A coach máis televisiva ten a receita para acabar coa tristeza, aínda que cre que os bajones son necesarios. Ela mesma escribe o seu último libro despois dun ano «complicado». Agora funciona mellor, «atopei moitas explicacións»
22 jul 2017 . Actualizado ás 05:10 h.Traballa a diario coas emocións, por iso é rotunda cando asegura que non hai que fuxir delas, senón recoñecelas e enfrontalas. Desde que practica esta filosofía, funciona mellor. Aínda así confesa que non é un robot, e que tamén ten os seus momentos, pero para iso está a súa familia, para darlle un empuxón cando non pode.
-Podemos estar máis contentos?
-Si, sempre podemos estar máis contentos, pero o obxectivo é normalizar a tristeza, é unha emoción máis, que sempre a imos sentir, que é necesaria, porque ao final nos informa de que perdemos algo ou alguén pero non hai que darlle as costas, hai que escoitala e traballar para recuperar a alegría. O poder sentirse máis felices, hai persoas que poden selo, o problema é que chegue un momento en que non che conformes con nada, sería un perigo.
-Hai que tocar fondo para cambiar de actitude?
-O ideal sería que non, eu sempre creo que os momentos duros da vida pódelos tomar como unha aprendizaxe e darche conta de moitas cousas; hai persoas que pasan por momentos complicados e non o aproveitan, e outras persoas que eses momentos, e non o personalizo comigo, leváronlles a aprender, a relativizar e a saber o que é importante ou non.
-Cústanos levar á práctica o «carpe diem»?
-Si. Pero é humano, que non somos máquinas. Pola experiencia que teño é verdade que durante un tempo estás en alerta e estasche acordando do que pasaches, pero logo os ritmos diarios fannos esquecernos do que é importante e pómonos fatal por cousas superficiais.
-É máis doado perder a alegría que recuperarse da tristeza?
-Perder a alegría e sumirnos na tristeza é doado porque perdemos a seres queridos, temos fracasos tanto de amizade como de amor, non nos damos o que queremos... Recuperar a alegría? É unha cuestión de traballarcho, ninguén che vai a dar nada gratis.
-Hai que agarrarse a algo?
-Si, é fundamental. Unha motivación ou un sentido para algo, se entras na empatía ou onde todo che dá igual é moi complicado. Poden ser fillos, traballo, volver ilusionarche con algo... tampouco ten que ser moi transcendental.
-Ti créesche a alguén extremadamente feliz?
-É verdade que as redes están cheas de momentos felices nos que eu me sinto a gusto e quero trasladar aos demais. No que a min respecta prefiro enviar ou ver dos demais imaxes positivas que negativas, pero hai unha cousa que é vivir na felicidade absoluta e obviar que hai outros sentimentos; e outra cousa, eu coñezo persoas próximas a min que teñen a capacidade de dicir: ‘Danme paus e non teño que amargar ao resto'.
-Os bajones véñennos ben?
-Non é que nos veñan ben, é que creo que son naturais e necesarios. Eu recomendo facer un diario emocional porque hai xente que non sabe recoñecer as súas emocións, quedan sempre coa tristeza e o enfado, e non saben ver outras, e ao longo do día hai moitísimas. As novas xeracións han cambiado, pero a nós o que nos ensinaron era ensino en canto a intelecto, pero nada de emocións ou desenvolvemento persoal, e cústanos máis atopalas.
-A que emoción recorres máis?
-Non recorro, elas veñen a min. Teño a capacidade, porque levo moito tempo traballándomo, de sacar a parte positiva, de non torturarme cunha equivocación, pero foi un proceso interno moi forte. Eu todos os días me enfado, e ás veces sei previr o enfado e outras non, por moi profesional que sexa porque son humana, e hai situacións que me producen tristeza, medo... pero tamén vivo unha felicidade absoluta noutras situacións.
-Hai que controlalas ou deixarse levar?
-Hai un feito que produce unha emoción, e a emoción produce en min un cambio; altérase o sangue, o ritmo cardíaco, as hormonas... e eu reacciono. É intelixencia emocional o saber xestionar ben esa emoción. Pódome enfadar, como dicía Aristóteles, pero o importante é saber por que, con quen e en que grao. Pódome enfadar e pegar un berro, é lóxico e humano, pero teño que valorar se o podo facer doutro modo e dicirlle: ‘Isto que me fixeches molestoume'. Somos humanos e equivocámonos, e hai circunstancias que nos fan estar máis irascibles, o cansazo fai que saltemos dunha forma desmesurada. Saber valorar é sumamente importante, pero controlar e gardala: malísimo.
-Os pais influímos nas emocións dos fillos?
-Absolutamente. Influímos polo tipo de apego que lles damos e como lles ensinamos a xestionar esas emocións porque son esponxas. Hai pouco no colexio dos meus fillos, que traballan a intelixencia emocional, dicíame unha profesora: ‘Temos que deixar aos nenos chorar, enfadarse, e que logo nos conten que lles está pasando, por que se están enfadando, dicirlles como o poden arranxar'. Díxenlle: ‘Está xenial pero temos que ensinar aos pais a facelo, porque non saben'. Se eu teño unha nai miedosa que me traslada e me infunde ese medo, vou ser sempre unha persoa miedosa, o mesmo que se son optimistas...
-Escribes este libro despois dunha mala serie.
-Si, no 2016 faleceu xente próxima a min, tiven amigos con enfermidades que as seguen superando e foi complicado, pero eu non escribo o libro despois de todo o proceso de tristeza, a min expónlleme escribilo anteriormente, e coincide que despois se me presentan unha serie de feitos complicados e foi un factor importante para abordar esta temática.
-Dos 18 pasos que expós no libro para recuperar a alegría, cal é o fundamental?
-Recoñecer a orixe. Se non se o que me produce tristeza non podo seguir. Son todos importantes porque cada un deles achégame algo diferente, e o que é fundamental é a actitude, se imos como vítimas ou queremos aprender e ser responsables do que nos pasa, e pórnos a traballar.
-Funcionas mellor agora?
-Si, a min cambioume todo, primeiro porque atopei explicación a moitas cousas que me pasaron, desde como me relacionaba comigo e cos demais, e por suposto de actitude ante a vida, a coñecerme mellor e a ser consciente de moitas cousas que me pasan ou como reacciono.
-Pero, es de natureza positiva?
-Buenooo. Houbo momentos nos que non fun tan positiva, era moito de adiantarme ao que podía pasar e logo deime conta de que non podo facelo ou de que non me vén ben. Traballei moito a miña autoestima e a miña seguridade, e foi o que se notou máis para ese positivismo, cando che queres máis, acéptasche máis, non pretendes ser a mellor de todos, que os demais che admiren polo que feixes... Veño dunha familia na que sempre houbo un equilibro racional e emocional entre os meus proxenitores, e é verdade que a miña nai nos ha infundido optimismo absolutamente e eduqueime no «todo se vai arranxar, todo se vai resolver» e nese sentido hame axudado moito. Este proceso heino traballado e modificado pero iso non quita que haxa momentos nos que dubide...
-Momentos?
-Si, porque son capaz de recoñecelos, de tomar conciencia e de pórme en marcha, e cando non fun capaz de facelo, díxenlles aos do meu ao redor: ‘Necesito que me deades un empuxón porque eu soa non podo'. No libro dígoo, teño as miñas dúbidas e é a miña familia a que me pon un espello diante. As persoas que traballamos a intelixencia emocional non nos convertemos en robots perfectos, pero tomamos conciencia do que nos ocorre para cambialo.