alcoa para a adquisición da planta de San Cibrao ?

Lemos que o maior obstáculo era que Liberty, o principal interesado na adquisición de Aluminio, recibira un revés pola quebra do seu principal financeira, Greensill. Aínda que a compaña do señor Gupta asegurou nun principio que a súa liquidez estaba segura, pronto comezaron a aparecer noticias dun rescate por parte do goberno inglés.

Agora sabemos que Liberty non é o único comprador para San Cibrao, mesmo Alcoa insinuou que podería achegar candidatos (sospeitamos que da mesma

solvencia e calidade que o grupo Parter Capital: o comprador que elixiu para A Coruña e Avilés, co aval do Ministerio de Industria). Na Mariña supomos que o Goberno de España terá aprendido a lección e pedirá probas de solvencia ao comprador da súa última fábrica de aluminio; a mesma que defendeu como estratéxica coa Avogacía do Estado no xuízo de anulación do ERE ante o Tribunal Superior de Xustiza de Galicia.

O Secretario Xeral de Industria, Raúl Blanco , asegurou que as condicións de inmunidade xudicial que Alcoa está a esixir para vender a súa planta son inadmisibles. No entanto, en dous meses, aínda non coñecemos ningunha contrapropuesta do Goberno, suspendéndose o diálogo. O señor Blanco xa advertiu de que o prazo para vender San Cibrao antes do 30 de abril era un asunto entre os traballadores e Alcoa, e que non vai con el, nin co Ministerio de Industria, nin coa SEPI, quen parecen

levar outro ritmo. Aseguraron que pedirían unha proba de solvencia a Liberty tras as preocupantes noticias de quebra, pero os responsables da compaña inglesa aseguran que non recibiron aínda ningunha solicitude do Goberno de España sobre o estado das súas contas. Mentres tanto, A Mariña segue confundida e preocupada co inmobilismo incomprensible dos nosos representantes. O prezo do aluminio actual sitúa á planta de San Cibrao como un activo moi apetecible para calquera investidor industrial serio. O aluminio cotiza a 2.293 dólares a tonelada; o valor máis alto no último ano, o que debería converter á nosa fábrica nun ben de interese xenuíno para o Goberno.

En resumo: Alcoa está disposta a vender, aínda que esixe inmunidade legal ante futuras irregularidades. O Goberno considera inadmisibles estas peticións, pero non fai ningunha contraoferta. Liberty, o principal comprador, ten serios problemas de financiamento e o Goberno anuncia que pedirá informes da súa solvencia, pero nunca os

pide. San Cibrao é a última produtora de aluminio de España, e o valor actual do metal só constata o que xa sabiamos: a fábrica da Mariña é moi rendible, pese ao prezo da enerxía, e por iso representa o 80% da riqueza total da comarca e o

30% da provincia. Por que entón o Goberno de España non actúa e parece atoparse cómodo, e ata desexar o paso do tempo? Mentres Alcoa sexa a propietaria está obrigada a manter a súa actividade, polo menos ata que o Tribunal Supremo non se pronuncie sobre a anulación do ERE. Ademais, o tempo anestesia ou arrefría o corrente social A Mariña Salvar Loitando, que xurdiu en defensa da comarca, e que aos poucos se foi coando en todos os medios de comunicación nacionais como símbolo do movemento obreiro actual; unha incómoda chinesa no zapato para un goberno de «esquerdas». Os innumerables apoios dos traballadores do resto do país son proba da importancia pública deste movemento.

Estimados políticos, os nosos reclamos non variaron nos últimos meses. Seguimos ao amparo da Constitución Española (artigos 33 e 128). Só desexamos que o tempo que vostedes desperdician sexa un purgatorio pola guerra de supervivencia que lles estamos dando, e ao final academos a gloria e salvación da nosa fábrica. Non queremos pensar que en realidade están a nos someter a un inferno de tortura, un tormento que só conduza á morte da Mariña. Unha terra á que non regalaron nada xamais, empurrándoa a pelexar por cada dereito, por cada servizo público. Por xustiza.