Na Reguenga, unha pequena aldea de Ourense, as proxeccións ao aire libre ideadas por un veciño reúnen a varias xeracións durante o verán
06 oct 2019 . Actualizado ás 21:58 h.«Onde está o Nodo?», preguntaba con sorna unha veciña. Na aldea ourensá da Reguenga, durante o inverno, viven cinco persoas. É un pequeno núcleo encaixado entre Ribadavia, O Carballiño e a capital provincial que no verán revive, en parte, grazas á sétima arte. Hai dous anos, José María Romero , un mozo barcelonés de 39 anos, decidiu regresar á terra dos seus antepasados por vía materna. «Traballaba como informático nunha empresa do Vendrell, pero deixeino. Estaba fixo e vinme a Galicia cunha man diante e outra detrás», conta. «Díxenme: ‘Malo será, ti'».
Aos poucos días, atopou traballo como profesor de Informática en Boborás a través do servizo de emprego. Botou raíces e os meses de verán e a chegada da súa prima Lourdes abriron paso a unha idea que José xa explorara antes en Cataluña: aproveitar o cine como nexo de unión para dar vida á aldea.
«Sempre me gustaron as películas. No Vendrell presentei un proxecto para usar unha sala do ano 1950 e proxectalas a un euro. E viñan familias cos seus fillos», explica. Na Reguenga, todo comezou coa idea de entreter aos nenos. Daniel Díaz e Remedios Calet, pais de Lourdes e familiares de José, son de Cornellà. Pero fai cinco anos comezaron a pasar tempadas na aldeíña e, agora, forman parte das case vinte presentas que se xuntan en torno ao proxector nas vacacións estivais. «Esta é a miña terra. A miña casa», di Daniel.
Preto deles, xogan Naim e Wesley. Naceron en Suíza e viven cos seus avós na aldea. Teñen oito e seis anos, e este verán coñeceron por primeira vez os xogos de realidade virtual. Antes da película, lanzaban as súas mans ao aire cos mandos que comprou semanas atrás José María. Ao seu xeito, el é o pequeno mecenas cultural do pobo.
Apto para todos os públicos
O proxecto de José María e Lourdes comezou no bico dos pés e así seguiu ata agora. Tanto que nin sequera na alcaldía de San Amaro sabían que levaba a cabo. «A idea era que este ano se colgasen algúns carteis en aldeas veciñas, pero viñeron algúns amigos de vacacións e deixeino en pausa», detalla José.
Sobre o papel, parece a escusa perfecta para reunirse e conectar a quen, en circunstancias normais, estarían en casa. Daniel di sorrindo que «traemos augardente, licor de herbas e palomitas». Entre os asentos, na súa maioría, traídos desde casa polos asistentes, cóase Tay, a cadela de José. É unha máis entre o público e parece comprender como funciona o procedemento: cando se apagan as luces, Tay tómbase sobre o cemento da praza, deita a súa cabeza e contempla as imaxes en silencio.
«Oídes ben?», pregunta José María. Entre as persoas que contemplan a película hai diferenzas de máis de trinta anos. Naim e Wesley, sentados coas pernas cruzadas en senllos taburetes, xa están absortos fronte á pantalla. Preto deles, os seus avós contan que a tecnoloxía non ten ningún segredo para os pequenos. «Se hai algún problema cos móbiles, todo o arranxan», din.
Un antídoto contra o adeus
José María móstrase compracido ao pór o seu granito de area para que, na Reguenga e os arredores, o que se marche ou teña intención de facelo teña un aliciente para volver. Na pequena praza da aldea, parecían medirse por un momento dous mundos. Nos hórreos, aínda en uso, proxectábase a luz reflectida pola pantalla onde se vía a película.
Sen horarios predeterminados e co proxector colocado sobre unha caixa de cartón, a esencia de improvisación da velada parecía explicar por que antes da película, do silencio intercalado cos risos, os asistentes tomábanllo como unha reunión informal no salón da súa casa. En definitiva, como unha festa máis.
«Hai veces que mesmo fixemos algún karaoke», di José. Pola súa cabeza xa pasa a idea de retomar os avisos nas parroquias próximas sobre os ciclos de proxección. Pero mentres, a máis de 15 horas de avión das grandes producións de Hollywood , na Reguenga confórmanse con seguir esgotando xuntos as noites de verán. Na última, sen nubes e co ceo infestado de estrelas, o proxector mostraba a Bradley Cooper descubrindo outra máis, pero nun escenario.