Esta é unha ruta que hai que percorrer canto antes. Non porque o verán entre na súa recta final, senón polas desfeitas estéticas que está facendo o home nos seus arredores. A consecuencia será que dentro duns anos a paisaxe non vai mostrarse tan impresionante como agora se mostra.
O punto de partida atópase moi preto de Santiago, en Ponche Ulla (1). Ou sexa, no que podería ser unha marabillosa localidade ao lado do río que lle dá nome. Curioso: ese Ulla non sempre define a fronteira entre as provincias da Coruña e Pontevedra, senón que o municipio de Vedra, ao que pertencen esas casas, igrexa, lavadoiro e cruceiro, prolóngase debuxando un seo máis aló da outra beira.
De maneira que procede cruzar a ponte (2) en sentido contrario a como o fan os peregrinos que seguen o Camiño do Sueste ou Vía dá Prata, e unha vez na outra ribeira virar á esquerda (3), buscando o santuario de Gudián. No primeiro cruzamento (4), á esquerda, con pendentes moi fortes e por unha vía ancha con zahorra que deixa á mesma man unha plantación de árbores froiteiras, e co Ulla non moi lonxe pero si moi emboscado, de tal xeito que só aquí e alá distínguese a masa de auga entre a tupida vexetación. Despois de dúas pronunciadas curvas aparece ante os ollos o mencionado santuario (5). Un lugar simplemente precioso cando levan 1.300 m nas pernas
Hai que dar marcha atrás un centenar de metros e, ao atopar unha bifurcación (6), pola esquerda volveríase ao momento de partida, así que se elixe a destra, en ascenso, cun firme máis verde que o anterior e que gaña altura ata a vía vella do tren, a cal se salva por un pequeno túnel (7), quilómetro 1,7.
Sempre cara arriba, se xorde algunha dúbida (sobre todo cando aparecen ante os ollos tres posibilidades), en determinado punto hai coincidencia cunha ruta de sendeirismo ben sinalizada coas cores branco e amarelo, e durante uns cantos metros, ata o asfalto no medio dunha aldea, Castro (8), facerlles caso constitúe unha excelente opción.
Tras deixar ás costas as casas, e tras ese curto tramo de asfalto, un camiño ancho de terra conduce todo o máis alto, a un castro -non se distinguen nin murallas, nin vivendas, nin fosos- no que foi colocado un edificio moi peculiar, quilómetro 3,6, que se transformou nun miradoiro excelente (9). Iso si, merecedor dalgún coidado máis de que se lle presta.
O descenso, ou ben polo mesmo camiño de ida ou, se se prefire atallar, directamente polo asfalto, coincidindo desta forma co trazado do Camiño do Sueste.
Como resulta doado deducir, esta é unha ruta curta pero algo dura. Non para profesionais, pero sen dúbida tampouco para os pequenos da familia. Non se trata dun paseo, senón dun sobe e baixa acentuado que se nota en xeonllos e nocellos. E iso practicamente esixe levar unhas boa botas ou zapatos de montaña para a camiñada.