Dous irmáns para dúas irmás

YES

MIGUEL VILLAR

TODO QUEDA EN CASA Son Herminio e Marcial López Díaz e María Preciosa e Elisa Calvo Martínez. E fan dous matrimonios moi «hermanados». casaron por amor e restan importancia ao feito de ser familia por partida dobre. Suíza uniulles, como a moitos outros ourensáns que nos anos setenta do pasado século emigraron buscando unha vida mellor...

27 mares 2017 . Actualizado ás 13:15 h.

Cada vez resulta menos frecuente. As irmás casadas con irmáns ou viceversa (tanto monta, monta tanto) son case unha especie a extinguir. Lonxe de considerarse diferentes, estas parellas restan importancia ao feito e afirman que son como calquera outro cuñado. Un destes casos une as provincias de Lugo e Ourense, aínda que teñen na cidade das Burgas a súa casa. Como calquera historia esta ten un inicio. E protagonízao Elisa Calvo Martínez, natural de Xinzo. Do mesmo xeito que moitos ourensáns emigrou de noviña a Suíza, onde empezou a traballar nunha fábrica. Naqueles anos era doado atoparse a moitos galegos facendo as «Europas».

E alí tamén estaban as irmás de Marcial López Díaz. Un mozo lucense, do concello de Páramo, cuxa foto vestido de soldado, din, decoraba unha das estancias da vivenda familiar. Aí viuno por primeira vez Elisa. «Empecei a saír por alí e de cando en vez con el a buscar traballo e tal e cal....», explica. E así se forxou a relación. Alí casaron, un ano despois de coñecerse. Antes de contraer matrimonio regresaron a Galicia nunhas vacacións e reuniron á familia. Alí, nese encontro na casa de Marcial, coñecéronse a irmá de Elisa, María Preciosa, e un dos de Marcial, Herminio. «Despois de coñecernos, xa desde o pobo, el escribíame», di Preciosa, sobre o que é agora o seu marido. Ambos aínda estaban en Galicia, aínda que tamén emigraron, máis tarde, a Suíza. Alí casaron os catro e tiveron aos seus fillos.

Aínda que Marcial e Elisa subliñan que non intercederon para que a relación dos seus irmáns fóra adiante , -«o importante é que fosen felices», afirman ambos- si din que recibiron a noticia de bo grado. Non en balde, neste caso non perdes un irmán ao gañar un cuñado.

«Non hai nada diferente a outros matrimonios», di Elisa. Aínda que lembran que chegada o Nadal non había discusión coa cuñada nin co cuñado. Cada ano organizábaa unha das irmás cos seus pais e eles uníanse á cita, sen problema.

Aínda que para algúns soe raro, non o é. E Elisa matiza: «É que familia non somos, podes casarche con calquera». Iso si, ao tratarse de dúas irmás con dous irmáns, os seus fillos, que son primos, teñen o mesmo apelido. E mesmo o comparten coa terceira irmá que casou cun home tamén de apelido López. Así, os López Calvo son maioría na familia. «Os seis apelidábanse igual e foron ao mesmo colexio, e moitos pensaban que todos eran irmáns», explica Marcial entre risos.

Regresaron a Ourense nos anos oitenta. Os catro. «Ou traes aos fillos antes de que empecen o colexio ou non os traes», afirma Elisa. E cre que a decisión foi acertada. Sempre pensaron en regresar, polos fillos. Niso non coinciden as parellas, aínda que si os irmáns. Eles din que se quedaron alí, mentres que as mulleres afirman que a terra tiraba demasiado, así como a familia.

Cando se lles pregunta sobre o parecido entre irmáns, na forma de ser, primeiro dubidan. Pero enseguida coinciden. Elisa cre que Marcial non se parece a Herminio e viceversa. «Elas son moi distintas, teñen diferente carácter e a nós pásanos o mesmo», di o marido. Talvez sexa por iso que á vista parecen levar máis que ben entre eles. Ou, seguramente, porque souberon contaxiar o cariño de irmán á parella. O certo é que son felices, como sempre quixeron.

MIGUEL VILLAR