No último lustro realizáronse no Hospital dá Costa dez extraccións múltiples
23 sep 2018 . Actualizado ás 05:00 h.Ao redor de trinta persoas salvaron a vida nos últimos cinco anos grazas aos órganos doados no Hospital dá Costa, onde se realizan unha media de dúas extraccións multiorgánicas ao ano, segundo os datos facilitados polo gabinete de comunicación do centro hospitalario. «As doazóns rexistradas son multiorgánicas e multitecidos, é dicir, que supuxeron a extracción de varios órganos, como corazón, pulmón, riles, fígado, así como de tecidos, como córneas, fragmentos de ósos, vasos periféricos...», indica a mesma fonte.
«Coa poboación que temos na Mariña, dunhas 80.000 persoas, estamos nas cifras de doazón que nos corresponden. Houbo un ano que fixemos unha, outro tres... Estamos nunha media de dúas», destaca un dos coordinadores de transplantes do hospital mariñán, Francisco Pintado, que lembra que a primeira extracción se realizou en 1997. «Aínda non eramos un hospital acreditado pola ONT [Organización Nacional de Transplantes], e viño a extraelos un equipo do Juan Canalejo», agrega. Segundo o gabinete de comunicación do hospital mariñán, a Consellería de Sanidade concedeulle a autorización «como centro extractor de órganos humanos de cadáver» no 2002. Nos últimos anos, a ONT impulsou distintas campañas de concienciación sobre a doazón, especialmente en colexios e institutos. «Concienciándoos de que pode pasar», apunta Pintado.
Francisco Pintado, coordinador de transplantes do Hospital dá Costa de Burela
«Hoxe en día un fígado ou uns riles dunha persoa de oitenta anos poden ser válidos perfectamente»
O equipo de transplantes do Hospital dá Costa está integrado por tres coordinadores: Manuel Toxeiro (ATS), Alina Rodríguez (supervisora dá uci) e Francisco Pintado (xefe de anestesia e reanimación). Madrileño de nacemento, este último defínese como «mariñán de adopción», posto que traballa no hospital de Burela desde 1987.
?Como funciona o equipo á hora de localizar un doante?
?O proceso está moi estandarizado. Detectamos os posibles doantes en enfermos que entran en situación de morte encefálica. É dicir, o seu cerebro está morto, pero o corazón e os pulmóns poden manterse un tempo. Pero para que o doante potencial se transforme en real hai que ter unha entrevista coa familia e que esta autorice a extracción.
?E que ocorre cando os familiares a autorizan?
?Comunicámolo á Organización Nacional de Transplantes, que oferta eses órganos na orde establecida. Primeiro á comunidade autónoma. Se o órgano non se usa en Galicia, ofrécese á área norte, que forman Galicia, Asturias, Cantabria e País Vasco. O seguinte chanzo é a nivel nacional, e logo mesmo a nivel europeo. Pero o 99% dos órganos quedan na comunidade galega. Unicamente hai un caso especial de urxencia 0, para enfermos que necesitan urxentemente un órgano porque senón falecen en dous ou tres días. Eles teñen prioridade.
?Como cambiou o panorama das doazóns?
?Fai vinte anos o doante típico era o do traumatismo craneocefálico por un accidente de coche ou moto. Actualmente a maior parte son enfermos que sofren hemorraxias ou ictus, accidentes cerebrovasculares. E por iso a media de idade aumentou moito. En Burela e en Galicia pode chegar ata 70 ou 80 anos.
?Sorprende a idade tan elevada...
?Coas técnicas de extracción actuais, hoxe en día un fígado ou uns riles dunha persoa de 80 anos poden ser válidos perfectamente para ser trasplantados. A esperanza de vida e a calidade de vida maior inflúen. Agora alguén de 80 anos está moito mellor conservada que alguén de 80 de hai 20 anos.
«É importante que a xente diga en vida se querería doar ou non, porque para a familia a decisión é difícil»
O xefe de anestesia e reanimación do Hospital dá Costa, Francisco Pintado, sinala que na Mariña «segue habendo un excesivo número de negativas familiares» en relación coa doazón de órganos. «Ás veces chegamos ao 30 ou ao 50 por cento», apunta. «Cando chegado o caso, preguntámoslle a un familiar se o seu pai, a súa nai, o seu irmán, a súa muller... dixeran algo en vida sobre se doarían os seus órganos, case o 100% dinos que non dixeran nada. E por iso, se a decisión a ten que tomar a familia, é complicada. O importante é que a xente se conciencie e sitúese porque así é máis doado. É importante que digan en vida se quererían doar ou non: ‘Eu se morro quero doar' ou ‘Eu se morro non quero que me saquen nada'».