Tosar, nun enredo transatlántico

Miguel Lorenci

Ao SOL

Manolo Pavón | DPA

O director Daniel Monzón mestura xéneros nunha «boat movie» sobre a cobiza que explota a eficiente vis cómica do actor lugués

29 ago 2018 . Actualizado ás 08:15 h.

Daniel Monzón (Palma, 1968) e Luís Tosar (Lugo, 1961) pásanse á comedia con armas e bagaxes. O realizador balear e o actor galego cambian de rexistro para ir do drama criminal ao riso canalla con Iucatán . Estréase este venres e está nas antípodas do Neno ou Cela 211, películas coas que acapararon doce premios Goya. Intriga, aventura, amor, humor por milleiros e bastante música conviven nesta «fábula moral sobre a cobiza». Un enredo transatlántico -«transgénero», segundo Tosar- rodado nun cruceiro de luxo que no seu desternillante periplo navega dos mares de Barcelona á selva de Iucatán pasando por Casabranca, Tenerife ou Recife.

«É unha boat movie, un novo xénero alternativo á road movie», expón risueño e feliz o seu director, advertindo de que encerra «un bo puñado de xéneros». «Gústame retarme. Tras unha traxedia e un thriller, tiña o corpo de comedia, que teño pensado como un agasallo para o espectador», di Monzón, que escribiu xunto a Jorge Guerricaechevarría esta «comedia canalla» con música de Roque Baños (o dj ferrolán Carlos Jean compuxo a canción principal). «Non é unha comedia superficial», advirte. «Xunto á súa carga de humor e entretemento, hai unha fábula moral, conmovedora, como nas películas de Frank Capra», expón o cineasta, que se mira en clásicos como O apartamento ou Con saias e ás toas. «Fala sobre a cobiza, de como pode converternos en seres miserables, en auténticas ratas», explica o director e antigo critico, que seguiu o consello de George Bernard Shaw -«facer rir para dicir as cousas máis serias»- e que mestura «no mesmo cóctel» misterio, drama, thriller, aventuras e comedia romántica. 

Duelo entre tramposos

Tosar é Lucas, estafador ao que dá a réplica Rodrigo da Serna no papel de Clayderman, pianista e desalmado buscavidas que competirá co seu antigo socio para desvalixar a Antonio, o panadeiro ao que encarna Joan Pera e que gañou 161 millóns de euros no Euromillones. Compiten tamén polo amor de Verónica, o personaxe de Stephanie Cayo, que se pasa dos culebróns á gran pantalla encarnando á bellísima bailarina que fixo perder a cabeza a este par granujas e deu ao traste coa alianza entre profesionais do engano á caza dos inxenuos turistas que realizan cruceiros de luxo. Pactaron que Lucas traballase no Mediterráneo e Clayderman no Atlántico, pero a atracción do diñeiro leva a Lucas a irromper no barco do seu exsocio. A exótica travesía devén nun encarnizado duelo de tramposos sen regras e con moitos golpes baixos.

O actor galego gozou «a fondo» co seu papel, de volta a un xénero que non tocaba desde que rodou no 2004 Inconscientes. Nas antípodas de Malamadre, canta, baila e toca o ukelele nun cambio de rexistro «refrescante».

A maldición do diñeiro, «a que fai que nove de cada dez gañadores de grandes premios acaben asasinados, arruinados ou no cárcere», é o motor desta película que demostra «que a pasta non sempre procura a felicidade». «Necesitamos o diñeiro, pero se o teu obxectivo primordial na vida é conseguilo, acabouse», expón Monzón. A súa película quere mostrar «que hai cousas máis valiosas, emocionantes enriquecedoras e humanas que o diñeiro». «É un canto á vida, unha invitación a gozala mentres dure», resume Monzón.

«Todos os personaxes realizan unha viaxe emocional», di o director dunha comedia que «quere ser grande» e probar a «boa saúde do cine español».