Es unha princesa

Fernanda Tabarés DIRECTORA DE VOZ AUDIOVISUAL

YES

29 abr 2017 . Actualizado ás 05:05 h.

Que nena máis bonita. Es unha princesa. Non sexas tan bruta xogando. As nenas maiores non choran. As nenas son tan complexas. As nenas sodes máis listas. Ten coidado que hai homes moi malos. Tes noivo xa? Non tes noivo aínda? Calientapollas. Non volvas soa. Así vestida pareces unha mojigata. Así vestida pareces unha puta. Tes a regra? A beleza está no interior. Maquíllasche demasiado. Se che arranxases un pouco... Que hai para cear? Que hai para comer? Non queda nada na neveira. Os homes e as mulleres non poden ser amigos. Non che poñas histérica. Quéroche, nena, por iso protéxoche. Mala nai. Mala filla. Mala esposa. Se che mira outra vez, doulle. Que non me deixes, ou fago unha tolemia. Trátasme tan mal que me poño nervioso. Que non me deixes, foder ou che mato....

As frases de arriba corresponden a un fragmento do texto ¡Que nena tan bonita! escrita pola madrileña Ro da Torre no ano 2015 e trasladada posteriormente á web feminista Tolas do cona. Hai unhas semanas, a mensaxe adquiriu un novo impulso nun foro distinto. Un instituto de Albacete organizou un concurso de curtos e unha alumna de 17 anos, Alicia Ródenas, asumiu ante a cámara o monólogo e trasladouno a unha contorna nova: o dos adolescentes. O vídeo da moza acumulou decenas de miles de visitas en YouTube e demostrado que hai unha xeración de mulleres novas que reclaman unha revisión dos modelos tradicionais e que son moi sensibles a un sistema errado que moitas veces coloca á muller nun lugar terrible.

O éxito e o seguimento da iniciativa de Alicia Ródenas prodúcese meses despois doutra campaña, promovida nesta ocasión polo Concello de Pontevedra. A concelleira de Benestar Social, Carmen Fouces, inaugurou un gran muro no que mulleres de idades e circunstancias diversas fixeron un exercicio de introspección e memoria, ás veces moi doloroso, para lembrar aquela primeira vez na que sufriron un acoso, un termo preciso pero de graos diversos que incluía desde comentarios machistas a asuntos de envergadura. A proposta obrigou a un esforzo individual que confluíu nunha colaxe colectiva de dimensións preocupantes. Moitas das participantes, segundo confesaron desde o Concello, enfrontáronse por vez primeira a situacións nas que foran vítimas de situacións tan graves que observadas coa lupa xusta adquiriron dimensión de delito. A maior parte das miles de mulleres que participaron na iniciativa normalizaran aquelas escenas e moitos homes víronse como protagonistas de historias moito menos inocentes do que lembraban. «Eu lémbrome como un deses rapaces que no patio e en manda atosigaban a unha compañeira», confesoume un amigo conmocionado polas ramificacións dun fenómeno do que apenas levamos falando uns anos.

O valor de ambos os exemplos, ademais do proceso individual, reside nunha nova resposta ante o acoso. Un movemento colectivo que prende como a yesca e que establece unha rede de visibilidade nova na que por vez primeira se chama ás cousas polo seu nome. O monólogo de Alicia Ródenas produciu esa mesma resposta en fervenza, incluídos moitas mensaxes nos que era insultada con termos similares aos denunciados na súa gravación. Ela ten 17 anos, o que é todo unha esperanza.

Q