O día a día dos autónomos para seguir ao pé do canón co covid

E. GARCÍA, J. ALONSO VIVEIRO, RIBADEO / LA VOZ

A MariÑA

Foto de archivo de la juguetería Xogando nas Nubes, que cumplirá seis años de apertura el próximo mes
Foto de arquivo da juguetería Xogando nas Nubes, que cumprirá seis anos de apertura o próximo mes XAIME RAMALLAL

«Levámolo con resignación e agardando que a situación non empeore»

20 oct 2020 . Actualizado ás 05:00 h.

Os autónomos viven permanentemente no foco. Eles son o sustento da economía nacional e tamén na da Mariña teñen un peso superlativo. As súas condicións, entre impostos e limitacións á prestación do subsidio de desemprego, non son as mellores. Con todo, non deixan de xurdir emprendedores. O covid-19 tivo un impacto brutal en determinados sectores dos autónomos, como o turismo e a hostalería. Outros servizos, paradoxalmente, aínda que os que menos, aumentaron a súa actividade. O día a día dos autónomos para seguir ao pé do canón en tempos do covid-19 non ten grandes secretos: traballar e apostar por ideas innovadoras para captar clientes. Basicamente, o de sempre.

«Un autónomo leva estes tempos con resignación e agardando que a situación non empeore, porque non se avistan bos tempos». Así se pronuncia Marco Antonio Fernández, xerente do hotel Ponte dos Santos, no centro urbano de Tapia.

El forma parte dun sector, o da hostalería, dos máis castigados pola crise do covid: «Imos trampeando a base de traballar todo o día, fins de semana, festivos, todos..., porque non podes permitirche o luxo de pechar nunca. Pero con todo iso, o futuro vese con receo, con medo a que o temporal non escampe, porque sería imposible aguantar outro ano nestas condicións. De feito, vai haber moita xente que non vai superar estes meses, sobre todo negocios de comercio e hostalería con rendas e moito persoal», engade.

No seu caso non se expuxo pechar, aínda que hai moitos hoteis que si o fixeron temporalmente: «Se tes unha estrutura importante e con moito persoal, sen actividade no inverno é moi difícil aguantar. Porque non é unha cuestión de prezo, de abaratar a oferta, o problema é que moita xente non se vai a mover dos seus lugares de residencia por medo a contaxiarse», engade. E así as cousas, como aguantar? «Non hai secretos, reducir gastos se podes e ir pagando as facturas. Pouco máis».

Luis Pereira, aparejador afincado en Ribadeo
Luis Pereira, aparellador afincado en Ribadeo J.A.

Outro sector golpeado é o dos autónomos vinculados coa construción. Luis Pereira é un coñecido aparellador afincado en Ribadeo, que traballa por toda A Mariña e o Occidente asturiano: «Antes do covid dicíase que a construción estaba a subir, pero era un pouco ficticio. E agora todo empeorou drasticamente. Non se move case nada, nin antes nin agora... o xusto. Nestes momentos a xente non se arrisca a meterse en aventuras, nin obras pequenas nin medianas, moito menos grandes. No meu caso, cada vez somos máis aparelladores, porque moitos que estaban en empresas de construción, ao pechar, puxéronse por libre. Eu son por natureza optimista, pero a situación é complicada».

O problema, di, é a incerteza e o medo. E iso afecta a todos os sectores: «Onde eu me movo, no ámbito da construción, non vexo melloría de ninguén, nin electricistas, montadores de pladur... en ninguén, porque se ve que cada día hai menos traballo e alegría na xente. Fronte a iso hai quen está tirando os prezos, pero ao final dá igual, porque acabas perdendo. Así que non queda outra que vivir o día a día como se poida, porque os gastos sempre están aí e a hucha mingua».

El ribadense Alfonso Monín es fontanero y tiene 61 años
O ribadense Alfonso Monín é fontaneiro e ten 61 anos

O ribadense Alfonso Monín é fontaneiro, co seu fillo: «Teño 61 anos e levo traballando dende os 12, sempre en empresas, pero coa crise pasada fun ó paro e púxenme a traballar por libre. Así levo uns dez anos. Para min foi peor a anterior crise que esta, afectoume máis, porque levaba 24 anos nunha empresa e fun ó paro, pero agora vaise notando que o traballo vai a menos. Xa se verá como acaba isto», apunta.

No seu caso, a vantaxe é que a empresa a forman el e o seu fillo: «Sei de compañeiros do sector que teñen varios empregados que se están queixando de falta de traballo. Nós, ó ser unha empresa pequena temos máis vantaxes. Ímolo levando, pero tampouco sen agobios, e como calquera outro autónomo, non podemos darnos de baixa», conclúe.

«Se non nos axudamos uns a outros non podemos tirar para diante»

En Viveiro, Patricia Prieto cambiou hai pouco de local. Centro Estética Patricia está agora no número 38 de cálea Pastor Díaz. Hoxe hai folga no seu sector. Ela vai sumarse. Cre que «todos os autónomos deberiamos facer unha folga, porque nos están achicharrando. E temos que estar todos unidos, senón isto vaise ao traste». «As axudas que están dando para autónomos son ‘pan para hoy y hambre para mañana'. De que sirve que mas dean se as teño que devolver? A metade delas xa nin as pido, pois non sei como me vai ir de aquí á metade do ano que vén», indica. «As facturas hai que seguilas pagando», por ello, agradece el gesto de algún proveedor, «que me deixa pagar cando poida», engade. «No meu traballo, eu baixei algún prezo, para axudarnos uns a outros, senón isto non ten saída», di, lembrando outra laxa na Mariña: a crise de Alcoa.

«Estamos todo o tempo coa mosca detrás da orella», sinala Iria Orizales, tamén autónoma, desde Burela. Co covid, a cada momento pode darse unha posibilidade de ter que pechar. Ela tivo que facelo no seu jugutería Xogando nas Nubes, que cumprirá seis anos de apertura o próximo mes, pero por razóns de saúde persoais que nada teñen que ver co covid. Tivo que aclaralo en redes sociais para que «non houbera alarma social», sinala. «Antigamente estarías de baixa por saúde e non pasaría nada», salienta. «Baixou a clientela pero cando máis se notou foi no verán; non foi coma outros anos, porque non houbo turismo. Si que se notou maior implicación da xente da comarca e decidiu apoiar máis o comercio local», continúa.

«Aínda que é certo que tivemos axudas por parte do Estado durante o confinamento, se me mandan a nena á casa por un contaxio no cole ou un cliente que deu positivo me pon como contacto e me chaman os rastreadores, teño que pechar porque aquí non teño outra persoa. Se teño que estar confinada, non me dan axuda pero teño que seguir pagando autónomos, provedores... E 15 días de tenda pechada son moitos cartos perdidos».