Quédense co seu nome porque esta galega vai dar que falar. É a terceira vez que pasa polo Ego de Cibeles e os seus deseños cativaron á crítica. Nos seus vestidos cabe todo o universo, con tocados e chapeus para enchernos a mente e o corpo de ilusión.
18 mares 2017 . Actualizado ás 05:10 h.Amai Rodríguez Coadas (Pontevedra, 1985) acaba de mostrar os seus deseños en Madrid Fashion Week cun gran éxito. É a terceira vez que agarraches á pasarela, onde a crítica a acolleu con aplauso, en especial por eses estampados cheos de viveza que caracterizan á súa roupa. Inspirada, como non podía ser menos, no colorido do xardín botánico Pazo da Saleta, propiedade da súa familia.
-A túa terceira vez e volviches a destacar.
-Si, si, mandei o dossier a finais de novembro e a partir de aí elixíronme. O que non tiven foi moito tempo para realizar os estilismos que che piden, que son vinte como mínimo. Nesta ocasión a miña inspiración foi espacial, que curiosamente Chanel a semana pasada sacou un foguete tamén.
-Cal dirías que é a túa esencia?
-Para min a música é fundamental á hora de inspirarme. Neste caso foi un concerto dos Chemical Brothers, un vídeo que vin mentres tocaban en directo. De aí partiu a idea da colección, que logo fun desenvolvendo.
-Cales dirías que son as tres características que ten en común a túa roupa?
-É colorida e estampada. Moi, moi colorida. E tamén barroca e surrealista, máis que nada o tipo de estampado. Gústanme as mulleres con paxaros na cabeza, as flores, os chapeus. Pero o surrealismo esta vez está no estampado, porque esta colección é moito máis funcional, achégase xa á muller da rúa.
-É moi vaporosa tamén.
-Si, eu quería vestidos que voasen, que ao andar movésense, tecidos con caída e vaporosos.
-Inspírasche nalgunha muller en concreto?
-Creo que non. Imaxineime unha muller que agarda ao astronauta, o prototipo de ama de casa dos anos cincuenta, arranxada. Pero a roupa é moi contemporánea, na miña cabeza si vía unha muller moi feminina. Por iso saíume tan etéreo, aínda que a carga de cor faina máis pop, máis eu.
-Sempre hai tocados, pero esta vez mesmo pamelas que non deixan ver ás modelos, senón ao vestido.
-A min os chapeus e tocados sempre me gustaron. Non quixen utilizar máscaras aínda que me encantan, pero non é por desviar a atención ao vestido. É un complemento moi potente, eu poríame sempre chapeus. As flores tamén son un elemento na cabeza polo xardín botánico que ten a miña familia. Aloe beira, camelias, dalias... As camelias están presentes nos estilismos do final da pasarela.
-Crees que poderás vivir disto?
-É a miña intención, vouno intentar. Non se perde nada. Non é doado, porque emprender é moi complicado, pero cando saín do desfile xa tiña encargos, sobre todo para vodas. Agora estou facendo a tenda on-line xa en serio. De momento teño todo en Barcelona, facémolo todo desde alí e vou e veño a Galicia. Hoxe coas redes sociais podes chegar a calquera sitio.
-Crees que o canon cambiou?
-Eu creo que si, sobre todo que xa cada un se pon o que lle gusta. Non hai iso de que por ser baixa non me podo pór un vestido longo, ou que se son moi alta isto non me vai a favorecer, eu non sigo as tendencias. Hai cousas que xamais me porei como as alxibeiras ou as viseiras, por moito que o saquen en París.
-En que che fixas dunha muller?
-A elegancia é algo innato. Eu teño de referencia á miña nai, ¡oxalá fose eu como ela! Eu nacín nunha familia de mulleres, son a pequena de tres irmás e tívenas a elas como referencia, sempre á última. A min logo La do Rey fascíname, porque sabe combinar o toque glamuroso de Hollywood co máis canalla de Los Ángeles. A súa estética é un referente para min. E si saen esas mulleres.
-A ti gústache o punto máis, non?
-Si, si. Gústame o artificio, e La do Rey ten esa condición entre natural e artificial, entre realidade e ficción, que a min me interesa. Esa dualidade gústame, porque ao mesmo tempo ten contención.