Con ese sorriso permanente os zascas que lanza doen menos, aínda así algunha vez o leou «pardo» entre a clase política. O próximo xullo cantaranlle as 40, pero a ela gústalle cumprir.
22 abr 2017 . Actualizado ás 05:05 h.Asegura que o seu xeito desenfadado de contar a política non está rifada co rigor, e que só busca que os políticos entren ao trapo con outro ton. Cristina Pardo (Pamplona, 1977) quería facer deportes pero a actualidade marcoulle, e séguelle marcando, a vida. Sente paixón polo que fai e polo seu xefe, aínda que agora se botou a voar en solitario.
-«Malas compañas», isto é como deixar de coidar aos sobriños e ter o teu propio fillo?
-A ver, realmente si que o vexo como un fillo porque é a primeira vez que vou facer algo eu soa, aínda que vou da man de Jordi Évole, é algo puntual e sigo cos meus sobriños, se é que son Ferreras e compaña.
-Dásnos un caramelo e quítasnolo.
-Por algún sitio había que empezar sobre a Comunidade Valenciana, e obviamente o futuro non está escrito, materia prima sobre a corrupción noutros lugares hai, así que a ver que pasa.
-Estás a pórlle os cornos a Ferreras con Évole?
-Realmente non, porque case non desaparecín da lume vivo, aínda que non sei moi ben como o fixen, pero para min traballar con Évole foi unha marabilla, pasóuseme rapidísimo, e estou moi agradecida pola oportunidade.
-O teu con Ferreras é un amor de anos, desde a facultade non?
-Coñecino con 19 anos, el colleume para facer prácticas na Ser, pero nese momento facíanme un contrato na Cope e marcheime, pero daquela a vida volveunos a xuntar en La Sexta. É o mellor xefe que tiven e trabállase moi a gusto.
-Quen che meteu a espiral da política?
-Foi unha cousa casual como case todo o que pasou na miña vida laboral, porque eu entrei na Cope por José María García, e como quería traballar con el, quería facer deportes aínda que non entendo nin papa. Colléronme, pero puxéronme no programa da mañá, e nos meus primeiros días de prácticas liberaron a Ortega Lara e mataron a Miguel Ángel Blanco , e dixen isto é moi interesante de contar e xa me metín enseguida.
-Cantas veces dixéronche no PP: «A que leaches, Pardo»?
-Ao principio moito porque cando empezou La Sexta eles eran moito máis reticentes, pero co paso do tempo hai moito respecto por ambas as partes, trátanme moi ben, con moita educación, eu a eles tamén, e como xa me van coñecendo xa non se sorprenden tanto.
-Ti consegues falar de política cun sorriso constante na boca.
-É que se non... Son humana e daríame un patatús se non fóra así. A min gústame contar as cousas de xeito desenfadado, sexa política ou sexa o que sexa, e para min é o xeito de sobrevivir, son bastante descreída, non sufro moito por ningún partido político, e iso faino máis doado.
-Aféctache pouco o que che digan?
-Aféctame pouco salvo que mo diga a miña familia ou os máis próximos, as persoas ás que quero, se mo di alguén que non me coñece ou que simplemente está dando a súa opinión, paréceme ben.
-Así... os zascas de Cristina Pardo son menos zascas...
-No fondo é o que intento, que a persoa á que estou a entrevistar entre nun ton no que se poida ser irreverente pero non xere un malestar, salvo que o contido o xustifique, non é o que quero. Eu prefiro que a xente entre ao trapo nese ton, máis desenfadado se se quere.
-O teu estilo achegou a política aos máis novos?
-Si, é verdade, polas redes sociais dinme que así se fai a política máis entretida, se é así me parece ben, sobre todo se non está rifado co rigor, hai xente que confunde o desenfado coa falta de rigor, e eu non o vexo así.
-Rúa ou estudio?
-A min a rúa gústame moitísimo, eu creo que un non exerceu o xornalismo de verdade se non estivo na rúa, porque podes condicionar a actualidade, podes contar o que ves, e paréceme interesantísimo. É verdade que estar no estudio ten outras cousas e tamén mo paso moi ben.
-O próximo mes de xullo vanche cantar as 40.
-Síi, pero bo que se lle vai a facer. A min gústame cumprir anos, paréceme unha alternativa moito mellor que non cumprilos.
-Sacrificaches moito a túa vida persoal polo traballo?
-Moito, para min o traballo é un modo de vida, así que no fondo o fago porque quero e divírteme, de feito, agora mesmo, os traballos que fago fágoos porque me divirten moitísimo. E si que é verdade que aí se difumina un pouco a liña da vida laboral da persoal porque sempre estás dispoñible, porque ademais a miña contorna ten moito que ver co xornalismo, os meus amigos. Ao final hai veces que che vas cubrir cousas e estás cos teus amigos, e non con compañeiros doutros medios de comunicación. Por exemplo, o meu pai xubilouse no verán e eu non puiden estar na despedida porque estaba na campaña electoral en Canarias, así que me perdín cousas e deume moita pena, pero bo, isto é así.
-Non che arrepintes?
-Arrepentirme non, se non fixese o posible por cambiar as cousas, o que si que sinto e padezo.
-Ese tesón e esa cabezonería que lle pos ao traballo, trasládase a casa?
-Si, eu toda a miña vida fun moi enredadora, moi de facer rabiar, e sempre intentando caricaturizar cos meus irmáns, facíao e fágoo aínda, co meu pai, ademais ségueme moito o rolo, enseguida sóbese ao barco, e na miña casa témolos a todos tolos, e cos meus amigos tamén. Eu síntome igual nun sitio que noutro.
-Cando sales do traballo, desconectas ou é imposible?
-Non desconecto nunca porque a min me interesa a actualidade e o que está a pasar, cada vez fágoo un pouco máis e mellor pero aínda así sendo pouco. A min sacáronme ás veces de casa ou de estar unha fin de semana cos meus amigos porque pasara algo, así que neste sentido, desconectar pouco. Fálanme moito de política, sobre todo cando estabamos que se se repetían as eleccións ou non, moitísimo.