Polos opostos non se atraen

YES

asdf

DÁMOSLLE A VOLTA Ao TÓPICO? Non hai quórum na forza da atracción. Fronte ao devandito popular, hai estudos que advirten que xeneticamente eliximos parellas afíns. Dous expertos guíannos. Media laranxa ou alma xemelga?

18 mares 2017 . Actualizado ás 17:11 h.

Á teoría magnética do amor váiselle a forza pola boca. Como o peixe, morre o mito popular. «Os polos opostos atráense»? Estudos recentes din que non. Tras entrevistar a 500 parellas que pasaron máis de 40 anos xuntas, a Universidade de Cornell (Nova York) conclúe que o vínculo entre dous crece na coincidencia, na afinidade. Tres iniciais moi súas guíannos á hora de elixir: un ADN similar determina a atracción, apunta outro estudo da Universidade de Colorado . «Bioloxicamente non hai nada demostrado, pero as hormonas son medios de comunicación potentes -asegura a sexóloga Nayara Malnero, autora do libro e o blogue Sexperimentando.com- . Hormonalmente buscamos o equilibrio con outros». E o familiar. «A sensación de familiaridade ten o seu peso na elección -afirma Aránzazu García, sexóloga da Clínica Vida-. Tendemos a buscar a similitude co núcleo de orixe». Buscan elas o molde de papá? «Non é algo matemático -segue a experta- . Ás veces nós podemos buscar a mamá, depende de con que rol familiar identifiquémonos máis». Pero, en xeral, se tendemos a imitar os roles e relacións que aprendemos na infancia é porque nos custa abandonar a «zona de confort», por pouco estimulante e conveniente que sexa.

«O exótico é erótico», subliña Nayara Malnero sopesando a forza dos polos do imán. A priori unha ten a impresión de que a sorpresa é o distinto; e o defecto propio, iso que en nós pase... pero nos outros non podemos soportar. «Atráenos o que nos falta», asevera Aránzazu García. E o que temos non? «Se nos sentimos atraídos por persoas parecidas, non hai sensación de necesidade. Non hai un necesito, un dependo, un non me faltes, un non podo vivir sen ti». Aínda mellor, non?, ou querer é depender doutro por necesidade? Que nos atraia o parecido a nós, se o noso é positivo, estupendo, afirman ambas as sexólogas, «pero gústannos os retos», o sexappeal do desafío. «O diferente motívanos a aprender -explica Nayara Malnero-. A negociar. O conflito na parella non é malo en si, o que hai é que saber xestionalo».

E TI DE QUE COR ES?

Estar con alguén diferente non é cómodo. Primeira cuestión: Pode funcionar? «Si. O éxito na parella depende da boa comunicación e do sentimento de equipo». Segunda: Na comodidade, hai plenitude? Lendo Angustia de Stefan Zweig diría que non. Veámoslo en cor... «Imaxínache que es verde e a túa parella vermella; en cambio, na parella de ao lado un é verde claro e outro verde escuro. O teu estás acostumado á diferenza de cor. Eles son verdes os dous... pensas ‘debe ser doado'. Pero cinco anos despois as diferenzas máis pequenas nunha parella de verdes poden facerse grandes. A diferenza que ti ves pequena, en cinco anos, eles poden vela grande», explica Aránzazu.

Os polos opostos defenden o seu magnetismo no amor. Florecen aínda os vellos estereotipos, e non pola primavera: «Pensa nas mulleres moi femininas e os homes ultramasculinos -Aránzazu pon o exemplo extremo-. Ambos se deixaron capacidades sen desenvolver para potenciar outras. As mulleres sensibles, delicadas, doces, é probable que teñan deixado de lado a asertividad ou a seguridade en si mesmas, atributos que desenvolve o home ultramasculino, seguro, frío, o ‘defensor perfecto'. Son polos opostos e, xa que logo, complementarios».

Media laranxa ou alma xemelga?, que nos fai felices? «Deberiamos pórnos de acordo primeiro en que é a felicidade», suxire Aránzazu García. No aire a resposta...