Conversas cun estraño nas San Lucas

fran bouso PROFESOR E ESCRITOR

A MariÑA

CAXOTO

19 oct 2018 . Actualizado ás 05:00 h.

Cheguei ao Pregón que pronunciou Antonio López cinco minutos despois dá hora que sinalaba ou programa de man que reparten para dar coñecemento dás actividades que se programan ao longo dous cincos días de feiras e festas e xa non había butacas libres non Auditorio. Moita xente ficaba de pé nos corredores traseiro e laterais do Pascual Veiga, a ocasión ben ou merecía pois ter a oportunidade de escoitar ao reitor magnífico dá Universidade de Santiago de Compostela falar de Mondoñedo e as súas xentes nun día tan sinalado só se dá -polo xeral- unha vez na vida. Digo polo xeral porque Cunqueiro pronunciou ou Pregón dás San Lucas en dúas ocasións.

Decidín ficar ao fondo, por detrás dás últimas butacas. Aqueles días, padecía unha insoportable ciática que se instalou non meu corpo logo de pasar agachado por algún dous furanchos dá galería central dá Cova do Rei Cintolo. Ou luns fora ao ambulatorio e déranme unhas pílulas que reducían lixeiramente a dor e que me provocaban -iso se que con efectividade- somnolencia e sensación de vivir nunha nube.

Cando López estaba a rematar ou saúdo ás autoridades presentes, achegouse a min un home que me resultaba familiar pero que non atinaba a saber quen era. Viña con dúas cadeiras e unha delas cedeuma cun xesto de graza. Noutras circunstancias non tería aceptado tal ofrecemento, pero ao acabar ou pregón tinga ganas dir comer ou polbo á feira e pasábase moito máis tempo de pé en lugar dir para a Alameda, había ter que ir para a cama. As cadeiras eran ben cómodas, a miña polo menos e a do xentil cabaleiro supoño que igual porque eran idénticas; máis cómodas aínda que as butacas daquel salón, nada que ver coas habituais auxiliares que adoitan colocar en caso de haber abarrote.

Ou discurso de López

Seguía con atención ou discurso de López e, cada pouco, ou meu novo amigo soltábame algunha chiscadela seguindo ou fío dás palabras do cabarqués. Que se dá barba de Lence: “Éche ben curioso que un home que sempre andaba cunha coitela de barbear non peto, tivera a barba tan longa”; que se dous amoríos de Veiga e Estorgia... Ata que ou Catedrático de Dereito Financeiro e Tributario centrou ou seu discurso en Cunqueiro, aí xa me perdín porque ou señor empezou a laretar de seguido:

Xa hai tempo que non vexo a Alvarito, a última vez que pasou a visitarme foi hai dez ou doce anos. Díxome que se ía para Damasco, atender a biblioteca do Centro Cervantes de Siria. Estaba moi emocionado co posto que lle dera César Antononio Molina, pero non sabía como saír dá argallada que escribira non curriculum remitido ao ministro. Idiomas: Galego, castelán, inglés, francés e árabe (nivel avanzado).

A verdade é que ou pregón de Antonio era moi interesante, pero ou que estaba a contar aquel home aínda ou era máis. Decidín desconectar por completo do pregoeiro, ben seguro que alguén me había poder conseguir unha copia do discurso e xa ou lería, e centreime nas verbas daquel xa enigmático home.

Dinlle unha caixiña con tapa de cristal. Se levas isto non peto e colocas non lóbulo dá orella esquerda este pendente, haste entender sen dificultade cos damascenos e con calquera outro que se dirixa a ti en calesqueira dous milleiros de dialectos dás linguas arábigas.

Non meu smartphone soou a alarma que tiña programada para as nove con intención de lembrarme de tomar a medicación. Collín un blister do peto smoking e salivei ben para favorecerlle ou camiño ao medicamento.

Escribírame unha carta, ao pouco de chegar aló, confirmándome ou bo funcionamento do remedio que lle proporcionase, ou ben que se sentía naquel país que tantas veces tinga imaxinado e iso a pesar dalgúns problemas que se vivían por aló: desemprego, corrupción, falta de liberdade política e represión.

Iso sóame, díxenlle eu.

Xa sei por onde vas, pero non métasche niso agora, vos tempos han mudar e non han tardar.

Imos ver, pero ou aparello que lle deches a Cunqueiro que é?

E logo non ou sabes?... E que vai ser, un teléfono móbil coa aplicación do Google Translate e un pinganillo integrado nun pendente.

Hahahahaa. As miñas gargalladas provocaron que boa parte dá xente que estaba a escoitar ao Reitor xirasen a mirada cara min e puxeran cara de perplexidade.

E vos paraugas do Bispo de París?

Antenas parabólicas que conectaban con diferentes satélites xeoestacionarios e permitían ou fluxo de información determinados días do ano con estacións espalladas ao longo do mundo. Ou “de sal o sol”, se ía ben, podía facer algunhas variacións en determinados fenómenos meteorolóxicos mediante ou emprego de tecnoloxía de microondas. O Mirabilia “” empregaba un sistema operativo, hoxe en día moi arcaico, pero cun funcionamento parecido ao dun tradutor intelixente e O Luceiro “”, non era máis que un sistema de xeoposicionamento por GPS.

E por que falas en cursiva?

De súpeto sentín como alguén petábame nas costas e vin que non auditorio non quedaba ninguén máis que aquel home vestido de azul que me estaba a falar. Era ou municipal que viña pechar.

- Cona Germán, que susto!

- Pero quedaches durmido?

- Que vai! Estaba escoitando ou pregón e falando con...

- Anda, levántache, agárdame non coche que peito aquí e lévote para a casa.