Deime conta de que me fixo maior cando ao ler os nomes dos 700 grupos que tocaban no festival de verán da miña cidade non coñecía a ninguén. A ningún. Nin ao cabeza de cartel. Este verán, aproveitando os centos de concertos gratuítos e festivais de entrada libre que hai por toda a xeografía galega, a miña irmá maior decidiu que o mellor plan para celebrar o meu aniversario era ir a un concerto. Pero pagando, que ten máis soleira. Colleu catro entradas, unha para cada irmá, por Internet, «que así eliximos bos sitios». Non terían sido malos de ter interpretado o plano do recinto ao dereito, pero divos non a dotou co don da abstracción, así que temos catro entradas laterais e na zona máis alta. «Eu prefería foso, para bailar», protesto. Ti a calar, que es a pequena. Non ves, metroymedio, que ti abaixo non ves o escenario? Ademais, estamos ao lado do bar, que o vin no plano». «Ti ves o que che interesa», reprócholle mentres aproveito para ir por algo de beber. Como non teño mans para catro vasos, collo un dos grandes. «Compartimos», dígolles. Ímonos pasando rapidamente o vaso dunha a outra para que non se quente, ata que na cuarta volta acábase. «Ti bebiches máis que eu». Xa empezamos coas regresións infantís. Levanto a toda a fila e vou ao bar a por outro caldeiro. Noto as miradas asasinas do resto de espectadores cravándose na miña caluga. Seguimos hidratándonos, pero esta vez na terceira volta xa non hai cervexa. «Vaiche a por outro, que teño que beber pola retención de líquidos». Acato a orde, que por algo son a pequena e cheguei dez anos máis tarde do previsto. Agora que xa nos gastamos corenta pavos en cervexa e perdinme a metade do concerto na cola do bar, pasa o que me temía: «Fágome pis», di unha. «Aguántasche. Non tiñas retención? Pois retén», dicimos as demais. «Iso, quietecitas un intre», din os de atrás. Entre a cervexa e as discusións, chegan os bises. «Agora xa podemos pórnos de pé e bailar» din. «Mellor sentámonos, que non deixamos ver aos de atrás», digo eu. «Tranquila, que se senten as señoras e ti quedas de pé, que vemos igual». O ano que vén de festival. Xúroo.