«Guapos dás unha patada e sáenche vinte. Non vale só iso»

YES

cedida

Coñecémolo como «O neno», pero en poucos anos creceu co éxito de «A illa mínima» ou «O príncipe». Agora estrea «Perdóame, Señor» con Paz Vega, unha das actrices -apunta- que máis lle axudaron na súa profesión.

27 may 2017 . Actualizado ás 14:28 h.

Jesús Castro aínda ten só 24 anos, pero desde que rodou O neno hase convertido nunha boa fichaxe. E iso que el asegura que empezar xunto a Luís Tosar, Eduard Fernández e Bárbara Lennie supuxo arrincar xogando a Champions. A súa cara estivo impresa en todos os valos e marquesiñas de Madrid, así que se fixo a que o recoñezan pola rúa. Desde ese momento non volveu a coller un metro e só soña con perderse nas praias do Palmar, no seu Vejer de la Frontera natal, onde ten aos seus verdadeiros amigos.

-Falamos fai tres anos, en que cambiaches?

-Non cambiei en nada. Aprendín moito, formeime, pero eu non cambiei. Cando vou ao meu pobo vou ao mesmo bar de sempre, teño os mesmos amigos, imos ao mesmo parque, xogo ao fútbol, porque me gusta moito, tanto xogar como velo.

-Que bonito é o teu pobo, Vejer de la Frontera.

-Si, xa che digo. Bótoo tanto de menos.

-Necesitas seguir vinculado ao que ti sempre fuches, volver?

-Si, porque che dás conta de que esa é a túa auténtica vida: os meus amigos, o meu pobo. O outro vén no pack, pero as cousas prioritarias son esas.

-Que é o que máis che custou en todo este tempo?

-O non poder facer vida normal en Madrid, que che paren, que che fagan fotos porque eu non era de chamar moito a atención. Eu quería pasar no bico dos pés e custoume moito ao principio non poder ir, por exemplo, á Feira de Abril.

-Ese cambio, ademais, foi repentino.

-Si, cando foi o do neno estaba Madrid cuberto con valos coa miña cara. De feito, Daniel Monzón díxome: ‘Imos coller o metro porque se cadra non che podes montar máis'. E iso parecíame unha tolemia, pero foi a primeira vez e a última que collín o metro en Madrid.

-E como é iso de atoparse un coa súa cara?

-Pois moi raro, a verdade. Eu aínda non remato de acostumarme, pero vou asimilándoo porque é parte do meu traballo. Verme na tele, escoitarme… Pero bo.

-A túa traxectoria foi imparable: «O neno», «A illa mínima», «O príncipe»…

-Si, non parei e ademais hei ir empalmando un traballo con outro. Estou moi contento, moi feliz de ter a oportunidade de traballar e seguir aprendendo. Eu sempre dicía que o primeiro proxecto para min foi como empezar a xogar ao fútbol e que che fiche o Madrid. A primeira vez foi con Daniel Monzón dirixindo e cunha repartición espectacular: Eduard Fernández, Bárbara Lennie, Luís Tosar. Daquela A illa mínima, con Javier Gutiérrez e Raúl Arévalo. Empecei xogando a Champions.

-Iso non che dá vertixe?

-Non, pero creo que no neno e na illa mínima non me deu por ignorancia. Porque non tiña a presión de «vou rodar con Antonio da Torre»… [Risos] Eu chegaba e el dicíame: ‘Ola, son Antonio. Ola, eu Jesús, un pracer'. Non sabía aínda onde estaba. Onde xa me deu un pouco de cousa foi no Príncipe, cando tiña que compartir secuencia con José Coroado, aí xa dixen: ‘bo'… Pero Jose faiche sentir moi ben, é outro dos actores máis campechanos que coñezo.

-E non che pos nervioso?

-Póñome nervioso nos momentos previos… Pero cando xa estou vestido do personaxe e empezamos a ensaiar, esquezo. Aínda que nos momentos previos póñome nervioso; o primeiro día de rodaxe as primeiras tomas non valen, póñome como un flan.

-Porque a ti todo che pasou de casualidade.

-Si, o meu pai tiña unha empresa de construción, e logo traballei de electricista, no que me ía saíndo, pero hai que adaptarse ao que veña e xa está.

-E agora estás con Paz Vega.

-Si, tiven a sorte de estar neste superproyecto con ela, a verdade é que Paz Vega foi todo un descubrimento para min. Non como actriz, que o seu nome o di todo, senón como persoa. Ela é das actrices, por non dicir a actriz que máis me axudou nunha rodaxe.

-Volves facer de mozo do sur.

-Son Rafa, un mozo de Barbate que non tivo nunca un cariño paterno nin materno. Refúxiase na rúa, gústalle o mar, está no paro e ante esa situación empeza a meter a pata.

-Reflexo dunha realidade que coñeces: xente en paro no sur.

-Si, eu teño moitos amigos nesa situación, que só poden traballar tres meses de verán, moitos sen asegurar. Obviamente iso é complicado.

-Fixeches de guapo guapísimo, iso segue pesando?

-Non o sei. Supoño que no neno tivo que ver, pero daquela o que sei é que guapos dás unha patada e sáenche vinte. Ao final iso é relativo, hai moitos actores guapos, pero hai que dar o perfil fisicamente e despois á hora de facer unha proba que vallas a nivel interpretativo.

-Séntesche un privilexiado?

-Si, non só polo feito de estar a traballar nos tempos que corren, senón porque fago o que me gusta. Unha profesión que descubrín hai pouco e na que agardo estar moito tempo. Nese sentido, son o máis afortunado do mundo.

-Presentáchesche de casualidade?

-Si, ese día o meu pai levantoume para ir ao colexio porque me quedou durmido. E cando fun vin que moita xente estaba asinando un papel e o meu compañeiro de pupitre estaba superguapo, pregunteille e díxome que o seu soño era ser actor e que había un cásting do director de Cela e que se ía presentar. Eu falei coa clase e como vin que só ían catro e que eramos 25 pensei: vai haber cole igual. Así que a lie para saltarnos a clase e que nos fósemos todos ao cásting. Cando vin que me ía tocar collín a mochila para pirarme, porque eu só o facía para vacilar, e a directora do cásting chamoume: ‘eh, onde vas?' E eu: ‘É que teño unhas tarefas pendentes...'. E ela díxome ‘nin tarefas nin leites, pasa para dentro'. [Risos] E así ata hoxe.

-Non che podo preguntar se crees na sorte.

-Claro. Por suposto que creo. Como para non.

-Que cambiarías tras este bum?

-Intentar empaparme máis de Luís Tosar, de Eduard Fernández, entón non era consciente; hoxe preguntaríalles moitísimo máis, estaría máis con eles, aproveitaría todo máis. Estar con eles foi como facer un máster.

-Os teus pais que che din?

-Téñeno normalizado xa. A miña nai emociónase moitísimo cando me ve pola tele: «Que guapo sales, cariño». Dime esas cousas. Eles déronmo todo, confiaron en min nas boas e nas malas, xamais poderei agradecerlles todo o que fan.

-Pensas en como tería sido a túa vida se non se cruzou ese cásting?

-A verdade non se se estaría a estudar ou non, probablemente traballase do que me saíse, no caso de que acabase o colexio. Non o sei. Para min o bo agora é isto, é verdade que a xente ve esta profesión cunha realidade distorsionada, só a alfombra vermella, os traxes caros, pero é moito máis dura. O horario de rodaxe é moi axustado, tes que ter o texto mascadito...

-Ti que querías perderche o cole e mira o que estudas...

-¡Eu estou a estudar o que non estudei en vinte anos! A este paso podía ter feito xa Dereito.

-Soñas con volver ao teu pobo?

-Encántame ir de visita cando hai todo o mogollón do verán, pero custaríame moito facer unha vida sedentaria en Vejer. Pero eu vou co presente, son como os videoxogos, de ir pasando pantalla por pantalla, e avanzar. Gústame aprender, formarme, son moi curioso e gozo traballando.

-Xa non es O Neno.

-­Non, foi moi frenético, pero creo que hei ir aprendendo moito de cada proxecto con responsabilidade.