Eran vos días dás San Lucas cando Felipe , dá Casa de Francos, chegou a Mondoñedo. Felipe era un rapaz dá Valuria, que cadra por Castro de Rei dá Terra Chá, orfo de pai e nai desde non sabía cando, que gozaba de moi bo pasar protexido por non sabía quen, xa que cando algo precisaba, ise algo aparecía na súa casa, fose comida, diñeiro, ouro!. Especialmente ouro. Nunca se preocupase de indagar ou por que de todo aquilo, coidando que vos antepasados valuros atoparan a maxia precisa para protexer á súa xente non futuro, nin nunca se lle ocorrera pensar que debía ser ou único home do mundo que desfrutaba dunha situación tan privilexiada.
De seu pai non conservaba máis que un fardelo de papeis e libros que nin molestásese en revisar. Ata que un día, a curiosidade fíxolle abrir aquel saqueto, e comprobou que todos vos libros eran ou mesmo: Xente de aquí e de acolá, de Álvaro Cunqueiro.
Estrañado por tantos exemplares do mesmo libro, folleouno e atopou unha historia que tiña que referirse a seu pai, Felipe de Francos coma o, que Cunqueiro titulaba A chaqueta do mouro, onde se falaba dunha chaqueta de ouro (ouro!) que seu pai chegou a ter posta, propiedade dun mouro que tivo que rescatalo para que a chaqueta, co seu vicio de soterrarse, non ou levara con ela ao inframundo.
Coidou Felipe que era momento de saber dá súa procedencia, e xa que Cunqueiro coñecera ao seu devanceiro, ben podería darlle razón do. Era outubro, tempo dás soadas feiras e festas que se celebraban en Mondoñedo, e pola estrada dá Chaira foi cara a Abadín, coidando que lle sería doado atopar a home tan coñecido naquelas datas.
E aló chegou, e ou primeiro ao que preguntou por Cunqueiro ?un home vestido cunha capa e gran sombreiro- respondeulle: «Pois alí ou ten coma sempre, sentado non seu banco, ollando para a Catedral».
Chegou á praza, ollou ou banco, veu a Cunqueiro, e xunto do unha parella facéndose unha foto. Agardou a que se foran. Era xa de noite, e Felipe achegouse con moito respecto: Boas noites!, lle dixo. Pero Cunqueiro non contestou.
Díxolle quen era, por que estaba alí, que quería saber algo de seu pai… E Cunqueiro, sen dicir nada. Arrimouse ao. Parecía de ferro. Tocoulle. Estaba frío! E entón comprendeu ou seu atrevemento ao ir a Mondoñedo, porque seguro que ou mouro se decatara dá súa intención, e volvera de bronce a Álvaro Cunqueiro para que non puidera dicirlle nada.
Liscou para a súa casa arrepentido de querer saber, doéndose dá desgraza de Cunqueiro, convertido en frío metal pola súa culpa. E nunca chegou a comprender ou que pasase, porque a pesar dá súa imprudencia, ou mouro ?valuro, sen dúbida- non ou castigou senón que seguiu atendendo para sempre todas as súas necesidades materiais.