PARA RICAS, ESTAS VISTAS É un clásico que trae o bo tempo. A escapada. Rumbo, variable. Destino, lugar único e riquiño... non só polo rico que dá para comer, senón polo lugar onde está. Vistas á praia Langosteira, muíños de conto ou unha higuera por antuca? Abre a carta e elixe destino...
08 abr 2017 . Actualizado ás 16:31 h.Sae o sol e é un acontecemento. Pómonos en modo escapada gastronómica: iso de saír a comer e, xa que estamos... e tan a gustito, pasar todo o día fóra. Hai lugares que nolo poñen a ovo, aínda que máis que con xema e clara téntennos cun bo peixe, marisco, un arrocito, uns pementos ou un cocido. Arrinca a ruta, que estas vistas caen ben ao estómago.
TIRA DA FAMILIA
Partimos rumbo a Fisterra. O fin do mundo resérvanos unha praia paradisíaca ¡e máis! Augas turquesa, verde á vistaaa e unhas barquitas dando máis cor ao cadro. Que zen está o noroeste a pé de praia Langosteira, e é unha sensación de paz que vai da cabeza ao centro do estómago. A Fisterra tíranos moito (para comer e pasmar) o Tira do Cordel, no lugar de San Roque. Aos maiores polas navallas, as ameixas ou a robaliza á brasa que preparan sen máis secreto que «un produto de primeira». Porque «se o produto é bo, non necesitas máis», di Alba, unha das cociñeiras deste restaurante que abriron no 89 os seus avós José e María del Carmen. Os pequenos, aos que nin o mellor bogavante ataría á mesa, botaranse seguro á area a xogar en canto poidan. Cada un ao seu e todos contentos.
O restaurante empezou como un chiringuito facendo carne á brasa, «ata que se deron conta de que o peixe se daba mellor...», e triunfaron na grella respectando o sabor dos froitos do mar. Hoxe Tira do Cordel é un restaurante ao que, polo menos unha vez por ano, alguén che recomenda unha escapada. Alba, Aroa e os seus pais (e un tío e a avoa, todo en casa) atenden este local que pecha todos os xaneiros e que empeza a notar o tirón da demanda en semana santa. Así que está a piques de empezar a tempada forte, que crece ao sol dos meses de verán. «E o ano pasado notámolo máis que os anteriores. O turismo en Fisterra está en auxe e, aínda que non todos son peregrinos, o Camiño de Santiago está a influír moito», valora Alba.
Tira do Cordel mira ao futuro, pero remite ao 1800, porque está no que foi unha fábrica de salgadura. A familia Carbonell fixo desta de San Roque a primeira fábrica en conservas da ría de Corcubión. Hai alto berce.
Alba, ademais de navallas, ameixas e robaliza á brasa, recoméndanos de sobremesa a torta de mazá. «É caseira, receita da miña avoa», advirte. E con este menú a cousa pode traducirse nuns 43 ou 45 euros por cabeza.
Para seguir coas boas vistas, Alba e Aroa montan no verán, na mesma praia, ao lado do Tira do Cordel, un chiringuito, o Calma Chicha. E aquí recoméndannos os mojitos e as hamburguesas de Wagyu.
A Comer E OÍR O RÍO
Seguimos dirección Lugo. A uns dez quilómetros, nun dos desvíos da estrada que o comunica con Monforte de Lemos, está o Mazo de Santa Comba, un restaurante que foi un muíño de auga e lévanos a unha contorna natural onde reina a tranquilidade. Se queres oír o caudal mentres comes (o do río Chamoso para máis acenos), é o teu lugar. Pide, suxírennos, mesa xunto á fiestra. «Vimos con frecuencia porque é un lugar perfecto para gozar unha comida en familia ou entre amigos», comenta Manuel, un cliente habitual deste sitio de encanto natural. Ademais do atractivo á vista, entre carballos e castiñeiros, o establecemento contenta ao padal cun menú rico e variado. De estilo rústico, con varios comedores, mesas de madeira e ampla capacidade, o local vai na fala da xente polas súas carnes, aínda que non lle van á zaga os peixes. Miúdas do Eo ou pito de curral? Empecemos con entrantes, para entrar ben. Croquetas caseiras, lacón cocido laminado, pementos, zamburiñas á prancha, polbo á feira? En sobremesas e viños, hai variedade. Pero o prato estrela aquí é o natural. Visitar a contorna ou animarse a unha ruta de sendeirismo polos arredores axuda a facer a dixestión. «Ao comer fóra sempre che excedes un pouco. Se o tempo o permite, adoitamos tomar o café nas mesas de fóra. Despois damos un paseo pola zona, senta fenomenal», apunta Jaime, outro asiduo. O restaurante abre de mércores a luns e pecha os martes por descanso. Este exemplo de integración na paisaxe con miradoiro é un bo xeito de pasar o día nun bosque de conto.
A Orillas DO ARNOIA
O Concello de Allariz converteuse nos últimos anos nun dos destinos ourensáns que máis número de turistas atrae. Á beleza da localidade únense outros aspectos que permiten ao visitante e a aqueles que só queren gozar dunha xornada diferente, permanecer alí durante todo o día. Un dos enclaves nos que ademais se pode comer é na Fábrica de Vilanova. Trátase dun proxecto que naceu fai máis de dez anos e que ten a súa sede nun edificio que era unha antiga fábrica de curtidos do século XVII, nas inmediacións dunha ponte románica sobre o río Arnoia, onde hai séculos montaban garda os cabaleiros templarios. O restaurante ten espazos interiores e exteriores, para comidas íntimas e tamén para grandes eventos. Se un elixe comer ao resgardo, entón gozará dunha estrutura reformada que soubo manter a esencia do que foi no seu día o edificio. Se se elixe algunha das terrazas ou espazos exteriores, a experiencia culinaria é en plena natureza.
O feito de contar cunha gran área verde ao seu redor e estar nunha zona peonil con moi pouco tránsito de coches é outro aliciente para visitalo se, ademais, a xornada gózase acompañado de nenos. A oferta da súa carta é ampla. Comida tradicional unida á vangarda a prezos moi variados. Mesmo acaban de pór en marcha unha carta especial, para todos os petos, que son atractivos non só para un comensal adulto, senón tamén para os nenos. E todas as tempadas engaden novidades nun menú, no que se pode atopar desde pan feito con allo e sementes de mapoula, unha baguette de orégano e tomate ou un polbo con fabas. Ao atoparse xunto ao río e no medio do centro histórico da localidade, unha vez que se aparca o coche non é necesario volver utilizalo para percorrer a vila. Aínda que se trate dun día festivo, a oferta das tendas outlet de varias marcas e a apertura de museos singulares, como pode ser o do xoguete, completa a estancia en Allariz. Todo a poucos metros do restaurante. A experiencia culinaria é o seu prato forte, pero A Fábrica de Vilanova en Allariz é algo máis que gastronomía.
ENTRE AUGA E XARDÍN
A nosa última parada é nun restaurante ao que un pode chegar en barco. Tal cal, atracas no embarcadoiro e para arriba. Iso xa dá unha idea de que o enclave é privilexiado. Na Fábrica, que está en Santa Cristina (Oleiros, A Coruña), podes comer case amais da ría do Burgo. Aínda que tamén podes vela desde dentro, desde a mesa clase 0 con miniterraza incluída. Iso se che apetece auga, porque por terrazas que non sexa. Teñen unha terceira interior que dá a unha zona axardinada con espazo para dez persoas e unha higuera que fai de antuca natural. «A nosa terraza exterior é espectacular para comer», di Gabriel, o encargado dun restaurante no que prima o produto fresco: «Estamos especializados en arroces e fideuás e traballamos todo en forno de leña, non temos ferro nin nada conxelado. Todo o produto é fresco e galego, e para o peixe traballamos coa lonxa da Coruña». Outra das súas distincións son os viños e as sobremesas. «A nosa carta non é a convencional, temos viños de autor e ecolóxicos. E as sobremesas facémolas todos nós», asegura.
Aquí preocúpalles a atención: «Facemos emplatados diante do cliente, con desespinados e trinchados de carne, que teñen moito éxito. E facémolos tal e como nos ensinaron na Escola de Hostalería, así que moitas veces ata nos gravan mentres tanto, porque xeralmente gusta moito», indica Gabriel, que non deixa de destacar a importancia do seu chef, Daniel, en toda esta engrenaxe. Pero o que non depende de ninguén son as vistas deste local que é xa un clásico entre a hostalería da zona. «Veñen moitos grupos, porque temos unha sala de eventos no que teñen de todo para eles; tamén celebramos aniversario, bautizos, comuñóns e vodas reducidas», conta o encargado. A beleza que envolve a este restaurante pode rematar pola súa contorna, pero empeza no seu propio envoltorio, un bonito edificio de principios do século XX do que un pode saír a darse unha volta polo paseo do Burgo para baixar a comida. Que máis se pode pedir.