Os xinetes do toque de queda

Aparecen coas últimas luces do día e a pesar da súa rechamante vestimenta son apenas perceptibles. Hai tempo que deixamos de mirar. Reparten comida a domicilio a toda unha cidade e fano coa precisión dun reloxo suízo. Como á maioría de nós viven co seu smartphone na palma da man. O seu sustento depende diso. Neste ano de pandemia fixéronse imprescindibles, eran das poucas almas que percorrían unha cidade confinada e famenta. A demanda de comida a domicilio fixo necesario un pequeno exército de emisarios, ben adestrados e dispostos a todo. Agora que ao parecer entramos nunha nova etapa o seu futuro laboral está menos claro que nunca.

Galicia, a infinita fronteira

Se cadra, a de Galicia é a cartografía dúas anacos. Un mapa trazado con farrapos unha e outra vez cosidos e cortados. Un reflexo continuamente composto e recomposto. Partido, repartido, traballado, esquecido. Un país de chousas amoreadas, de cortiñas perpetuas.Se cadra, Galicia non é máis que unha fronteira. Deitada á beira do Atlántico, a fin de Europa, a derradeira serea. Galicia é porque arraiana é a súa esencia. Finais inestables que se pousan nun calcetín, nunha bolsa, nunha corda, nunha botella. Ou país dous marcos, dás continuas Fisterras. Galicia, mudando sempre e sempre eterna. Galicia, a infinita Fronteira. TAMARA MONTERO

Galicia baixo a néboa

Ao Faro

AO FARO

«Vas topar coa caseta dous rapaces...»

«Despois dá rotonda, vas pasar por tres casetas dous rapaces. Na primeira, á dereita, na seguinte tamén á dereita e na terceira á esquerda, e xa está a miña casa». Se che dan estas indicacións, pensas, «¡nai miña!, non chego nin de broma». Pois si, cheguei á primeira e sen outro indicador, máis que nada, porque non os había. Aínda que, se os houbese, as indicacións eran suficientemente claras e precisas.Marquesiñas, «paradas dous rapaces», casetas de construción oficial ou caseira transformadas en centro social, tuneadas, decoradas, abandonadas, usadas para taboleiros de anuncios ou, simplemente, paradas de autobús. Estas construcións xa son parte da nosa arquitectura popular.

Tras o cristal

O covid-19 tróuxonos unha nova situación que chegou para quedar, polo menos por un tempo. Agora as nosas miradas crúzanse desde máis lonxe e en moitas ocasións filtradas por barreiras transparentes que nos protexen pero que inevitablemente nos separan.