Valentín atende o centro, cunhas 200 pezas de diferentes épocas, países e marcas
13 jun 2018 . Actualizado ás 05:00 h.Valentín González Paz (Alfoz, 1947) está disposto a compartir co mundo o resultado dunha das súas paixóns: coleccionar aparellos de radio. Este veciño de San Pedro de Mor leva media vida dedicado a coleccionar antigüidades, pero foi a partir de 1992 -cando se xubilou da factoría Alcoa- cando se envorcou de cheo e comezou a reunir aparellos de radio procedentes de varios países, de diferentes épocas e marcas. Polo momento ten sobre unhas duascentas e con estas acaba de abrir en Alfoz o seu propio museo da radio. A iniciativa é 100 % obras de Valentín, xa que del partiu a idea e el foi o que economicamente sufragou todos os gastos, desde a compra dos receptores ata a construción dunhas instalacións xunto á súa casa (próxima ao campo de fútbol), onde se exhiben os aparellos de radio.
Desde hai aproximadamente unha semana o museo está aberto a todo o público, os sete da semana, en horario de mañá e tarde. É o propio Valentín o que se ocupa de atender aos visitantes. Ademais de emisoras de radio tamén ten gramolas, tocadiscos antigos... Posúe aparellos de radio con moble en forma de capela ou de catedral, e a metade de todos os que atesoura aínda funcionan, sen necesidade de ser restaurados, asegura o coleccionista: «Un dous aparellos compreino en Porto (Portugal) e dixéronme que só había catro non mundo. ¡Non sei ou que ten de certo!».
Este alfocés fíxose con boa parte da súa colección percorrendo feiras e mercados de artesanía e de antigüidades. Adquiriu pezas en Sarria, en Santiago, en Cospeito, en Viveiro... e noutros lugares: «Compreille dous aparellos de radio a unha francesa, que lle insistía á miña muller que non funcionaban, pero que eran para coleccionar e expoñer». Algunha das reliquias foron obsequios. «Miña irmá regaloume unha radio, que ao parecer era dá sogra», confesa.
Aos seus 70 anos, Valentín decidiu dar o paso e montar o museo tras anos coleccionando pezas que foi almacenando nunha das súas propiedades. Unha paixón que lle permitiu suplir as carencias de xoguetes e doutros medios que padeceu sendo neno: «Nós eramos unha familia pobre, non tingamos radio e iamos escoitala á casa dúas veciños. Eu fun un neno que non tiven xoguetes. E agora, gústame ter de todo. Do que me vin privado sendo neno gústame poder gozar agora».
Gozar
Porque iso é realmente o que fai Valentín. Pasa horas observando e probando as pezas que ha ir reunindo nos últimos 26 anos: «Alí paso horas e horas mirando para elas. Non teño nengunha preferida. E cando ven algún visitante que tamén comparte afección, alí botamos a tarde ou a mañá de parola. Hai uns días viñeron dous matrimonios de Viveiro».
Entrada gratuíta. As visitas ao museo da radio son gratuítas. É Valentín quen abre e pecha as instalacións.
A anécdota. Ten moitas, pero lembra a ocasión na que un comprador americano estaba interesado especialmente nun dos aparellos de radio rusos.
«Se fora novo gustaríame comprar a fábrica de caseiras de Viloalle para ter dous museos»
Aínda que expuxo pezas no Castelo de Castrodouro, Valentín confesa que o seu verdadeiro soño sería montar dous museos: o da radio e outro con todas as pezas que ten de labranza. «Se fora novo gustariame comprar a vella fábrica de caseiras de Viloalle (Mondoñedo) para ter alí vos museos», recoñecía onte. Valentín, de Casa de Tin, doou no 2015 un banco de castiñeiro (escano) ao Museo Provincial de Lugo, onde forma parte da colección estable. O banco fora dun militar que viviu en Alfoz, lembra.