Coñeciamos estes días que uno de cada cinco menores galegos atópanse en risco de pobreza e exclusión. Son máis de 77.000 os nenos e nenas que están nesta situación na nosa comunidade, segundo os datos facilitados pola ONG Educo. Son cifras para botarse a tremer, que non melloran nada as que se daban a coñecer fai sete anos e que no seu momento me levaron a facer a seguinte reflexión:
Acábasenos de facer cachizas toda lóxica, toda promesa, toda pamplina política. Acábasenos de romper o mundo. ¡Señores, A España mórrenselle os nenos de fame!. Xa toda promesa é falsa, fraude todo recorte. Está en xogo salvar aos nenos ou volverse imbéciles para non pensar e non sufrir.
De que serve ter logrado todos os Dereitos dos Nenos se non podemos darlles para comer?. De que recoñecerlles o seu marabilloso mundo fronte aos malos tratos, explotación laboral, abusos sexuais, se sabemos que 200 millóns deles son e viven como escravos?.
¡Que chasco levámonos co informe de Unicef que nos espertou dicindo que o Terceiro Mundo tamén é España!. E aí cae a súa laxa sobre a nosa conciencia: en España hai 2.5 millóns de nenos pobres a quen o fame lles está baleirando o seu corpo de vida, está a roubarlles o seu mundo de nenos, o seu corazón de inocencia e a súa capacidade de xerar alegría para salvar o seu mundo e o noso.
Crispa os nervios
¡Alarma!, avísanos Unicef, España é o segundo país coa taxa de pobreza infantil máis alta.
E isto crispa os nervios porque as consecuencias serán inmediatas. O Terceiro Mundo tan afastado outrora, hogaño porá os seus postos nas nosas rúas, con moscas ou sen moscas nos rostros esnaquizados pola impotencia de poder chorar para sentirse rebeldes e cariñosos mentres se fan coa súa personalidade.
Consecuencias?. Pasar da obesidade de abundancia de todo a ver como a carne se lles vai escapando dos ósos aos nosos nenos,
Dicía Gandhy que o grao de cultura dun estado mídese por como coida aos seus animais. Xa non digamos aos nenos que son o tesouro número uno de calquera sociedade
Di o Talmud «que o mundo soamente se mantén polo alento dun neno».
Estamos vendidos
Eu digo que o mundo será mundo mentres o alimenten os soños dos nenos, os seus xogos. Se na súa mente segue madurando a inocencia, sinal de que os bancos deixaron de acubillar a xente de mal vivir, mal vender dilapidando os diñeiros públicos para que o pan non chegue á boca dos nenos.
Estamos vendidos, estamos a esquecer prioridades, Bankia, a banca, está a desangrarnos, reclámanos 23.500 millóns de euros, para tapar o buraco, a súa cloaca, por onde se lle escaparon nin máis nin menos que 3.318 millóns de perda o ano pasado, cando comen os nenos?.
Aínda que quede diñeiro para longo…, e outros…, en palabras de Rajoy, «o castigo dos mercados, lemos na prensa de hoxe, continúa tras o rescate multitudinario de Bankia», cando comen os nenos?.
E o que é peor, «eramos poucos e pariu a avoa», di o refrán para abundar no que di «a can fraco todo son pulgas». Non saberán os políticos destes problemas?, e se é que si, por que, co que está a caer, en palabras de Pilar Cernuda, arremeten contra organizacións vinculadas á igrexa católica que é das poucas que lles dá para comer a eses nenos cuxa vida depende de toda unha sociedade que, ao parecer, tamén está na UVI?.
Vostede, que opina….? Se fai sete anos estabamos mal, hoxe desgraciadamente non estamos mellor. Urxe tomar medidas.
Ramón Hermida é profesor e empresario xubilado.