Resines, ao que sempre lembraremos por «Os Serrano», mirou cara atrás para contarnos a súa vida. Nas súas memorias, o que foi presidente da Academia de Cine entre o 2015 e o 2016, rememora unha vida ao lado de grandes actores e anécdotas do back stage.
17 jun 2017 . Actualizado ás 05:25 h.Con 40 anos de profesión e máis de cen películas como A boa Estrela, que lle deu en 1997 ao Goya ao mellor actor, Antonio Resines (Torrelavega, 1954) recompila en Pa´habernos matao, a modo de biofilmografia, planos descoñecidos e revelacións, como a súa vida de lesión en lesión. «Rompinme todos os ósos do corpo e varias veces», di coa súa típica graza este seareiro do Real Madrid que iniciou a súa carreira nos 80 acompañado dos seus compañeiros de facultade e hoxe grandes do cine como Fernando Trueba, Fernando Colomo, Carlos Boyero e Juan Molina. O seu punto de encontro era a Academia do Iucatán, unha cafetería onde quedaban para maquinar proxectos e «partirnos de risa». De aí saíu un Resines produtor que se converteu en actor por casualidade con Opera prima, sen parar xa de traballar (A nena dos teus ollos, A caixa 507, Amence que non é pouco…) e con algunha desilusión como A Reina de España ou i-Family, ou sustos como o seu cancro colorrectal e unha angina de peito que «non me farán parar».
-Nas túas memorias hai revelacións importantes como o atentado ao teu exsuegro, presidente da Audiencia Nacional. Tivo consecuencias na túa vida?
-Si, unha parte da familia esnaquizouse porque todo funcionaba ao redor del, e iso trouxo consecuencias para os seus fillos, os seus netos, a miña exmuller e nós, porque un atentado así che descoloca para toda a vida. Igualmente, é imposible non estar sensibilizado co terrorismo que sufrimos de ETA. No libro, atopei o momento de contalo porque tivo que ver cunha época moi importante da miña vida.
-Tamén o teu cancro colorrectal sae á boia. Vaiche manter isto máis afastado das pantallas?
-Cando me descubriron o cancro e logo a angina de peito e operáronme en xaneiro do 2015, en marzo xa estaba outra vez traballando e logo presenteime ás eleccións da Academia de Cine, porque me atopaba igual de ben que agora. Non baixei o ritmo entón e non o vou a baixar agora. Pero non me convén alterarme porque teño un problema cardíaco.
-E non estás a facer meditación ou mindfulness para relaxarche, agora que está de moda?
-Eu non souben relaxarme na miña puta vida, imos. A min esas cousas abúrrenme, dúrmome (risos).
-A ti a lentitude non che vai, imos.
-Non, é unha cousa que me pon dos nervios.
-E outra revelación é sobre as decenas de veces que che rompiches e recomposto. ¡Pa´haberche matao!
-Eu rompinme todos os ósos do corpo, e varias veces. Rompinme a cabeza, a cadeira, o fémur (teño placas na perna esquerda, e operáronme de menisco, morna, peroné, teño unha prótese no xeonllo esquerdo... Pero se non me caeu da última moto, non me decatou do do cancro.
-Dobre susto, entón.
-Si, por iso os homes deben facerse revisións periódicas, como facedes as mulleres, porque non pasa nada e se cóllenche a tempo, sálvanche a vida. Ou non, pero mellor sabelo antes de que o teñas estendido. As colonoscopias deberíanse institucionalizar, como si estaban previstas antes dos recortes.
-Pitas nos aeroportos cando tes que pasar os controis?
-Si, pito, e nalgúns máis. Depende de como poñan o volume. En Barcelona e nos Estados Unidos, pito.
-Miráchesche o karma, por iso de accidentarche tanto?
-O karma? Non, non. Que é iso? Eu é que son de Torrelavega sabes? (risos)
-Na vida tamén lle botaches un pouco de cara, como cando roubastes unha moto e faciades «simpas».
-Si, si, si. Tiñamos 20 anos cando fixemos os simpas. Algunhas veces pilláronnos, pero non o fixemos tantas. É que tiñamos unha fame de collóns. Era unha época un pouco destroyer contra o poder establecido, ao que con todo gustábanos acceder, só que non tiñamos un puto duro. Eu quería vivir como os que tiñan diñeiro, que tiñan moto, e eu non. Pero o delito prescribiu, non che creas (risos).
-Ti traballando pasáchescho en grande. Actuar é xogar?
-Si, e ten que ser así. De feito en inglés e en francés, actuar e xogar son a mesma palabra: play e jouer. É como ser un neno e xogar a ser outra persoa, pero páganche. Isto pódese estudar, pero se che sae de motu propio, mellor. Eu tomeimo con toda a responsabilidade do mundo e coa preocupación necesaria ante papeis máis dificultosos que esixen máis concentración, pero sempre mo tomei como un xogo, porque desde o principio foi un xogo.
-E nunca che picou a espiral de facer algún curso?
-Nunca decidín formarme porque tiña traballo, aínda que soe a chulería. Só fun a unhas clases de vocalización para a miña primeira obra de teatro. Eu tiven a sorte de traballar con moitos dos mellores actores de España. Así que non é que non haxa ir a ningunha escola de interpretación, senón que unha rodaxe con eles valeu máis que ir a certas escolas.
-Temos mellor cine do que pensamos?
-Seguro, sempre foi así. As campañas absurdas contra o cine español veñen sempre dun sector ideolóxico, pero os feitos están aí e a xente non é boba. E neste país no cine hai xente tan boa como noutros sectores.
-Por que papel crees que pasarás á historia?
-Eu creo que teño sete ou oito películas moi boas que a xente coñece e convertéronse en clásicos: Opera Prima, A vida alegre, Orquestra Club Virginia, A boa estrela, A nena dos teus ollos e Amence que non é pouco. Non é mérito meu, eu só tiven a boa sorte de facelas.
-As túas memorias son o anecdotario perfecto que todos queremos escoitar dun actor.
-Si, a editorial propúxome facer unha historia do tipo O mundo segundo Garp, pero en versión O mundo segundo Resines, e saíu unha mestura, unha biofilmografía cunha pequena entrada que é a miña infancia e mocidade, pero xa enseguida empezamos co cine, porque os meus amigos e eu desde os 17 xa estabamos a empezar a facer cine.
-Lembras o cocido que che fixo Juan Echanove nunha rodaxe en Marrocos como «o día máis feliz da túa vida», nin máis nin menos.
-Si, non se como llas apañó para conseguir chourizo en Tánxer, e iso que se che pillan comendo algo do porco pódenche pegar un tiro. Pero puxémonos as botas…
-Nas túas memorias saes ben retratado, como esa fidelidade aos teus amigos.
-Di de min e deles. En xeral conservo a todos, pero sobre todo aos amigos da facultade, como Fernando Trueba, que tiña moi claro desde os 14 anos que quería ser director de cine. Foi unha amizade moi baseada no cine. E aínda que eu non traballei sempre con el, estou moi pendente do que fai porque sempre foi moi pioneiro, moi avanzado, moi arriscado.
-Canto diñeiro perdiches polo boicot a «A raíña de España»?
-Non podo dicir a cantidade, pero moito diñeiro, e un centenar máis tiñan participacións. Non todos eran actores, senón empresas como Antena 3, Universal, e produtores privados que confiaban no proxecto e en Fernando. Era unha película de 10 ou 11 millóns de euros e só recadamos un e medio. Por iso estráñame moito que tantos nos equivocamos. Non me creo que isto veña só dun chío.
-A xente vaise a seguir tomando sempre este desquite con Trueba?
-Non o sei, agardo que non. Pero una das razóns polas que Fernando prologa o meu libro é para reivindicar a súa persoa, porque Fernando é de primeira categoría.
-Quen é o actor que máis che fixo rir?
-Varios, Bonilla e Segura traballando son imposibles. Ademais encántalles putearme. E ao velos, moitos. Os cómicos españois son moi bos.
-Houbo nalgún momento unha simbiose co Resines actor?
-Fisicamente parézome un ovo e falo parecido (risos). Pero porque son personaxes que esixen iso: son da miña idade, da miña época e das miñas características. E logo si é verdade que todos levamos un sinal e sempre se nos coan cousas que si son propias.
-Xa non o levas, pero por que o teu bigote?
-Nesa época levaba. Ao principio era pequeno, pero logo empezou a crecer desmesuradamente. E como desde a primeira película pedíanmo, rodaba e logo quitábamo.