Balbino Trelles: «Téñolle moitísimo cariño ao barco. Non hai día que non pase ao pé de o»

Yolanda García Ramos
YOLANDA GARCÍA BURELA / LA VOZ

A MariÑA

XAIME RAMALLAL

Hoxe Burela conmemora ou cincuenta aniversario dá emblemática embarcación

22 sep 2018 . Actualizado ás 05:00 h.

Balbino Trelles Pernas (Burela, 1944) é un dous que non faltará á cita de hoxe en Burela na que se conmemoran vos 50 anos do barco Reina do Carmen que despois de toda unha vida como boniteiro segue a conservar a súa utilidade, non porto burelense, como barco museo. Ou acto oficial terá lugar a partir dás 12.00 na Confraría de Pescadores burelense coa charla «Unha vida non mar», pero tamén haberá unha degustación de bonito e visita. Tras a homenaxe matinal a antigos tripulantes e guias, pola tarde será xornada de portas abertas para aqueles que queiran visitalo, de novo ou repetindo esa experiencia única nun dous emblemas turísticos de Burela, todo un símbolo.

-Cando empezou a ir ao mar?

-Aos 14. Antes era ou que había. En 1958 empecei ao bonito.

-E non Reina do Carmen?

-Realmente eu empezase de motorista noutro barco antes de ir para ou Reina do Carmen.

-Alí pasou 23 anos e logo de guia. Etapas moi distintas, seguro.

-Son moi distintas, se.

-Levou algún susto a bordo do cando funcionou como boniteiro?

-Miña amiga! Non Reina do Carmen sempre me foi ben. Houbo temporais, se. Eu pasase dúas galernas, cando morreran tantos de Celeiro e se foran a pique barcos de Burela, pero andaba de motorista non Reina Jesús.

-Logo, ou Reina do Carmen portouse bastante ben con vostede.

-Se botas un cálculo, ben, ben... E criei vos fillos co e vivín co. Foron 23 anos, que son moitos.

-Como era daquela a costeira?

-Hoxe hai barcos moi bos. Daquela vos boniteros eran de madeira, hoxe son de ferro e teñen duchas e camarote. Pero cando empecei ao bonito non ano 58 foi nun barco de carbón que lle chamaban Horizonte e non que non había váteres. O Reina do Carmen xa tiña auga quente, corrente para afeitarse... Non era moderno coma vos que hai hoxe pero naqueles anos estaba moi moderno.

-Como era ou día a día nel?

-Había unha convivencia moi boa. Botabas 23 ou 24 días non mar, viñas descargar, porque era bonito fresco, facías ou día de descanso e arranchabas co barco (arranchar é facer gasoil, víveres...). Tiñas que levar víveres para vinte e pico días e máis de doce homes que eran, despois dez.

-Seguro que lle gardou moito cariño e aínda llo ten hoxe.

-Home claro! Moitísimo! Non hai día que non pase ao pé do non porto. Miro para o de reollo.

-Xa sendo guia, como lembra ese traballo dende ou porto?

-Á parte de ser guia non barco, cando daban as vacacións nos colexios ía a eles a darlles aos nenos e rapaces unha pequena charla, despois de chamarme ou director ou a directora. Á parte dous que viñan aquí ao porto. Polo Reina do Carmen pasou moitísima xente, alumnos que viñan de intercambio, e aínda moitos turistas veñen aquí.

-Que lles explicaba, tendo a experiencia que tivo e foi nel?

-Faláballes dá pesca do bonito, contáballes a historia de Burela, de cando empezaron meu pai e meus avós ao mar. Onde está hoxe ou Hospital dá Costa antes labrábanse millo e patacas para comer. Había que discorrer daquela para pescar ou bonito e para facer a carnada, utilizaban a folla de máiz e co fío de coser ían amarrando non arame. Agora, chegas e compras pulpitos de plástico. De feito non Reina do Carmen hai cadros de carnadas antigas non barco feitos por min.