Artista todo terreo, gústalle a praia no inverno e a emoción, aínda que despunte na comedia
21 ago 2018 . Actualizado ás 12:42 h.Escribe oito horas ao día. Privarse dos raios de sol non é un trauma para os pelirrojos. O rostro e a voz, a singular voz deste carismático humorista de Monte Alto, cóanse nas casas dos espectadores e oíntes españois case a diario. Despois de moito suar, as cousas van ben. Pero aínda que é a súa faceta cómica a que máis popularidade lle reporta, Manuel Burque (Santa Cruz de Tenerife, 1980) é ante todo escritor, case un filósofo. Traballa nos guións de dúas películas e no dunha serie, Déixache levar, para Movistar+, con Leticia Dolera na dirección. Con ela traballou en Requisitos para ser unha persoa normal, pola que estivo nomeado ao Goya a mellor actor revelación. Na tele vémolo en Radio Gaga e O Intermedio. Na radio escoitámolo na vivir e Buenismo Ben. Burque, criado entre Suevos e A Coruña, ten un don: o de facer rir.
-E tamén o de emocionar. «Radio Gaga» é un non parar de chorar. Que é máis difícil?
-É todo relativo [veu a Galicia con dous anos, non hai dúbida]. Facer rir pode ser moi difícil se non é o teu público e non é o teu contexto. Hai que ter unha habilidade, un talento natural, pero é unha técnica que ten os seus mecanismos.
-E o drama?
-Hai un monólogo en Netflix , Nanette, [hai spoiler] que recomendo. Son dous os sentimentos que poden cambiar o mundo: a ira e a emoción. quedo coa segunda. A emoción, a diferenza da ira, pode abrir mentes, somos animais emocionais. É moito máis útil que facer rir. O humor está ben para relaxar, para desafogarse. É unha aspirina, pero non cambia nada.
-É bo cambiar de ideas?
-Non me gusta manter os meus esquemas mentais moito tempo. Ser flexibles é bo. Cando discutimos, apenas hai empatía. Limitámonos a soltar un discurso.
-A comedia está sobrevalorada?
-É un medio, non a meta, pero tamén unha linguaxe útil para transmitir emoción. Un cómico pode facer cousas moi serias. Iso si, para falar de certos temas, non vale o humor.
-Para cambiar as cousas está o «buenismo ben»?
-¡Puxemos a expresión de moda! Non paro de escoitala. Pero hai que ter moito coidado e diferencialo do buenismo mal.
-Que é o buenismo mal?
-O superficial, a caridade. A visión simplista, e non real, do mundo. Dicir o de «pobre África» é vago e egoísta. Se o mundo está feito unha merda, non se pode maquillar, pero si valorar á xente que fai cousas para cambialo.
-En «Buenismo Ben», con Quique Peiteado, utilizades frases de Paulo Coelho, Charles Manson ou Hitler. Xogades ao descoido. Como é posible?
-Porque son mensaxes baleiras, un exemplo de buenismo mal.
-Abrimos comiñas: «Os oitenta. Agosto. Un coche sen aire acondicionado. Os teus pais fumando. O inferno en vida». O teu chío nostálxico fíxose viral.
-Foi alucinante. Xente co lazo amarelo no seu perfil e outra coa bandeira de España escribindo, e rindo, no mesmo fío. O outro día xuntamos na radio a Ismael Serrano cun fan que vota a Cidadáns . Ves que comparten o 80 % das cousas.
-Calquera tempo pasado foi mellor?
-Idealizamos a infancia. Repito: coche sen aire acondicionado, os teus pais fumando. Engadiría sen cinto. Agora existen os móbiles.
-E iso é bo?
-Claro. É como pensar que es máis crítico se les que se ves series. As series democratizan.
-Somos moi de criticar?
-Está ben ser autocríticos, pero non todo é tan negro, como escribe James Rhodes.
-E os galegos, querémonos pouco?
-O que pasa é que Galicia sufriu moito.
-Unha vez comentaches que fose custáballes entender o teu humor.
-Si, dicíanme: «Iso raro que o teu feixes». A retranca é o meu código. Temos un humor un pelín máis complexo.
-Pesan os tópicos?
-Cada vez menos. Por exemplo: no sur son máis graciosos. ¡Os galegos somos os máis simpáticos de España! E eu son un supremacista culinario galego.
-Que che gustaría escribir fóra da comedia?
-O meu xénero favorito é o thriller.